Έκθεση ζωγραφικής στο Συνεδριακό Κέντρο

Η Natalie είναι Αυστραλέζα και μένει μόνιμα στην Κέρκυρα.

Αγάπησε πολύ την Ελλάδα, τη φύση της και τον πολιτισμό της, και εκφράζει αυτή την αγάπη της με τη ζωγραφική.

Από την περασμένη Πέμπτη έργα της Natalie εκτίθενται στην Αίθουσα Πολλαπλών Εκδηλώσεων (Συνεδριακό Κέντρο), στο χωριό μας.

Τα έργα της είναι πολύ όμορφα. Αρκετά από τα θέματα που έχει επιλέξει είναι πρωτότυπα και πολύ ενδιαφέροντα.

Αξίζει να τη δείτε!

Μπουμπουκιασμένη μηλιά στον κάμπο

Συνεχίζονται τα μαθήματα "Οικολογίας πεδίου"

Συνεχίζεται το εαρινό σχολείο Οικολογίας πεδίου στη Λαμπριάδειο Σχολή.

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος και η Επιτροπή της Λαμπριαδείου κάνουν πράγματι εξαιρετική δουλειά στη στήριξη αυτής της προσπάθειας και ενισχύουν τις πιθανότητες το κτίριο της Λαμπριαδείου να παραμείνει ζωντανό και λειτουργικό, με την παραχώρησή του για χρήση από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Αυτή είναι μια πολύ καλή προοπτική για το χωριό μας.

Στα πλαίσια του Σχολείου, σήμερα στις 7μιση το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση στην Αίθουσα Πολλαπλών Εκδηλώσεων (παλιά Λαμπριάδειο Σχολή), με ομιλητή τον καθηγητή του Βρετανικού Πανεπιστημίου της Cumbria, Dr Andrew Ramsey, με θέμα: «Διατήρηση και οικονομική ανάπτυξη μπορούν να συνυπάρξουν;»

Η ομιλία θα γίνει στα αγγλικά, αλλά θα υπάρχει μετάφραση της ομιλίας, καθώς και της συζήτησης που θα ακολουθήσει και στην οποία θα μπορούν να συμμετέχουν όλοι οι παρευρισκόμενοι.

Παράνομες οι στέρνες;

Νεράκι του Θεού;

Όχι…

Ανήκει στις εταιρείες!!!

Ήδη ξεκίνησε και στην Ελλάδα η ιδιωτικοποίηση των Οργανισμών ύρδευσης στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Κάποιοι λένε ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει για το νερό. Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι ο πόλεμος έχει ξεκινήσει ανά τον κόσμο εδώ και χρόνια. Απλώς, δεν γίνεται με πολεμικά όπλα, αλλά με οικονομικές συμφωνίες και υπουργικές αποφάσεις. Αυτά είναι τα όπλα τους. Και τα δικά μας όπλα είναι η ενημέρωση και η δράση.

Παραθέτουμε τμήματα από τρία κείμενα σχετικά με τι θέμα, τα οποία δεν αφηγούνται παραμύθια, αλλά αληθινές ιστορίες από όλο τον κόσμο:

Από το άρθρο της Αδαμαντίας Σπαθάτου: «Εκβιασμός μέσω του νερού» (πηγή: ramnousia.com):

Το νερό της βροχής, νομίζετε πως ανήκει σε όλους μας; Όχι βέβαια. Ανήκει στο κράτος και η εκάστοτε κρατική εξουσία αποφασίζει σε ποιους και με ποιους όρους θα το δώσει.

Υπάρχουν αποφάσεις που, ενώ φαίνονται άνευ ή μικρής σημασίας, στην πραγματικότητα, έχουν πολύ μεγάλη σημασία για όλους μας. Μια τέτοια, είναι και η Κοινή Υπουργική Απόφαση για το νερό και τις γεωτρήσεις.

Σύμφωνα με την ΚΥΑ 150559, ΦΕΚ 1440 της 16-6-2011, όλα τα άτομα και οι επιχειρήσεις που κάνουν χρήση νερού για οποιοδήποτε λόγο, θα πρέπει να καταθέσουν δικαιολογητικά, για να πάρουν άδεια για υφιστάμενη χρήση νερού. Η απόφαση τροποποιήθηκε, σε ασήμαντα όμως σημεία. Έτσι αν δεν κάνουν αίτηση, μέχρι 16/6/2012 η υδροληψία θεωρείται αυτοδικαίως παράνομη και οι αρμόδιες αρχές προχωρούν στην διακοπή της ηλεκτροδότησης και στην καταστροφή της γεώτρησης!!!

Η υπόθεση φαίνεται να αφορά κυρίως τους αγρότες. Στην πραγματικότητα, αφορά την προσπάθεια από τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας, για τον έλεγχο όλων των παραμέτρων που θα βοηθούσαν κάποιους να διεκδικήσουν μια ανεξάρτητη ζωή. Πώς θα μπορούσαμε να φέρουμε τους ανθρώπους, ειδικά τους Ευρωπαίους, σ’ αυτό το επίπεδο; Η απάντηση, είναι απλή. Με τον έλεγχο, όλων των ουσιωδών στοιχείων που θα μπορούσαν να συνθέσουν μια ανεξάρτητη ζωή. π.χ. η ενέργεια. Δεν είναι τυχαίο, που η ενέργεια, ελέγχεται κεντρικά.

