Τραπεζοκρατία

Πανωσουδενιώτικα τοπωνύμια

Τα στοιχεία που ακολουθούν προέρχονται από τη Διδακτορική Διατριβή του καθηγητή Γλωσσολογίας Κώστα Οικονόμου: "Τοπωνυμικό Ζαγορίου" (Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 1986). 

Η Γκορίλα από την Αραβνά

 

Στις Μέσες λίγο πριν το θέρο

Τα καμένα δέντρα του Στάλου

Χρυσάφι είναι το βουνό...

«Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Που σημαίνει: «Ένας είναι ο καλύτερος οιωνός: ν’ αγωνιζόμαστε για την πατρίδα.» (Ιλιάδα, Μ 243)

Όπως οι απλοί άνθρωποι της Χαλκιδικής, που αμύνονται περί πάτρης, αγωνιζόμενοι ενάντια στην καταστροφική απληστία ντόπιων και ξένων «συμφερόντων». 

Σ’ αυτόν τον αγώνα ταιριάζει το παρακάτω θαυμάσιο άρθρο του Ελύτη:

«Χρυσάφι είναι το βουνό, χρυσάφι το νερό μας, χρυσάφι είναι ο τόπος μας, και τ’ όμορφο χωριό μας.

Έτσι ο ποιητής. Σκληρός. Και να ζητάει τ’ αδύνατα.

Ω, και να μπορούσανε, λέει, και τα οργανωμένα κράτη να οργανώσουνε μια δημόσια ζωή, με νόμους σαν αυτούς που διέπουν το άτομο. Να επιφοιτούσε στα κοινά η ψυχή, και μια διαταγή του Υπουργού Υγείας να ξαπόστελνε στα εργοστάσια επεξεργασίας αποριμμάτων όλες τις πενταροδεκάρες των συμφερόντων, για να βγουν έστω και λίγα γραμμάρια ομορφιάς. Να έπαιρνε πότε-πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ένα δάκρυ, όταν διαθλά τις αθλιότητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο.

Κοντολογίς, να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε, όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουν για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις ημέρες μας, αλλά από το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων.

Τι σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιος καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σ’ ένα ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα της χώρας, πολίτευμα; Όπου το κοινόν αίσθημα να συμπίπτει μ’ εκείνο των αρίστων. Τι έγινε η φύση που μαντεύουμε, αλλά δεν τη βλέπουμε; Ο αέρας που ακούμε, αλλά δεν τον εισπνέουμε;

Κουράστηκα να τα λέω. Θα ‘θελα να μην είχα πια τίποτα να πω, αλλά πώς; Που νιώθω να ‘μαι ακόμα γεμάτος, φορτωμένος, με τόνους ανέμων, τσουβάλια Ιουλίων, καλαθούνες ανθέων... Τα μωβ ξεχειλίζουν. Τα σκούρα μού κόβουν τους αγκώνες. Πολλά γαιώδη μουλιάζουν τα ρούχα μου. Άλλα, ελαφρότερα, γίνονται στοές, ρόπτρα, γεφυράκια, τρούλοι. Ανάγκη να ξεφορτώσω. Πώς όμως, που αυτά πλέον έγιναν στοιχεία του οργανισμού μου; Έτσι και τ’ αδειάσω, έσβησα».

Οδυσσέας Ελύτης, Τα δημόσια και τα ιδιωτικά, εκδ. Ίκαρος, Μάιος 1990

Στον κάμπο

Το πηγάδι στη Λεύκα

Εξομολόγηση σ' έναν χιονάνθρωπο

Στην αυλή της Λαμπριαδείου

Από τη συλλόγή διηγημάτων "Ζητείται ελπίς" του Αντώνη Σαμαράκη

Αποανάπτυξη

Ο καθηγητής του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, του Ινστιτούτου ΙCRΕΑ και επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για την αποανάπτυξη, κ. Γιώργος Καλλής, μιλάει στη Hellenic Mail για ένα διαφορετικό κόσμο. Τον κόσμο της απλότητας, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, ως αντιστάθμισμα σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία με σημαία της την κατανάλωση.

