Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Καλή χρονιά!


Παραμυθία



Ο χρόνος τελειώνει, έρχεται ένας καινούργιος –και όσο η ελπίδα φουσκώνει σαν μπουμπουκάκι την άνοιξη άλλο τόσο η γριά πείρα σού λέει ότι, εντάξει, δεν θα διαφέρει και πολύ από τον προηγούμενο.
Αν δεν αποφασίσεις κι εσύ να αλλάξει λίγο, θα είναι ίδιος κι απαράλλαχτος, με τις ίδιες χαρές πάνω-κάτω, τις ίδιες λύπες -αν και μεγαλώνοντας τις αντιμετωπίζεις περισσότερο στωικά- και την ίδια ρουτίνα. Οι μεγάλες αλλαγές δεν έρχονται αν δεν τις επιδιώξεις. Συχνά δεν έρχονται ακόμη και αν αφιερώσεις όλη σου την ενέργεια σ’ αυτές.
Πώς λέγεται αυτό; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όταν κινείσαι εκ του ασφαλούς, κρατώντας καβάτζες και κλειδώνοντας με διπλά κλειδιά, στο τέλος χαμένος βγαίνεις. Γιατί ό,τι δεν δίνεις ποτέ δεν θα το πάρεις πίσω, γιατί, αν δεν χαμογελάσεις, δεν θα δεις χαμόγελο στον καθρέφτη και γιατί η ζωή είναι μικρότερη απ’ όσο περιμένεις και μπορεί να φτάσεις στα 100 και ευτυχισμένος να μην είσαι.
Μια φίλη μου καλή με ρώτησε λοιπόν ποια είναι η απόφασή μου για τη νέα χρονιά. Της είπα ότι ποτέ δεν λαμβάνω αποφάσεις για τον επόμενο χρόνο. Επειδή όσες φορές προγραμμάτισα ή σχεδίασα κάτι, τελικά αυτό δεν έγινε.
Η ζωή μού έφερε άλλα, κάποια καλά και κάποια δύσκολα, μου ανέτρεψε σχέδια, με έκανε να εγκαταλείψω στόχους και όνειρα, αλλά και να χτίσω άλλα. Έχουν μείνει και μερικά που ακόμη νιώθω πως έχω καιρό να κάνω…
Πάντως με έβαλε σε σκέψη. Είπα να βάλω ένα στόχο για την καινούργια χρονιά, κάτι που να εξαρτάται αποκλειστικά μόνο από μένα, ούτε από τη δουλειά, ούτε από τους φίλους, ούτε από τα χρήματα -αυτά δεν πολλαίνουν ό,τι και να κάνω, κουκιά μετρημένα, που λέγαν οι παλιοί.
Αλλά τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Αρχισα να μετράω και ο λογαριασμός βγήκε κάπως μακρύς: να διαβάσω περισσότερα βιβλία, να προλάβω επιτέλους να πιάσω ξανά τα πινέλα και τα λάδια μου, να κάνω ένα ταξίδι, να βγαίνω έξω πιο συχνά, να γελάω πιο πολύ -αυτό το έχω τόσο μεγάλη ανάγκη, ώστε το εύχομαι σε όλους, μήπως η ευχή αγγίξει κι εμένα.
Να θυμηθώ πώς είναι να είμαι ανέμελη, χωρίς η αγωνία για το αύριο να σκιάζει τις σκέψεις. Να νιώσω καθησυχασμένη ότι όλα μπορούν να πάνε καλά, ακόμα και αν η αίσια λύση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, ακόμη και αν φόβοι που βασίζονται στη λογική μού βάζουν φρένο.
Πάει, τον έχασα στο τέλος τον λογαριασμό. Αυτά που πιάνονται και μετριούνται έγιναν μη απτά και με τύλιξαν σαν σύννεφο που φτάνει στο άπειρο. Κοίταξα γύρω, σηκώθηκα από την καρέκλα και άρχισα να αγγίζω τα αντικείμενα.
Το γραφείο, την καρέκλα, το ανάγλυφο των χρωμάτων σε έναν πίνακα με έναν φάρο σε μια αγριεμένη θάλασσα. Εκεί, στα κύματα τα φτιαγμένα από λάδια και νέφτι, έκλεισα τα μάτια μου.
Φαντάστηκα ότι είναι ρευστά, ότι δεν με τσιμπούν οι κορυφές τους, αλλά είναι από νερό αλμυρό και μέσα τους κρύβουν τους θησαυρούς του ωκεανού. Βυθίστηκα στην αίσθηση του νερού, έτσι όπως όταν βουτώ στη θάλασσα και αφήνομαι για να πάρει όλο μου το βάρος, ό,τι δεν ελέγχω και ό,τι επέλεξα να με βασανίζει.
Κι εκεί βρήκα την απόφασή μου για τον καινούργιο χρόνο -ίσως να μην κοστίζει τίποτα, ίσως και να στοιχίσει τα πάντα. Να αφεθώ στον νέο χρόνο, όπως αφήνομαι στη θάλασσα. Αυτή που όλα τα γιατρεύει και όλα τα σμιλεύει. Αν είμαι βράχος άγριος, θα γίνω λεία σαν βότσαλο, αν είμαι ήδη λεία, το άγγιγμά της θα είναι χάδι και θα γλιστρήσω μέσα της, αν είμαι ψάρι θα κολυμπήσω.
Θάλασσα. Τώρα είναι σαν να στέκομαι μπροστά της, μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα, με τον αέρα να ανακατεύει τα μαλλιά μου και να με ξεκουράζει. Και νομίζω ότι χαμογελάω.
Καλή χρονιά.

 Πηγή: http://www.efsyn.gr/arthro/paramythia 


Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Η μουσική μας... για τον τόπο μας...