Με την παρούσα ΚΥΑ, προχωράει ένα βήμα περισσότερο, ο έλεγχος του νερού.
Το κράτος, θεωρεί το νερό δικό του αγαθό. Η δικαιολογία είναι πως «πρέπει να προστατευθεί το περιβάλλον και η δημόσια υγεία».

Η πραγματικότητα είναι πως θέλουν να ελέγχουν το πόσοι και ποιοι από μας, θα έχουν νερό (άρα θα μπορούν να ζουν).

Αν πάμε στην αίτηση-δήλωση που προτείνει η ΚΥΑ, βλέπουμε πως στην προέλευση του νερού, αναφέρεται «μεταβατικά ύδατα, παράκτια ύδατα, άλλο». Το νερό της βροχής, άνετα μπορεί να θεωρηθεί ότι «μεταβαίνει» από τις ψηλότερες στις χαμηλότερες περιοχές.

Αν λοιπόν φτιάξουμε μια δεξαμενή και το μαζεύουμε, θα πρέπει να το δηλώσουμε και να πάρουμε άδεια χρήσης, αφού ανήκει στα «μεταβατικά». Και ρωτάμε: Είναι προστασία της δημόσιας υγείας, το να δοθεί άδεια χρήσης για το νερό της βροχής από μια κρατική υπηρεσία; Ή είναι έλεγχος και τίποτα άλλο;
Είναι ακριβώς ό,τι ήδη έχει συμβεί στις ΗΠΑ: Κάποιος πολίτης, που έφτιαξε κτίριο για να μαζεύει και το νερό της βροχής, έμαθε πως αυτό απαγορεύεται, γιατί εμποδίζει το βρόχινο νερό να πέσει στη γη και να γίνει «επιφανειακό». Το τελευταίο έχει ήδη πουληθεί σε επιχειρηματίες.

Από το άρθρο της Φραγκίσκας Μεγαλούδη «Το εμπόριο του νερού» (Πηγή: the insider):

Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά την αξία της Αγοράς Νερού στο 1 τρις δολάρια, ενώ το περιοδικό Fortune το 2002 ανακοίνωσε πως η επιχείρηση του νερού είναι η πιο προσοδοφόρα αγορά για τους επενδυτές. Πολυεθνικοί κολοσσοί, όπως η Coca Cola και η Nestle, μονοπωλούν την αγορά εμφιαλωμένου νερού, η οποία τους αποφέρει τεράστια κέρδη.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως από τα 110 δισεκατομμύρια ελβετικά φράγκα, που είναι και ο ετήσιος τζίρος της Nestle, το 10% προέρχεται από την αγορά νερού. Ή εταιρεία έχει αγοράσει τα γαλλικά Perrier και Vittel καθώς και το ιταλικό St Pelegrino, ενώ στόχος της είναι να καταστήσει το προϊόν της Pure Life ως το μοναδικό εμφιαλωμένο νερό στην παγκόσμια αγορά. Παρόμοια στρατηγική ακολουθεί και η Coca Cola, που με επιθετική διαφήμιση προσπαθεί να επιβάλλει το εμφιαλωμένο νερό της και παράλληλα να πείσει όσους δεν το καταναλώνουν, να αντικαταστήσουν το νερό με τα προϊόντα της.

Μπορεί η επιθετική διαφήμιση και τα πλάνα για μονοπώλιο να μην αποτελούν εγκλήματα, ο τρόπος όμως που οι εταιρείες αποκτούν τον έλεγχο σε πηγές νερού και το πώς τις διαχειρίζονται θα μπορούσαν να θεωρηθούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η Nestle έχοντας δημιουργήσει μια τεράστια και κερδοφόρα αγορά εμφιαλωμένου νερού, αγοράζει και εκμεταλλεύεται φυσικές πηγές πόσιμου νερού σε χώρες του τρίτου κόσμου. Τις πηγές αυτές τις εκμεταλλεύεται αποκλειστικά για την παραγωγή του νερού που εμφιαλώνει και πουλάει στερώντας έτσι πολύτιμο νερό από τους κατοίκους των περιοχών που δραστηριοποιείται.

Στο Πακιστάν στη μικρή αγροτική κοινότητα του Bhati Dilwan, περιοχή όπου η εταιρεία έχει αγοράσει τις πηγές νερού για την παραγωγή του Pure Life, οι κάτοικοι καταγγέλλουν πως τα παιδιά τους πεθαίνουν από το μολυσμένο νερό. Τα αποθέματα καθαρού νερού έχουν εξαντληθεί και η εταιρεία αρνείται να αναλάβει την άντληση νερού για τους αγρότες της περιοχής.

Αντιθέτως, συνεχίζει να εκμεταλλεύεται τα αποθέματα και πουλάει έπειτα το καθαρό νερό της περιοχής με τη μορφή του εμφιαλωμένου Pure Life σε όποιον μπορεί να το αγοράσει.

Αν και η εταιρεία αρνείται τις κατηγορίες και υποστηρίζει πως ξοδεύει τεράστια ποσά σε προγράμματα νερού και εκπαίδευσης στις κοινότητες, τα ίδια στοιχεία φαίνεται να την διαψεύδουν. Προσπαθώντας να διατηρήσει το «ανθρωπιστικό» της προφίλ, η Nestle έκτισε το 2003 στην Αιθιοπία ένα σύστημα καθαρισμού νερού αξίας 750.000 δολαρίων. Μέσα στα επόμενα 2 χρόνια η εταιρία εγκατέλειψε το πρόγραμμα, απέσυρε την χρηματοδότηση και χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν ακόμα χωρίς πρόσβαση σε νερό.

