Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Χρόνης Μίσσιος: "Πάρτε τα βουνά!"


Εγώ είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, υπέρ των
μικρών κοινοτήτων, και το μόνο που θα έλεγα σήμερα που η χώρα μας περνάει κρίση, θα ‘τανε, «πάρτε τα βουνά, ξαναγυρίστε στα χωριά σας, ξαναγυρίστε στη λίμνη! Ξαναεποικήστε την Ελλάδα!»
Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία.
Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.
Γι’ αυτό ο δρόμος προς την απελευθέρωση από τη βαρβαρότητα, είναι ένας δρόμος πάνω από την πυρά, που πρέπει να περάσει ο καθένας μας. Πάρα πολύ δύσκολος δρόμος.
Για την ώρα το κάνουν αυτοί που έχουν κάποια δυνατότητα να το κάνουν. Δηλαδή, γνωρίζω ανθρώπους που φύγανε και πήγανε στο Πήλιο, ένα από τα πιο παραγωγικά βουνά της Ελλάδας -εκεί και… μπουκάλια να φυτέψεις θα φυτρώσουνε και υπάρχουν κτήματα που είναι εγκαταλελειμμένα, γεμάτα ελιές, καρυδιές, μηλιές κλπ.- και νοίκιασαν ένα κτήμα, ίσα-ίσα για να μην χάσει ο ιδιοκτήτης την κυριότητα, δηλ. με 500 ευρώ το χρόνο, για να καλλιεργούν και να ζουν εκεί, να πουλάν το λάδι και καμιά φορά να βγαίνουν και στην λαϊκή αγορά। Κάποιοι από αυτούς είναι και γιατροί ή δάσκαλοι και διοργανώνουν εκδηλώσεις. Περνάνε όμορφα, με την παρέα τους, με τα οργανάκια τους. Κάθε άνοιξη συγκεντρώνουν τις εμπειρίες τους, για το πώς π.χ. γίνεται το μελιτζανάκι τουρσί, τα καρύδια γλυκό, πώς από το λάδι γίνεται το σαπούνι, πώς χτίζουν σπίτια με αχυρόμπαλες κλπ., διάφορες γνώσεις, γιατί όλοι τους είναι και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και έχουν κυνηγήσει αυτήν τη γνώση, η οποία είναι πολύτιμη.
Με την τεχνολογία, έχουμε χάσει πολύτιμες γνώσεις από την εμπειρία του ανθρώπου, που εξασφάλισαν την επιβίωσή του στον πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια. Σήμερα η γνώση μας έρχεται απ’ το μέλλον, δεν έρχεται από το παρελθόν!
Παλιά οι νέοι σέβονταν τους ηλικιωμένους, ενώ, σήμερα, συνήθως, δεν τους σέβονται. Παλιά τους σέβονταν γιατί, εκτός των άλλων, ο ηλικιωμένος κατείχε τη γνώση και ήξερε πότε θα φυτέψει, τι καιρό θα κάνει, τι αλλαγές θα γίνουν, από τι πάσχει το φυτό κλπ. Σήμερα ο εγγονός ξέρει περισσότερα για την τεχνολογία από τον παππού. Τον βλέπεις και πιάνει το κινητό και τραβάει φωτογραφίες και ο παππούς… κοιτάει. Αλλά, δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται.
Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα. Τη μηχανή του κέρδους! Αυτό είναι το πρόβλημα। Όσο στην κοινωνία μας η κυρίαρχη αξία του συστήματος είναι το κέρδος, από κει και πέρα μην ψάχνεις να βρεις… Αυτό διαποτίζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και διαποτίζει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, όπως είναι η παιδεία και όλα τα πράγματα.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι αν υπάρχει ελπίδα διεξόδου, οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι θα την διαμορφώσουν
.
Απόσπασμα από συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tvxs.gr

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Η πείρα ενός ξεχωριστού αγρότη