Απέναντι στο σύστημα του καπιταλισμού, των ιδιωτικών τραπεζών και των νεοφιλελεύθερων αγορών, υπάρχουν τοπικές κοινωνίες που παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και αυτοοργανώνονται στο πλαίσιο μιας άλλης οικονομίας, που δεν στηρίζεται στα χρήματα και το κέρδος. Επαναπροσδιορίζουν τις ανάγκες τους, μειώνουν την κατανάλωση, αυτοδιαχειρίζονται την τροφή και την ενέργεια τους, τοπικοποιούν την παραγωγή. Όλα αυτά, την ώρα που στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης μια ερευνητική ομάδα εργάζεται πάνω στην ιδέα της βιώσιμης αποανάπτυξης, «μιας ομαλής οικονομικής απομεγέθυνσης, για ένα βιώσιμο μέλλον, στο οποίο θα ζούμε καλύτερα, καταναλώνοντας λιγότερα».

Τι είναι η αποανάπτυξη;

Είναι η πρόταση ότι μπορούμε να οργανώσουμε μία κοινωνία, στην οποία μπορούμε να ζούμε καλύτερα με λιγότερα υλικά αγαθά. Μια κοινωνία που δεν θα είναι αναγκασμένη να μεγαλώνει διαρκώς, μόνο και μόνο για να επιβιώνει. Μια κοινωνία, όπου οι αξίες της απλότητας, της ισότητας, της συντροφικότητας και της επάρκειας θα αντικαταστήσουν τις ακόρεστες αξίες του πλουτισμού και της οικονομικής αποτελε­σματικότητας.

Ποιος είναι ο δρόμος για την αποανάπτυξη;

Ο δρόμος είναι η ταυτόχρονη και συνδυασμένη πολι­τική, πολιτισμική και προσωπική/αξιακή αλλαγή. Πο­λιτικά, απαιτείται αλλαγή βασικών θεσμών του καπι­ταλιστικού συστήματος, όπως το χρηματο-πιστωτικό σύμπλεγμα, το οποίο επιτάσσει τη διαρκή αύξηση του ΑΕΠ ή αλλιώς απειλείται κοινωνική κατάρρευση. Πο­λιτισμικά, απαιτείται η επανανάδειξη παραδοσιακών, αλλά επίκαιρων, αξιών, όπως η απλότητα, η αυτάρκεια και η αλληλεγγύη, αξίες τις οποίες έχει «καταπιεί» το καπιταλιστικό σύστημα και τις έχει αντικαταστήσει με την ανταγωνιστικότητα και την υπόσχεση του υλικού πλούτου. Προσωπικά, απαιτούνται από τον καθένα από εμάς μικρές και εφικτές αλλαγές της καθημερινό­τητας: επένδυση στις σχέσεις και όχι στην κατανάλω­ση, συμμετοχή στις συλλογικότητες που αναδύονται έξω από την οικονομία της αγοράς και, τέλος, συμμε­τοχή στα κοινά και πολιτική κινητοποίηση και διεκδί­κηση του δικαιώματος για κοινωνική αλλαγή.

Στην Καταλονία υπάρχουν διάφορες τοπικές κοινωνί­ες, που λειτουργούν με μη καπιταλιστικά μοντέλα. Μι­λάμε, δηλαδή, κατά κάποιο τρόπο, για την εφαρμογή της αποανάπτυξης;

Ναι, υπάρχουν και τα έχει καταγράψει σε ένα ενδια­φέρον ντοκιμαντέρ ο διεθνούς φήμης κοινωνιολό­γος Μανουέλ Καστέλς (Φόρος Τιμής στην Καταλωνία II): αγρο-οικολογικοί συνεταιρισμοί παραγωγών και καταναλωτών, συλλογική στέγαση, συστήματα άμε­σης ανταλλαγής και εμπορίου αγαθών και υπηρεσι­ών, εναλλακτικά νομίσματα. Αλλά δεν συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο στην Καταλωνία: στην Ιταλία, στην Γαλλία, στην Αγγλία, στην Αργεντινή και την Κολομβία, παντού υπάρχουν παρόμοιες πρωτοβουλίες, οι οποίες αναπτύσσονται στο πλαίσιο της κρίσης και απαντούν στην αποτυχία της οικονομίας της αγοράς να καλύψει βασικές ανθρώπινες ανάγκες, όχι μόνο υλικές αλλά και κοινωνικές, όπως η ανάγκη για συντροφικότητα και αλληλοϋποστήριξη. Στην Ελλάδα έχουμε πρωτοβουλίες, όπως το Δίκτυο «Σπόρος». Δεν είναι κάτι και­νούργιο όλο αυτό. Η άμεση συναλλαγή και η ανταλ­λαγή υπηρεσιών έξω από τη χρηματιστική οικονομία της αγοράς είναι μέρος της παράδοσής μας και της κουλτούρας μας ως Έλληνες. Δεν πρέπει να μπλέκου­με την παραδοσιακή οικονομία της αλληλεγγύης, που συνεχίζει, έστω και εξασθενημένη, να λειτουργεί στην ελληνική περιφέρεια, με τη «μαύρη» οικονομία.