Στη Νιγηρία, η Nestle έχει αγοράσει πηγές νερού στις αγροτικές κοινότητες έξω από το Λάγκος, το οποίο μεταπουλάει ως Pure Life. Όποιος δεν έχει χρήματα να το αγοράσει, απλά πίνει το βρώμικο νερό του δικτύου.

Παρόμοια πολιτική ακολουθεί και η Coca Cola, η οποία κατηγορείται για την δηλητηρίαση των πηγών του νερού στις αγροτικές κοινότητες της Kerala και της Sivangaga στην Ινδία, από τα υπολείμματα των εργοστασίων εμφιάλωσης των προϊόντων της που λειτουργούν στην περιοχή.

Από το άρθρο «Ο πόλεμος του νερού και των ιδιωτικοποιήσεων»
(πηγές: truth.freeforumw, epohi.gr):

Το 2000 στη Βολιβία ξέσπασε ο πόλεμος του νερού. Η Βολιβία πάμφτωχη χώρα της λατινικής Αμερικής και ταυτόχρονα υπερχρεωμένη, κατέφυγε στο σύμμαχο όλων των αβοήθητων και οικονομικά δυσπραγούντων κρατών, το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ πέρα από την απλόχερη οικονομική στήριξη του, της παρείχε και συμβουλές (διαταγές) αναδιάρθρωσης και ανάκαμψης της οικονομίας της. Μεταξύ των αξιόλογων προτάσεων του, συμπεριέλαβε και την όσο δυνατόν μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση των κρατικών πόρων και την αποκρατικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων. Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση της χώρας υπό τη διεύθυνση του πρώην δικτάτορα Hugo Banzer, αποφάσισε την ιδιωτικοποίηση της κρατικής εταιρείας ύδρευσης και την παροχή δικαιωμάτων σε ξένες εταιρείες για εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων και του αρδευτικού συστήματος της Cochabamba, της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Βολιβίας. Στον πλειοδοτικό διαγωνισμό που έγινε τα δικαιώματα πήρε έναντι 2,5 δισεκατομμυρίων μια κοινοπραξία υπό την επωνυμία Aguas del Tunari, στην οποία βασικός μέτοχος ήταν κατά διαβολική σύμπτωση ένα μεγαθήριο της παγκόσμιας οικονομίας, η πολυεθνική κατασκευαστική Becthel.

Τις υποσχέσεις της Becthel για ριζικές αλλαγές και αναδιοργάνωση του τοπικού υδρευτικού και αρδευτικού συστήματος, χωρίς ουσιώδη επιβάρυνση της λαϊκής κοινότητας ακολουθούν ανατιμήσεις των παρεχόμενων σχετικών με το νερό υπηρεσιών κατά 200% και 300%. Σε μία πόλη που το 70% των κατοίκων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν υπέρογκα ποσά για να καλύψουν τις απόλυτα στοιχειώδεις ανάγκες τους για νερό.

Όπως είναι φυσικό, ο κόσμος ξεσηκώνεται. Τις επόμενες μέρες η πόλη και τους επόμενους μήνες η χώρα ολόκληρη ακινητοποιείται από απεργίες, διαδηλώσεις και επιθέσεις των διαμαρτυρομένων. Το πρόβλημα του νερού φέρνει στην επιφάνεια και όλη τη σαθρή κατάσταση της χώρας, την ανεργία, την υπανάπτυξη και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Δεκάδες διαδηλωτές δολοφονούνται, ενώ η χώρα κηρύσσεται σε κατάσταση πολιορκίας. Έπειτα από τετράμηνες διενέξεις οι διαδηλωτές καταφέρνουν να αποκτήσουν τον έλεγχο του νερού και η ξένη εταιρεία εκμετάλλευσης αποσύρεται.

Μετά από αιματηρές διαδηλώσεις, λοιπόν, ο λαός της Βολιβίας κατάφερε να γλυτώσει το ξεπούλημα του νερού. Δεν απέφυγε, όμως και το ξεπούλημα της ίδιας της χώρας. Δυνάμει της εσωτερικής κρίσης, η Βολιβία πούλησε το σύνολο σχεδόν των κρατικών της επιχειρήσεων, μεταξύ των οποίων την εταιρεία ηλεκτρισμού, τον οργανισμό σιδηροδρόμων, την κρατική αεροπορική εταιρεία της. Προχώρησε σε ιδιωτικοποίηση ακόμα και των ορυχείων της και των πηγών φυσικού αερίου (δεδομένου ότι η Βολιβία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα σε αποθέματα φυσικού αερίου στη Λατινική Αμερική). Στερούμενη από κάθε σχεδόν παραγωγικό πόρο και κεφάλαιο, βούλιαξε στην ύφεση και τη δυσπραγία.

Μαθήματα "Οικολογίας Πεδίου" στη Λαμπριάδειο

Η Σχολή Βιολογικών Εφαρμογών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Cumbria της Μεγάλης Βρετανίας, το Λαμπριάδειο Κληροδότημα και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πανωσουδενιωτών, διοργανώνουν οκταήμερο μαθημάτων Οικολογίας πεδίου (22 έως 29 Απριλίου), στο οποίο θα συμετέχουν φοιτητές των δύο Πανεπιστημίων.