Ο κ. Γιώργος Κηπουρός, όνομα και πράμα, χωρίς να το συνειδητοποιεί, περιγράφει με δυο απλά λόγια μια ζωή γεμάτη απλότητα και σοφία, γεμάτη αλήθεια.
Ήρθε από τις Σέρρες στη Λευκάδα για να μοιραστεί την 50χρονη εμπειρία του μαζί μας, χωρίς να υπολογίζει κόπο και έξοδα.
Κηπουρός για 50 χρόνια, κατάφερε να παράγει λαχανικά υψηλής ποιότητας, εφαρμόζοντας μια πολύ απλή μέθοδο, που ο ίδιος υιοθέτησε, απόσταξη προσεκτικής παρατήρησης της φύσης.
Με την παρατήρηση και τις συχνές δοκιμές, με λάθη και αποτυχίες, τελικά βγήκε ένα καλό αποτέλεσμα: λαχανικά με αυθεντική γεύση, πλούσια παραγωγή χωρίς πολύ κι άσκοπο κόπο και έξοδα, χαμηλό δηλαδή κόστος, και το χωράφι πάντα αειφόρο και ακμαίο.
Η μέθοδός του, απλή κι άλλο τόσο σοφή. Το χώμα δεν σκάβεται ποτέ πολύ βαθιά, ενσωματώνεται πάντα η οργανική ύλη, και προσέχουμε πολύ τα ποτίσματα. Το φυτό δεν πρέπει να διψάσει, πρέπει να προβλέψουμε όταν διψάσει να έχει νερό. Οι ασθένειες και οι προσβολές από έντομα και μύκητες, είναι δείγματα των δικών μας λαθών, και μόνο αυτό.
«Εγώ νόμιζα πως όλοι έτσι καλλιεργούσαν, επειδή ήταν εύκολο για μένα, νόμιζα πως όλοι έτσι έκαναν. Όταν κατάλαβα πως οι άλλοι παιδεύονται με ραντίσματα, φάρμακα, λιπάσματα, κοπριές, εντύπωση μ’ έκανε. Κάποτε με ανακάλυψαν οι οικολόγοι και μου είπαν αυτά όλα να τα γράψω και να τα λέω, μαζί μου να μην τα πάρω…»
«Όταν ξεκίνησα, έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, να πετύχω να καλλιεργώ χωρίς τίποτα, με φυσικό τρόπο, και αν δεν τα κατάφερνα θα άλλαζα επάγγελμα. Τελικά το στοίχημα αυτό το κέρδισα…»
«Το φυτό είναι σαν να έχεις υιοθετήσει ένα παιδί. Δε φύτρωσε μόνο του. Εμείς που το φυτέψαμε, εμείς είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό. Πρέπει να αφουγκραστούμε, πότε θέλει νερό, πότε ζέστη, πότε δροσιά. Παιδί μας είναι…»
«Ήθελα να πετύχω με δοκιμές. Με παρατήρηση. Δε μ’ ενδιέφερε το αποτέλεσμα. Ούτε γεννήθηκα μ’ αυτά που ξέρω. Τα έμαθα σιγά, σιγά, μου πήρε 50 χρόνια. Αποτύγχανα και χαιρόμουνα, γιατί ήξερα ότι απ’ αυτό θα βγάλω, θα μάθω. Σκοπός μου ήταν πάντα το σωστό και υγιεινό προϊόν. Ό,τι πάρει ο πελάτης να είναι καθαρό και υγιεινό. Να έχει την αυθεντική γεύση, να είναι νόστιμο, να μένει ο άλλος ευχαριστημένος. Να έχω τη συνείδησή μου καθαρή. Έτσι έκανα και δε μ’ ένοιαζε τίποτα άλλο.»
“Πολύ σημαντικό για τις καλλιέργειες είναι επίσης να αποφεύγονται τις κοπριές. Οι παλιότεροι αγρότες θεωρούσαν την κοπριά απαραίτητο στοιχείο για να γίνουν γρήγορα και μεγάλα τα προϊόντα τους. Αυτό όμως είναι καταστροφή για το χωράφι, γιατί φέρνει ανισορροπία, με αποτέλεσμα πολλές αρρώστιες και ζιζάνια. Και το κυριότερο, αλλοιώνει τη γεύση των λαχανικών! Είναι σαν να τα ντοπάρουμε, να τα γεμίζουμε τοξίνες. Δυστυχώς σήμερα, οι παλιές γεύσεις μας είναι άγνωστες. Λίγοι από εμάς έχουν δοκιμάσει αγνά πράγματα κι έχουν την εμπειρία εκείνων των γεύσεων. Οι παλιές ντόπιες ποικιλίες, καλλιεργημένες με φυσικό τρόπο, έχουν μείνει στο περιθώριο, για να μην πω πως τείνουν να περάσουν στην ιστορία. Ο σύγχρονος πολιτισμός μας έκανε κατά πολύ φτωχότερους…”

Απόσπασμα από κείμενο που δημοσιεύτηκε στο www.peliti.gr
Το βιβλίο του Γιώργου Κηπουρού: "Η παραδοσιακή καλλιέργεια λαχανικών και τα μυστικά της" διατίθεται από την Εναλλακτική Κοινότητα Πελίτι

Χωρίς λόγια...


Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Την καθάρισατε την στέρνα;

Ένας μήνας ακόμα απέμεινε να γεμίσουν οι στέρνες.
Έπειτα πιάνουν τα "χαμσίνια" με το κόκκινο λασπόβροχο, την άμμο της ερήμου...

(χαμσίνι: δυτικός άνεμος που πνέει στη Βόρειο Αφρική και την Αραβική χερσόνησο μεταφέροντας σύννεφα άμμου από την έρημο)

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Η μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων...

Σοφοί δε Προσιόντων

Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων,
σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.
(Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον, VΙΙΙ, )



Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.