Σε μια περίοδο που στην Ελλάδα μιλάμε για ανάπτυξη, θα μπορούσε να προχωρήσει η απο­ανάπτυξη;

Η Ελλάδα βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, λόγω της μανίας της πολιτικής ελίτ, δεξιάς και αριστερής, για ανάπτυξη και «εκσυγχρονισμό» με κάθε κόστος. Βρι­σκόμαστε σε αδιέξοδο, εξαιτίας της μανίας μας για γέ­φυρες, λιμάνια, δρόμους, αεροδρόμια και στάδια. Και το μέλλον είναι δυσοίωνο, γιατί δεν μαθαίνουμε από τα λάθη. Θέλουμε κι άλλο από τα ίδια, φαστ-τρακ ανά­πτυξη και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων και «ανάπτυξης». Απαιτείται αλλαγή ρότας και η διαμόρφωση ενός δι­κού μας, ελληνικού προτύπου ευημερίας, βασισμένο σε μεσογειακές αξίες, όπως η απλότητα, η επάρκεια και η συντροφικότητα. Απαιτείται αποανάπτυξη με λίγα λόγια.

Σε περίπτωση εφαρμογής της αποανάπτυξης, τι θα συμβεί με το έλλειμμα και το χρέος;

Μα δεν μπορούμε να ζητούμε διαρκώς από την οι­κονομία να αυξάνεται, για να ξεπληρώνουμε τόκους του παρελθόντος, βάσει δανείων που προϋπέθεταν ότι η οικονομία θα αυξάνεται! Η οικονομία δεν είναι δυνατόν να αυξάνεται επ’ αόριστον σ’ έναν πλανήτη με φυσικά όρια. Μπορούμε να παίρνουμε ό,τι δάνεια θέλουμε από το μέλλον και να βάζουμε ό,τι επιτόκια θέλουμε! Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πλανήτης θα υπα­κούσει στις φαντασίες μας. Επί του συγκεκριμένου τώρα: απαιτείται συντονισμένη δράση, μεταξύ των χω­ρών που βρίσκονται σε δύσκολη θέση για στάση πλη­ρωμής και, εν τέλει, εξάλειψης του χρέους. Οι ιδιώτες αγοραστές των ομολόγων έπαιξαν και έχασαν. Πίστευ­αν ότι η οικονομία θα αναπτύσσεται για πάντα. Υπάρ­χει το παράδειγμα της Αργεντινής, όπου η στάση της πληρωμής έσωσε την οικονομία της χώρας. Σίγουρα, πάντως η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει μόνη της εντός της Ε.Ε., απαιτείται συνεργασία με άλλες χώρες.

Υπάρχει κάποιο παράδειγμα;

Εθελούσιας αποανάπτυξης, όχι. Αλλά θα υπάρξει σύ­ντομα. Η Ιαπωνία ήδη προσαρμόζεται σε συνθήκες σταθερού ή πτωτικού ΑΕΠ, στρέφοντας τους δημόσιους πόρους της στη διατήρηση του κοινωνικού κράτους.

Τι εννοείτε μιλώντας για επαναπροσδιορισμό της απασχόλησης;

Ενώ η παραγωγικότητα διαρκώς βελτιώνεται στη Δύση τα τελευταία χρόνια, λόγω της τεχνολογικής προόδου, το παράδοξο είναι ότι μας ζητούν να εργαζόμαστε όλο και περισσότερο, π.χ. με αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης. Τα κέρδη από την παραγωγικότητα οδηγούνται στο κεφάλαιο και επανεπενδύονται σε περαιτέρω ανάπτυξη. Εμείς προτείνουμε τα κέρδη της παραγωγικότητας να πη­γαίνουν στην απελευθέρωση του χρόνου μας. Όπως κάποτε πήγαμε από τις 12 ώρες εργασίας στις 8 και από τις 6 ημέρες στις 5, έτσι και τώρα μπορούμε να πάμε από το 48ωρο στο 21ωρο. Η τεχνολογική πρόο­δος μάς δίνει την πολυτέλεια να δουλέψουμε λιγότε­ρο και να ασχοληθούμε με «αντιπαραγωγικές», για το κεφάλαιο, δραστηριότητες: την οικογένειά μας, τους φίλους μας, την αυλή μας.