Στα πλαίσια των μαθημάτων, θα πραγματοποιηθούν ομιλίες στην Αίθουσα Πολλαπλών Εκδηλώσεων (Παλιά Λαμπριάδειο), με σκοπό την ενίσχυση του διαλόγου μεταξύ επιστημόνων και κατοίκων των προστατευόμενων περιοχών.

Οι διαλέξεις, που θα ξεκινήσουν στις 7 το απόγευμα, θα συνοδεύονται από μετάφραση. Θα ακολουθήσει συζήτηση:

Τετάρτη 25/4/2012:
«Διατήρηση και οικονομική ανάπτυξη μπορούν να συνυπάρξουν;»
Dr Andrew Ramsey , University of Cumbria, UK.

Παρασκευή 27/4/2012:
«Δέκα χρόνια λειτουργίας των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών: μια αποτίμηση»
Δέσποινα Βώκου, Καθηγήτρια, Τμήμα Βιολογίας, ΑΠΘ.

Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης

Το χάος και τη σύγχυση τα κουβαλάμε μέσα μας. Γι’ αυτό διογκώνουμε τη σύγχυση και το χάος του κόσμου γύρω μας. Είναι πολύ σκληρό να δούμε εντός μας. Απαιτεί ευθύνη, ταπείνωση. Πρόκειται για μια συνηθέστατη ψυχοπαθολογική λειτουργία που ονομάζεται "μεταφορά". Καλύτερα να είναι φταίχτες οι άλλοι, το εκπαιδευτικό σύστημα που ξεστρατίζει τα παιδιά μας, καλύτερα να είναι άθλιες οι κοινωνικές συνθήκες σήμερα, κι εμείς να είμαστε θύματα και να παριστάνουμε πως δεν το ανεχόμαστε άλλο αυτό. Είναι πιο ξεκούραστος ως αδρανής ο ρόλος του αιώνιου θύματος. Φωνάζουμε στις παρέες τις διαφωνίες μας για την αδικία, αλλά δεν αλλάζουμε τίποτα απ’ τα άδικα που πράττουμε εμείς στους δικούς μας. Η αλλαγή -η μετάνοια- τσούζει.

Απόσπασμα απ’ το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης", εκδ. Ψυχογιός

Πάσχα στο χωριό.....

Σκόρπιες αναμνήσεις που μπαίνουν στο χαρτί και δίνουν την εικόνα...
Θυμάμαι...
Βροχερές Μεγάλες Εβδομάδες στα Πάνω Σουδενά....
Φίλους, που περιμένεις πώς και πώς να τους ανταμώσεις μετά από καιρό.....
Σπίτια που γιορτάζουν κάθε μέρα, με τις πόρτες ανοιχτές και το τραπέζι τους γεμάτο έτοιμα να σε φιλέψουν κάθε στιγμή....

Γι' αυτό είναι μοναδικό το Πάσχα στο χωριό.... Γιατί νιώθεις μέλος μιας μεγάλης οικογένειας, έστω για λίγες μέρες, πριν επιστρέψεις στο αστικό κουτί σου που δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτα από τα παραπάνω....

...Και κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου στερίσει αυτή τη μικρή χαρά, κανείς δεν μπορεί να σου πεί πώς θα σουβλίσεις το αρνί σου, που θα σουβλίσεις, τί θα σουβλίσεις.... Τι περιμένεις λοιπόν?


Προσδοκώ ανάσταση λαών... Καλή επανάσταση!!!!!!

Ο Επιτάφιος

Τα λουλούδια, η ομορφιά της ζωής.
Οι γυναίκες, φορείς της ζωτικής δύναμης, στολίζουν τον Επιτάφιο.
Ο Επιτάφιος: η Άνοιξη, η Αναγέννηση, η νίκη της Ζωής.

Πασχαλομάνσες στο πλακόστρωτο

Η ζωή βρίσκει πάντα ρωγμή και ξεχελίζει χρώματα κι αρώματα.
Καλή Ανάσταση!

Πρώιμο Πάσχα

Δεν είν' η πρώτη φορά που στο χωριό χιονίζει τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Καλή Ανάσταση!

Κώδικας χωρίου Επάνω Σουδενών (1832-1868)

Επειδή οι λέξεις μένουν άδεια κελύφη, χωρίς την πράξη, γι’ αυτό το λόγο παραθέτουμε ένα κείμενο από τον Κώδικα αυτοδιοίκησης του χωριού μας το 19ο αιώνα, στον οποίο φανερώνεται τι ακριβώς σημαίνει αυτοδιοίκηση και αυτοοργάνωση. Αν λάβουμε υπόψη μας και τις αντικειμενικές δυσκολίες, πολιτικές, διοικητικές, πρακτικές, εκείνης της εποχής, μπορούμε να σκεφτούμε πόσα μπορούμε να οργανώσουμε ως χωριανοί, αν ακολουθήσουμε τη φιλοσοφία που διέπει την οργάνωση του Κώδικα: «επειδή έως τώρα τρέχομεν είς τα τυφλά εις τας κοινάς υποθέσεις του χωρίου μας, χωρίς κανέναν δρόμον και χωρίς κανένα σύστημα, εξ αιτίας των διχονοιών μας, αι οποίαι προέρχονται περισσότερον από αισχροκέρδειαν, αποφασίσαμεν να κάμωμεν το παρόν σύστημα».