Καβάφης Κ. Π. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Ο μικρός πρίγκιπας και τα χάπια της δίψας

- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Καλημέρα, είπε ο έμπορος.
Πουλούσε τελειοποιημένα χάπια που καταλαγιάζουν τη δίψα. Παίρνεις ένα τη βδομάδα και δεν αισθάνεσαι πια την ανάγκη να πιεις νερό.
- Γιατί τα πουλάς αυτά; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Κάνουν μεγάλη οικονομία στο χρόνο, είπε ο έμπορος. Οι ειδικοί τα υπολόγισαν. Γλιτώνουμε πενήντα τρία λεπτά τη βδομάδα.
- Και τι τα κάνουμε αυτά τα πενήντα τρία λεπτά;
- Τα κάνουμε ό,τι θέλουμε...
"Εγώ σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας, αν είχα πενήντα τρία λεπτά για ξόδεμα, θα πήγαινα ήσυχα ήσυχα σε μια πηγή...".

(απ'το "Μικρό πρίγκιπα" του Αντ। Σαιντ Εξυπερύ, εκδ. Πατάκη)

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Σάββατο στις 8...


Το Σάββατο, στις 8 το απόγευμα, στη Λαμπριάδειο είναι το ραντεβού για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Συλλόγου.
Καλή αντάμωση!

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Η "λίμνη" του κάμπου

Το χειμώνα η "Μουτσιάλα", κάτω στον κάμπο, γίνεται λιμνούλα.
Άλλωστε, το τοπωνύμιο αυτό ακριβώς δηλώνει: "Μουτσιάλα" ή "μουτσιάρα" στα βλάχικα σημαίνει "βαρκό", δηλαδή τον τόπο που νεροκρατάει το χειμώνα.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Διάπλους του δύσκολου καιρού



Από τον Νίκο
Ξυδάκη
http://vlemma.wordpress.com/

Αξέχαστα θα μείνουν τα φετινά Χριστούγεννα. Σκληρά και κρύα, για πολλούς συνανθρώπους μας, συναδέλφους, γείτονες, συγγενείς, φίλους. Έχασαν τη δουλειά τους, η επιχείρησή τους μαράζωσε, η φτώχεια τους κύκλωσε. Άλλοι έχασαν το πολυτιμότερο: έναν άνθρωπο. Όλοι χάσαμε το κέφι και το χαμόγελό μας, την αισιοδοξία μας.
Κερδίζουμε κάτι ωστόσο. Κερδίζουμε την ξεχασμένη αίσθηση του μέτρου· τι είναι πράγματι αναγκαίο, χρειώδες, απαραίτητο. Σφιγμένοι απ’ την ανάγκη, στερημένοι από το αποκούμπι ενός προβλεπτού καλόγνωμου χρόνου, με το βραχύ μέλλον σκοτεινό, ξαναλογαριάζουμε τα απαραίτητα. Και παρά το σοκ της φτωχοποίησης, παρά το βίαιο ταρακούνημα απ’ τις παλιές βεβαιότητες, βλέπουμε ότι τα απαραίτητα δεν είναι τόσο πολλά και δεν μας λείπουν όλα ― ακόμη και σε τούτο το ζοφερό κατώφλι.
Υγεία, αγάπη, πίστη στον άνθρωπο, στον εαυτό και στον άλλα. Τα απαραίτητα είναι εντυπωσιακά κοινότοπα, τριμμένα και γλυμμένα απ’ τον χρόνο, περιεχόμενα σε κάθε βιοθεωρία, απ’ την αυγή των μύθων ως τη ροδαυγή του Νίτσε και του Φρόιντ. Αυτά απαιτούνται οπωσδήποτε για να διαπλεύσουμε τον δύσκολο καιρό ― άνευ αυτών ουδέν. Εικονισμένα σε λαϊκή λιθογραφία με τις τρείς παρθενομάρτυρες, Πίστις, Ελπίς, Αγάπη ― και μητέρα αυτών η Σοφία.
Η εορταστική ανάπαυλα των Χριστουγέννων, στο μέσον του χειμώνα, αυτή τη σοφία φέρνει, αυτή την πρόσκληση για αισθηματική εκδίπλωση και αναστοχασμό. Η κρίση μάς προσκαλεί να ξαναγεννηθούμε, δηλαδή να βρούμε τον εαυτό μας ανακαινισμένο, απαλλαγμένο από βάρη και περιττά μαλάματα. Χωρίς χλιδή, χωρίς λεφτά, χωρίς εταιρικά δώρα και δαπάνες επίδειξης, χωρίς τις φλύαρες συμβάσεις·
αλλά όχι χωρίς το μέγα δώρο της ακερδούς, της άυλης χαράς, όχι χωρίς την πίστη στο διαρκές θαύμα της ζωής.
Πυκνός, βαρύς, πολύς, ο καιρός χιονίζει πάνω μας και μας βαραίνει. Αντέξαμε πολλά, θ’ αντέξουμε κι άλλα.

Καλή χρονιά

Καλή χρονιά!
Να είμαστε μονοιασμένοι, σαν το σκύλο με τη γάτα στη Νιάκα...