Οι περίοδοι κρίσεων, σαν την περίοδο που διανύ­ουμε, δημιουργούν σύσφιξη των ανθρώπινων σχέ­σεων ή τελικά συμβαίνει το αντίθετο, πράγμα που κάνει δύσκολα τέτοια εγχειρήματα;

Η κρίση δημιουργεί σύσφιξη σχέσεων σε κοινωνίες στις οποίες υπάρχουν ενεργά κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης, δηλαδή υγιές κοινωνικό κεφάλαιο. Στην Ελλάδα το κοι­νωνικό κεφάλαιο έχει διαβρωθεί τα τελευταία 20 χρόνια, στο βωμό του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού και της πολιτιστικής έκφρασής του, της ιδιωτικότητας και του καταναλωτισμού. Είμαστε, πλέον, πιο «μόνοι» μπρο­στά στην κρίση, σε σχέση με τους παππούδες και τις γιαγιά­δες μας. Γι’ αυτό και την αισθανόμαστε περισσότερο.

Η αποανάπτυξη σχετίζεται με την οικολογία;

Φυσικά. Η αρχή της αποανάπτυξης είναι ότι δεν είναι δυνατόν να μεγαλώνει διαρκώς η οικονομία σε έναν πεπερασμένο πλανήτη. Δεν υπάρχει στη φύση οργανισμός ή είδος, που να αυξάνεται επ’ αόριστον. Η οι­κολογία μάς διδάσκει την αξία της σύνδεσης και της συνεργασίας και τη σημασία των ορίων.

Σε μια σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία και έτσι όπως είναι διαμορφωμένος ο κόσμος σήμερα, η απο­ανάπτυξη έχει θέση ή αποτελεί ένα ρομαντικό σχέδιο;

Οποιαδήποτε πρόταση, όπως η αποανάπτυξη, η οποία αντιπαρατίθεται στη βασική ανάγκη του καπι­ταλισμού για διαρκή συσσώρευση κέρδους, φαντά­ζει ρομαντική στα πλαίσια του υπάρχοντος κοινωνικο-πολιτικού συστήματος. Αλλά και ο καπιταλισμός θα ξεπεραστεί κάποτε, όπως ξεπεράστηκε πριν από αυτόν ο φεουδαλισμός. Κανένα σύστημα δεν διαρκεί για πάντα. Το ερώτημα δεν είναι «εάν», αλλά «πότε, πώς και από τι». Νομίζω σύντομα. Βρισκόμαστε στο «τέλος του τέλους της ιστορίας», δηλαδή στην ολο­κλήρωση της περιόδου μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, που σημαδεύτηκε από την πλήρη επικράτηση του καπιταλισμού, δεδομένης της κοινω­νικής αποτυχίας του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αλλά, δυστυχώς, ελλοχεύει ο κίνδυνος διαδοχής του φιλε­λεύθερου καπιταλισμού από ένα ολιγαρχικό, κρα­τικό, φεουδαλο-καπιταλιστικό υβριδικό μόρφωμα, όπως αυτό που ήδη διαμορφώνεται σε χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα ή η Ινδία. Οφείλουμε να ελπίζουμε και να αγωνιστούμε για κάτι καλύτερο.