Δια του παρόντος συμφωνητικού γράμματος, δηλοποιούμεν ημείς, οι άνω Σουδενίται, κοινώς ότι, επειδή έως τώρα τρέχομεν είς τα τυφλά εις τας κοινάς υποθέσεις του χωρίου μας, χωρίς κανέναν δρόμον και χωρίς κανένα σύστημα, εξ αιτίας των διχονοιών μας, αι οποίαι προέρχονται περισσότερον από αισχροκέρδειαν, σήμερον αποφασίσαμεν να κάμωμεν το παρόν σύστημα, κατά το ποίον και να ακολουθήσομεν:
1. Να φυλαχθή Κώδιξ καθαρός και τακτικός, μέσα εις τον οποίον να καταστρωθούν κατά τάξιν οι λογαριασμοί…
2. Να καταστρώνονται εις αυτόν τον Κώδικα όλαις αι υποθέσεις του χωρίου, όσαι αναφέρονται εις το κοινόν.
3. Να διορίζονται κάθε χρόνον άνθρωποι με κοινόν γράμμα, να κάμνουν τη στίμα και να γίνονται τα πληρώματα της χρονιάς, κατά αναλογίαν αυτής.
4. Να γίνηται η στίμα εις άσπρα λιανά δέκα χιλιάδας και οι διωρισμένοι να τα καταστρώνουν εις τον Κώδικα, και να υπογράφωνται, και αυτοί να έχουν το κύρος διά ένα χρόνον.
5. Να καταστρώνουν και την σβάρναν της χρονιάς οι ίδιοι οι οποίοι κάμνουν την στίμαν, χωρίς να βάνουν άλλα, παρά εκείνα τα νόμιμα: δηλ. από κονάκια αδιαίρετα και έξοδα. Και ανίσως κάμνη χρείαν και τίποτε περισσότερον, όμως με την άδειαν και την υπογραφήν όλων των χωριανών.
6. Να μην ημπορή να εργάζηται καμμίαν κοινήν [υπόθεσιν], χωρίς υπογραφάς του χωρίου, και υπό του περιορισμού του οποίου του βάνουν οι χωριανοί, όταν του διορίσουν να μη εβγαίνη παντελώς.
7. Να μην ημπορή να γίνη τις βεκίλης, χωρίς την θέλησιν όλων των χωριανών και αφού γίνη, να μην ημπορή να κάμνη τίποτε έξω από την συμφωνία του, η οποία τον περιορίζη.
…………………………………….
14. Να φυλάττηται ο Κώδικας εις τα χέρια εις τα οποία τον παρέδωσαν οι χωριανοί επιμελώς και να μην έχη την άδειαν εκείνος να γράψη ό,τι φθάση ή να σώση τίποτε άλλον. Και να γράφη μόνον ο διορισμένος. Και αυτοί παλιν να είναι προσεκτικοί και να μην κάμη τιποτε ασυγχώρητον.

Κατ’ αυτού του τύπου θέλη ακολουθή ο κατά καιρού Βεκίλης, χωρίς την παραμικρήν ελάττωσιν ή προσθήκην, και με ακριβή επιμέλειαν. Ομοίως και όλοι οι χωρικοί. Ανίσως όμως και διασήση ή ταράξη το σύστημά μας αυτό, και κάμη έξω της απόφασής μας, να είναι στο χρέος να δίδη στο αυθεντικόν χίλια πεντακόσια γρόσια, πεντακόσια εις την Μητρόπολιν και πεντακόσια εις το Βιλαέτι, και να ατιμάζηται ως άνθρωπος αισχροκερδής, ταραξίας, κενόδοξος, και με ένα λόγον θηρίον κακόν.
1836 Δεκεμβρίου 13. Άνω Σουδενά

Έπονται αι υπογραφαί των χωριανών

Κάλεσμα στο Φως

Άδης είναι ο βιβλικός όρος που χρησιμοποιείται για να ορίσει το θάνατο με την παγκόσμια δύναμη του, που με τα αδιαπέραστα σκότη και τη φθορά καταπίνει κάθε ζωή και δηλητηριάζει ολόκληρο το σύμπαν. Αλλά τώρα, με την ανάσταση του Λαζάρου, ο «θάνατος αρχίζει να τρέμει». Ακριβώς από δω αρχίζει η αποφασιστική μονομαχία ανάμεσα στη Ζωή και το Θάνατο και μας προσφέρει το κλειδί για μια πλήρη κατανόηση του λειτουργικού μυστηρίου του Πάσχα.
Το πρώτο μας βήμα ας είναι η προσπάθεια να καταλάβουμε το εξής: ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού Χριστού, είναι η προσωποποίηση όλου του ανθρωπίνου γένους και φυσικά κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Η Βηθανία, η πατρίδα του Λαζάρου, είναι το σύμβολο όλου του κόσμου, είναι η πατρίδα του καθενός. Ο καθένας από μας δημιουργήθηκε να είναι φίλος του Θεού και κλήθηκε σ’ αυτή τη θεϊκή Φιλία που είναι η γνώση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του, η συμμετοχή στη ζωή Του. «Εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων» (Ιω. 1, 4). Και όμως, αυτός ο φίλος (ο άνθρωπος), τον οποίο τόσο αγαπάει ο Θεός και τον οποίο μόνο από αγάπη δημιούργησε , δηλαδή τον έφερε στη ζωή, τώρα καταστρέφεται, εκμηδενίζεται από μια δύναμη που δεν τη δημιούργησε ο Θεός: το θάνατο. Ο Θεός συναντάει μέσα στον κόσμο, που Αυτός δημιούργησε, μια δύναμη που καταστρέφει το έργο Του και εκμηδενίζει το σχέδιο Του. Έτσι ο κόσμος δεν είναι πια παρά θρήνος και πόνος, δάκρυα και θάνατος.
Πώς είναι δυνατόν αυτό; Πώς συνέβηκε κάτι τέτοιο; Αυτά είναι ερωτήματα που διαφαίνονται στη λεπτομερή διήγηση που κάνει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιο του για τον Ιησού Χριστό όταν έφτασε στον τάφο του φίλου Του Λαζάρου. «Πού τεθείκατε αυτόν; λέγουσι αυτώ· Κύριε έρχου και ίδε. Εδάκρυσεν ο Ιησούς». (Ιω. 11, 35). Γιατί, αλήθεια, ο Κύριος δακρύζει βλέποντας το νεκρό Λάζαρο, αφού γνωρίζει ότι σε λίγα λεπτά ο ίδιος θα του δώσει ζωή; Μερικοί Βυζαντινοί υμνογράφοι βρίσκονται σε αμηχανία σχετικά με το αληθινό νόημα αυτών των δακρύων. Μιλάνε για δάκρυα που χύνει η ανθρώπινη φύση του Χριστού, ενώ η δύναμη της ανάστασης ανήκει στη θεϊκή Του φύση. Η Ορθόδοξη όμως Εκκλησία μάς διδάσκει ότι όλες οι πράξεις του Χριστού ήταν «Θεανδρικές», δηλαδή θεϊκές και ανθρώπινες ταυτόχρονα. Οι πράξεις Του είναι πράξεις ενός και του αυτού Θεού-Ανθρώπου, του σαρκωμένου Υιού του Θεού. Αυτός, λοιπόν, που δακρύζει δεν είναι μόνο Άνθρωπος αλλά και Θεός, και Αυτός που καλεί το Λάζαρο να βγει από τον τάφο δεν είναι μόνο Θεός, αλλά και Άνθρωπος ταυτόχρονα.
Επομένως, αυτά τα δάκρυα είναι θεία δάκρυα. Ο Ιησούς κλαίει, γιατί βλέπει το θρίαμβο του θανάτου και της καταστροφής στον κόσμο το δημιουργημένο από τον Θεό.
«Κύριε, ήδη όζει…», λέει η Μάρθα και μαζί της οι παρεστώτες Ιουδαίοι, προσπαθώντας να εμποδίσουν τον Ιησού να πλησιάσει το νεκρό. Αυτή η φοβερή προειδοποίηση αφορά ολόκληρο τον κόσμο, όλη τη ζωή. Ο Θεός είναι η Ζωή και η πηγή της ζωής. Αυτός κάλεσε τον άνθρωπο να ζήσει μέσα στη θεία πραγματικότητα της ζωής και τώρα ο άνθρωπος «όζει» (μυρίζει άσχημα). Ο κόσμος δημιουργήθηκε να αντανακλά και να φανερώνει τη δόξα του Θεού και εκείνος «όζει»…
Στον τάφο του Λαζάρου ο Θεός συναντά το Θάνατο, την πραγματικότητα που είναι αντι-ζωή, που είναι διάλυση και απόγνωση. Ο Θεός συναντά τον εχθρό Του, ο οποίος του απέσπασε τον κόσμο Του και έγινε ο ίδιος «άρχων του κόσμου τούτου». Και όλοι εμείς που ακολουθούμε τον Ιησού Χριστό, καθώς πλησιάζει στον τάφο του Λαζάρου, μπαίνουμε μαζί Του στη «δική Του ώρα» («ιδού ήγγικεν η ώρα…»)· στην ώρα για την όποια πολύ συχνά είχε μιλήσει και την είχε παρουσιάσει σαν το αποκορύφωμα, το πλήρωμα ολοκλήρου του έργου Του.
Ο Σταυρός, η αναγκαιότητά του και το παγκόσμιο νόημά του αποκαλύπτονται με την πολύ σύντομη φράση του Ευαγγελίου: «και εδάκρυσεν ο Ιησούς…». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε: αγαπούσε το φίλο Του Λάζαρο και γι’ αυτό είχε τη δύναμη να τον φέρει πίσω στη ζωή. Η δύναμη της Ανάστασης δεν είναι απλά μια θεϊκή «δύναμη αυτή καθ’ εαυτή», αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.
Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή. Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή… Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή. Αυτό είναι το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού. Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι. Αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!..»
Προσταγή απολύτρωσης. Κάλεσμα στο φως. Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης.