Πιστεύετε ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί ισχυ­ρό κίνημα αποανάπτυξης, το οποίο να δώσει λύση σε πολλά μας προβλήματα;

Το κίνημα ήδη μεγαλώνει σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία. Πάντως, δεν χρειάζεται ένα ακόμα αυτόνομο κίνημα πολιτών. Έχουμε ήδη αρκετά κινή­ματα. Αυτό που λείπει είναι η συνεργασία μεταξύ τους και, εν τέλει, η πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Η αποα­νάπτυξη προσφέρει μια συνεκτική ιδέα και ένα όραμα για υφιστάμενα και αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα, όπως το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, το κίνημα της επανατοπικοποίησης ή το οικολογικό κί­νημα. Είναι μια λέξη-κλειδί για την αναζωογόνηση του προοδευτικού χώρου, επαναπροσδιορίζοντας την έν­νοια της προόδου και προσφέροντας μια νέα πολιτική πρόταση, σίγουρα διαφορετική από τις υφιστάμενες. Η ιστορία ξαναρχίζει.

Δέντρα, Δάση και Άνθρωποι στην Αρχαία και Σύγχρονη Ελλάδα

Την Τετάρτη, 13 Φεβρουαρίου, και ώρα 6.30 το απόγευμα, θα πραγματοποιηθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων (Πάρκο Λιθαρίτσια) διάλεξη για το ευρύ κοινό από τον κ. Oliver Rackham, Επίτιμο Καθηγητή Ιστορικής Οικολογίας του Πανεπιστημίου Κέμπριτζ, Εταίρο της Βρετανικής Ακαδημίας, με θέμα «Trees, Forests and People in Ancient and Modern Greece» (Δέντρα, Δάση και Άνθρωποι στην Αρχαία και Σύγχρονη Ελλάδα).

Την εκδήλωση διοργανώνουν η ΙΒ’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, το Τμήμα Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών, το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Ηπειρωτικών Σπουδών.

Ο διεθνούς φήμης, κ. Oliver Rackham, έγκριτος επιστήμονας και βαθύς γνώστης, μεταξύ άλλων, του φυσικού περιβάλλοντος της Νότιας Ευρώπης και της διαχρονικής σχέσης του με τις ανθρώπινες κοινωνίες και τον πολιτισμό, διαθέτει μακρόχρονη εμπειρία και συμμετοχή σε διεπιστημονικά, συχνά αρχαιολογικού περιεχομένου, προγράμματα σε περιοχές της Ελλάδας, κυρίως στην Κρήτη και πρόσφατα στην Ήπειρο.

Στα Γιάννενα θα βρεθεί ως συνεργάτης του Τμήματος Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών στο πλαίσιο του Προγράμματος ΘΑΛΗΣ με αντικείμενο «Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ. ΤΑ ΙΕΡΑ ΔΑΣΗ ΤΗΣ HΠΕΙΡΟΥ» (ΕΣΠΑ 2007-2013).

Από το πλούσιο συγγραφικό έργο του, ιδιαίτερης μνείας χρήζει το βιβλίο του Τhe Making of the Cretan Landscape (Manchester University Press 1997), το οποίο έγραψε με την αρχαιολόγο Jennifer Moody. Το βιβλίο αυτό, με τίτλο «Η Δημιουργία του Κρητικού Τοπίου», κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Ο καθηγητής Rackham έχει επιδείξει και ενεργή φροντίδα σε θέματα διάσωσης και διατήρησης μοναδικών οικοσυστημάτων και ιστορικών τόπων της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Στην Κρήτη, πρωτοστάτησε στη διεθνή πρωτοβουλία ακύρωσης των σχεδίων ανορθολογικής εκμετάλλευσης της χερσονήσου Κάβο Σίδερο, στο βορειοανατολικό τμήμα της νήσου. 

Η διάλεξη θα δοθεί στην Αγγλική γλώσσα.

Τίτος Πατρίκος: "Σε βρίσκει η ποίηση"

Με αφορμή την παρουσιαση του νέου ποιητικού έργου του Τίτου Πατρίκιου στα Γιάννινα: 

 "Εκεί που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες

Πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν
Πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να του αρέσεις
Πώς κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς
Σε τι έφταιξες σ’ εκείνους που σε απέρριψαν
Για πόσο καιρό το ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις
Πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν
Πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη
Πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες  να πλουτίζουν
Αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς
Όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων
Εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο
Πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες να σε δυναστεύουν
Πόσο με τη δράση σου βοήθησες ν’ ανατραπούν
Ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες
Πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη
Για πόσο φερόσουν σαν πιστός, ενώ πια δεν πίστευες
Πόσο αφέθηκες στις παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες
Πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε
Ως πού κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, που στόμωσε
Πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη απόφαση…
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση."