πηγή: π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η Μεγάλη Εβδομάδα, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδ. Ακρίτας 1990

Τα Πάνω και Κάτω Σουδενά της Πελοποννήσου

Τα Πάνω και Κάτω Σουδενά της περιοχής των Καλαβρύτων βρίσκονται σε οροπέδιο του όρος Χελμός, σε υψόμετρο 1080 μέτρων. Το 1928 μετονομάστηκαν σε Άνω και Κάτω Λουσοί. Γύρω στα 1870, αρκετοί κάτοικοι των χωριών αυτών μετοίκησαν χαμηλότερα, σε πιο γόνιμες περιοχές, ιδρύοντας τους οικισμούς Άνω Σουδεναίικα και Κάτω Σουδεναίικα (Λουσικά).
Το ανάγλυφο των Σουδενών έχει εξαιρετικές ομοιότητες με το δικό μας οροπέδιο. Οι κάτοικοι διατηρούν τη μνήμη της καταγωγής τους από τα χωριά μας, παρότι δεν υπάρχουν σαφείς ιστορικές πηγές που να το καταδεικνύουν. Υπάρχει άλλωστε και στην περιοχή μας η ιστορία που συνδέεται με το «Παλιοχώρι» και την εγκατάλειψή του από τους κατοίκους του, επειδή σκότωσαν τους σπαχήδες (τιμαριούχους) του χωριού, οι οποίοι προσπάθησαν να βιάσουν μια νιόπαντρη, ανήμερα της Λαμπρής.
Εδώ και δύο χρόνια, οι σουδενιώτικοι Σύλλογοι, σε συνεργασία με τους ερευνητές ιστορικούς Κώστα και Ελένη Παπαγιαννοπούλου, πραγματοποιούν έρευνα για την ιστορία των οικισμών και για την καταγωγή των κατοίκων τους από τα Σουδενά του Ζαγορίου. Η έρευνα δεν έχει ολοκληρωθεί, ωστόσο η μελέτη των οθωμανικών αρχείων κατέδειξε ότι μια πιθανή μετακίνηση θα έλαβε χώρα πριν το 1500, καθώς την εποχή αυτή τα Σουδενά των Καλαβρύτων αναφέρονται στα οθωμανικά αρχεία.
Η εργασία αυτή, που ίσως ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του έτους, θα είναι πού χρήσιμη και για τη γνώση της ιστορίας του δικού μας χωριού.
Πάντως, μια επίσκεψη του Συλλόγου μας σ’ αυτά τα όμορφα χωριά δεν θα ήταν άσχημη ιδέα…

«Κάθε κορφή και φλάμπουρο, κάθε κλαδί και κλέφτης…»

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr. Το αναδημοσιεύουμε, με αφορμή την αντίσταση των κατοίκων της Χαλκιδικής στο ξεπούλημα περιοχής για εξόρυξη χρυσού στην εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», συμφερόντων του κ. Τζορτζ Σόρος, του εμίρη του Κατάρ και του κ. Μπόμπολα. Την αποικιακή αυτή σύμβαση στηρίζει και ο δήμαρχος Αριστοτέλη κ. Χρήστος Πάχτας, που το 2004 ως υφυπουργός Οικονομικών προσπάθησε να ξεπουλήσει σε κατασκευαστική εταιρεία 17.000 στρέμματα δάσους στη Σιθωνία Χαλκιδικής. Παρ’ όλα αυτά, οι πολίτες τον εξέλεξαν δήμαρχο!!!
Προφανώς, ο τοπικές κοινωνίες και οι «χωριάτες» έχουν τεράστιες ευθύνες…)