 

"Εκεί που ξανασκέφτεσαι αν γίνεται οι άνθρωποι να σμίξουν
Όχι μόνο την ώρα μιας επικείμενης καταστροφής
Αλλά και μέσα στη βολή των ήσυχων ημερών τους
Αν γίνεται να συναντηθούν οι φίλοι που έχουνε ξεκόψει
Όχι μόνο στην έξαρση των λυτρωτικών τους οραμάτων
Αλλά και μέσα στην τριβή ατομικών επιδιώξεων
Αν γίνεται οι άλλοι να χωρέσουν στον προσωπικό σου χρόνο
Μαζί τους να μονοιάσεις μες στον απόρρητό σου χώρο
Αν γίνεται μονάχος σου να βρεις έναν καινούργιο φίλο
Ανάμεσα σε επιθετικούς γνωστούς και προσηνείς αγνώστους
Αν γίνεται να συμπορευτείς με τους παντοτινούς χορτάτους
Που τώρα κόπτονται για εκείνους που πεινούν
Εκεί που αναλογίζεσαι αν μπορείς ακόμα να απευθύνεσαι
Σε όσους απορρίπτουν πριν καν ακούσουνε τα λόγια σου
Να μην σιωπάς μπροστά σ’ αυτούς που δεν θέλουνε
Να ξέρουν πως όλοι μαζί βαδίζουμε προς τον θάνατο
Εκεί που προσπαθείς να μεταπείσεις όσους αρνιούνται
Πως η ζωή είναι από μόνη της ένα θαύμα…
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση…"

Ετυμολογία

Τι χαλεύει αυτός ο κόσμος;
Χαλεύω=ζητάω, απλώνω την παλάμη (από την αρχαία ελληνική λέξη χαλή=παλάμη).
Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει την ετυμολογία της λέξης.  

Άρθρο του περιοδικού "Icons-travellers" για το χωριό μας

Τμήματα από το κείμενο της Τίτης Βελοπούλου.
Οι φωτογραφίες είνα του Νίκου Λυμπερτά.

"Υπάρχει ένα χωριό στο δυτικό Ζαγόρι αλλιώτικο από τα άλλα... Δεν είναι µόνο η φυσική του οµορφιά, καθώς είναι χτισµένο πανοραµικά ανάµεσα σε 5 λόφους, δεν είναι µονάχα τα πέτρινα σπίτια του, χαρακτηριστικά δείγµατα ζαγορίτικης αρχιτεκτονικής που το στολίζουν, αλλά κι οι άνθρωποί του, που µας κέρδισαν και µας έκαναν να αναδείξουµε τα Άνω Πεδινά σε top προορισµό, όχι µόνο για το χειµώνα αλλά για όλες τις εποχές!  Γιατί το επιλέξαµε;"

 "Σήµερα οι µόνιµοι είναι περίπου 50, κι όµως έχουν βρει το µυστικό της επιτυχίας. Σε κανένα άλλο χωριό δεν έχουµε συναντήσει τέτοια σύµπνοια µεταξύ επιχειρηµατιών. Οι ιδιοκτήτες ξενώνων και εστιατορίων έχουν ξεπεράσει τα µικροαστικά «εγώ», κινούνται πάντα µε βάση το «εµείς» και έχουν θέσει ως προτεραιότητά τους τη συλλογική ανάδειξη του τόπου. Παράλληλα, συµµετέχουν όλοι σαν µια οµάδα σε γλέντια και εκδηλώσεις. Καθηλωτική ήταν η απάντηση «Γιατί, τι έχουµε να χάσουµε;» όταν τους ρώτησα πώς το έχουν καταφέρει! Όλη η σοφία, µέσα στην απλότητα αυτής της φράσης, θα έπρεπε να αποτελέσει παράδειγµα προς µίµηση."

Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν είναι τόσο ιδανικά όσο παρουσιάζονται στο άρθρο, είναι χρήσιμο να εκτιμάμε το βαθμό της σύμπνοιας που έχουμε πετύχει και να στοχεύουμε στην περαιτέρω ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ μας.

Υπό βροχήν...

Τα "Γκουμπλάρια" από τον "Καβαλάρη"

Από την "Αλεξόπ'λαινα"

Το σύννεφο κατεβαίνει την Αραβνά

Καιρός για τσίπουρα δίπλα στο τζάκι