Από τη γέννηση, του το Ελληνικό Κράτος παρουσίαζε μια «βυζαντινή» ιδιαιτερότητα. Σαν συνέχεια μιας μακράς παράδοσης των αυτόνομων διοικητικά επαρχιών, των βυζαντινών Θεμάτων, αυτόνομων πολιτικά και στρατιωτικά, με ελάχιστη εξάρτηση από το κέντρο της Αυτοκρατορίας, κάτι που ελάχιστα διατάραξε η Οθωμανική Τουρκία που κατέλαβε μετέπειτα τις βυζαντινές επαρχίες, στην Ελλάδα ανθούσε ο τοπικισμός.
Κατηγορήθηκε βάναυσα η άρνηση και αντίσταση των κατοίκων τους να ενταχθούν και να υπακούσουν πλήρως σε ένα υδροκέφαλο κράτος, που κυβερνούσε από μακριά, με μια δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία παντελώς ξένη με τα συμφέροντα αλλά και τις ανάγκες του κάθε τόπου ξεχωριστά.
Πολλές φορές λοιδωρήθηκαν τα «τοπικά συμφέροντα», που λειτουργούσαν επιβαρυντικά για τον «κοινό καλό». Το ελληνικό κράτος έτρεμε από την γένεσή του πιθανές αποσχιστικές τάσεις περιοχών της χώρας που είχαν διαφορετική παράδοση και γλωσσικά ιδιώματα και καμιά φορά ακόμα και γλώσσα.
Ποτέ στην Ελλάδα δεν προτάθηκε, αλλά ούτε και σχεδιάστηκε, ένα μοντέλο σαν της Ελβετίας με τα καντόνια ή ακόμα και των ΗΠΑ, με τις ημιαυτόνομες στην ουσία Πολιτείες τους.
Και έτσι πορεύτηκε το Ελληνικό Κράτος.
Πάντα η Επαρχία συντηρούσε ένα υδροκέφαλο κέντρο.
Έστελνε τα υλικά αγαθά και τους ανθρώπους της.
Την ξέσκισαν οι κυβερνήσεις. Την λεηλάτησαν. Της συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν υπόδουλη στο Κέντρο. Λοιδώρησαν τους κατοίκους της, σαν «βλάχους, αμόρφωτους χωριάτες και βοσκούς» ή «αγράμματους ψαράδες και ναυτικούς».
Ξέχασαν οι περισσότεροι κυβερνώντες ή ανώτεροι δημοσιοϋπαλληλίσκοι, γενικοί γραμματείς ή φαρισαίοι ότι κι εκείνοι δεν μεγάλωσαν στο δάσος της Βουλώνης.
Από την αρχή έτσι στήθηκε το ελληνικό κράτος.
Σχετίζεται απόλυτα με το ότι, μετά την ίδρυση τους ελληνικού κράτους, εκείνοι που έπιασαν τα πόστα της διοίκησης ήταν οι «Ετερόχθονες», οι μορφωμένοι του εξωτερικού Έλληνες, και όχι οι «αυτόχθονες», εκείνοι που σήκωσαν τουφέκι στην Επανάσταση.
Και έτσι τραβά το βιολί χρόνια.
Άφησαν την περιφέρεια της χώρας στη μοίρα της. Χωρίς σχολεία, νοσοκομεία, συγκοινωνία, αλλά τρεφόντουσαν από τις σάρκες της.
Την ερήμωσαν. Την εγκατέλειψαν στα χέρια λίγων γενναίων, που έμειναν πίσω στα χώματα της και πάλευαν να επιβιώσουν. Δεν είχε αξία γι’ αυτούς για πολλά χρόνια.
Ξαφνικά την θυμήθηκαν.
Αμέσως τα νησιά γίνανε οικόπεδα για εξοχικά και τα βουνά οικόπεδα για χιονοδρομικά κέντρα. Πάλι απ’ την Μεγάλη Πόλη τα σχέδια. Δεν ρώτησαν κανέναν ντόπιο.
Δρόμοι, αεροδρόμια φτιαγμένα όπου να ‘ναι, ό,τι να ‘ναι. Στα παλιά τους τα παπούτσια τί λέγανε οι άνθρωποι που μένανε εκεί.
Σημασία είχε η «αξιοποίηση» των περιοχών που οι σφουγγοκωλάριοι θεωρούσαν νταμάρι για πούλημα.
Και έτσι, βήμα-βήμα φτάσαμε στο τώρα, στον απόλυτο πάτο.
Και πάλι τα ίδια.
Κάτσανε κάτω τα μεγάλα κεφάλια και επί χάρτου μοιράσανε την Ελλάδα, την ελληνική επαρχία, γιατί η Αθήνα δεν έχει και τίποτα να μοιράσεις, και αποφασίσανε: αλλού τουρισμός χλιδάτος, αλλού ενέργεια, αλλού μέταλλα, χωρίς να ρωτήσουνε κανέναν απ’ αυτούς που ζουν εκεί.
Σαν να μην ζει άνθρωπος σ’ αυτά τα μέρη.
Σαν να θέλουν να μην ζει άνθρωπος σ’ αυτά τα μέρη.
Και τώρα έρχονται οι αγοραστές να πάρουν την πραμάτεια τους.
Δικιά τους είναι, άσχετο αν με τα δικά μας τα λεφτά -επιδοτήσεις και δάνεια με εγγυήσεις Δημοσίου- τα παίρνουν κοψοχρονιά.
Μια έκπληξη όμως τους περίμενε. Δεν τους είχαν πει οι καρεκλοκένταυροι ότι στα Μεγάλα Χωράφια που αγοράσανε υπάρχουν και Άνθρωποι.
Άνθρωποι ζωντανοί, που κατοικούν εκεί. Είναι ο Τόπος τους, ζουν από και με τη γης και τη θάλασσα, τα βουνά, τα ζώα, τα πουλιά, τα σπαρτά.
Εκεί η γης, ο τόπος, η πατρίδα είναι χειροπιαστά. Απλώνεις το χέρι και πιάνεις μια χούφτα γης μες τη γροθιά σου. Βουτάς το χέρι και χαϊδεύεις τη θάλασσα. Σηκώνεις τα μάτια και κοιτάς απευθείας τον ουρανό. Κάθεσαι το βράδυ στο μπαλκονάκι και μιλάς με το γείτονα, κάνεις έναν περίπατο και μιλάς στο φίλο.
Πατρίδα. Αυτό είναι η πατρίδα.
Δεν το φαντάζονταν οι Σχεδιαστές της Ανάπτυξης ότι υπάρχει πατρίδα. Ζουν στη Μεγάλη Πόλη. Εκεί δεν υπάρχει τόπος, ο Τόπος σου. Μόνο τα φράγκα είναι η πατρίδα σου στη Μεγάλη Πόλη.
Δεν θα ξεμπερδέψουν εύκολα με τους χωριάτες και τους νησιώτες.
Αυτοί δεν διαδηλώνουν σαν τους ανέστιους κατοίκους των μεγαλουπόλεων για το μισθό και την σύνταξη, άυλο χρήμα που κανείς δεν ξέρει ποιος το τυπώνει και πού.
Οι βουνίσιοι, οι νησιώτες, τον πλούτο που πάνε να τους αρπάξουνε τον έχουνε χειροπιαστό. Είναι δικός τους. Και κανένας μεγαλοεπενδυτής δεν θα τους τον αρπάξει εύκολα.
Στα νησιά, στα βουνά, στα χωριά, στις κωμοπόλεις κρύβεται η τελευταία ελπίδα Αντίστασης στον οδοστρωτήρα που ήρθε.
Η τελική και ολοκληρωτική αντίσταση.
Αγώνας σκληρός και με αμφίβολο νικητή.
Αλλά είναι σίγουρο ότι θα γίνει από τη μια γωνιά της Ελλάδας μέχρι την άλλη.
Θα ανεμίσουν ξανά τα μπαϊράκια περήφανα στον αέρα.
Στα σίγουρα.

Σοφία Λαμπίκη