Ηπειρώτικο Τακίμι
Η θέση του Πολιτιστικού Συλλόγου Πανωσουδενιωτών (Άνω Πεδινά) για την έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Ήπειρο:
Το Δ.Σ του Πολιτιστικού Συλλόγου Πανωσουδενιωτών τάσσεται ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια ερευνών και κατ' επέκταση εξόρυξης υδρογονανθράκων στην Ήπειρο και ειδικότερα στην περιοχή των Ιωαννίνων. Θεωρούμε πως τέτοιου είδους ενέργειες θα έχουν δυσάρεστα και καταστροφικά αποτελέσματα για την περιοχή μας, καθώς θα πλήξουν τον φυσικό της πλούτο και θα επιμολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα. Επομένως, οι ενέργειες αυτές, εκτός του ότι θα επιφέρουν βλαπτικά αποτελέσματα στην υγεία των κατοίκων, θα είναι επίσης καταστροφικές για την τοπική οικονομία, που βασίζεται κατ' εξοχήν στον πρωτογενή τομέα (κτηνοτροφία-γεωργία) και στον τουρισμό.

Γιάννης Χαλδούπης

Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017

Καλά Χριστούγεννα!


Σχεδόν ἀπροσδόκητα, τό σκοτάδι, πού θέλει νά ἐπιβληθεῖ στή ζωή τῶν ἀνθρώπων, αἰφνιδιάζεται ἀπό τίς καμπάνες τῶν Χριστουγέννων. Συναγερμός ἤρεμος, πού διαπερνᾶ τίς αἰσθήσεις καί ξεσηκώνει νηφάλια τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, προσκαλεῖ στήν ἐπανάσταση τῆς ἐλπίδας. Πρόκληση γιά ἀντίσταση στίς πολύπλευρες μορφές σκλαβιᾶς τοῦ πνεύματος καί τῆς καταδυνάστευσης τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων. Πορεία χωρίς φῶς.
Καί ἰδού! Μέσα στίς ἀπειλές τῶν πολέμων, τή δυστυχία τῆς φτώχειας καί τῆς προσφυγιᾶς, τίς ἀπειλές τῶν τρομοκρατῶν ἤ τήν ἀπολυταρχία τῶν ἰσχυρῶν του κόσμου, ἕνας ψίθυρος γιορτινός ξεχειλίζει ἀπό τίς ἐκκλησίες. Καί ὀρθώνεται, συνεχῶς τρανούμενος, καθώς οἱ ἄνθρωποι ἑνώνονται στήν χριστουγεννιάτικη λειτουργία σέ παιάνες θριαμβευτικούς, ὅτι: «Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε».
Εἴμαστε καλεσμένοι νά ἀπαντήσουμε, ἀντιστεκόμενοι στήν παρακμή τοῦ πολιτισμοῦ, πού συνεπάγεται τήν ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἐναντίωση στόν εὐτελισμό τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ σέ καταναλώσιμο εἶδος. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, νά πάψει νά γίνεται θυσία στόν βωμό τοῦ πλούτου καί τῆς ἀλαζονείας.
Εἴμαστε καλεσμένοι νά κάνουμε τή ζωή τοῦ κόσμου φωτεινή, στηριζόμενη στήν ἀγάπη καί τήν ἀλληλοκατανόηση. Αὐτό τό στάδιο προηγεῖται στή διαμόρφωση τῆς πολιτικῆς ἤ ἄλλων μορφῶν παρέμβασης γιά νά γίνει ὁ κόσμος καλύτερος. Νά ξαναεστιαστοῦμε στήν ἀπελευθέρωση ἀπό τίς πολλαπλές βίαιες ἀπειλές τοῦ σκότους, πού ξεκινᾶ ἀπό τήν μοναδική ἐπιλογή ἐπιστροφῆς στήν πηγή τοῦ φωτός: «Φῶς ἐκ Φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο».
Πρέπει νά ξαναθυμηθοῦμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀναλώσιμο εἶδος, πορευόμενος πρός τό πουθενά, ἀλλά εἶναι «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ», πορευόμενος πρός τό «καθ’ ὁμοίωσίν Του». Δηλαδή αὐτός πού ἀντανακλᾶ γύρω του καί στήν οἰκουμένη τό φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Αἴφνης, τά σήμαντρα, οἱ καμπάνες καί τά κάλαντα, οἱ ὑμνωδίες καί τό ἀγαλλίαμα τῆς γιορτῆς ρίχνουν τό φῶς παντοῦ καί κάνουν τήν καταστροφικότητα καί τήν ἀπαισιοδοξία, πού κρύβονται στά πάθη καί τήν ἁμαρτία, ὅπου δέν βρίσκουν σκοτάδι νά κρυφτοῦν. «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα» (Ματθ. 4, 16).
Ὁ δρόμος πού ἀνοίγεται μπροστά μας εἶναι ὄντως δύσκολος. Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά ἀναλάβει τίς εὐθύνες της. Νά εἶναι φορέας αὐτῆς τῆς εἰρηνικῆς ἐπανάστασης πού συντρίβει τό βράχο. Νά ἀπελευθερώνει ἀπό τά σκοτεινά σπήλαια στή λαμπρότητα τῆς φάτνης, ὅπου διαχέεται τό φῶς τῆς σωτηρίας διότι «Ἀστήρ σέ ὑπέδειξεν, ἐν Σπηλαίῳ χωρούμενον τόν ἀχώρητον».
Ὅσο ἐπίπονο, μαρτυρικό, διωγμένο καί περιφρονημένο εἶναι αὐτό πού καλούμαστε νά πράξουμε ὁ καθένας ἀπό τήν θέση του καί ὅλοι μαζί ὡς πιστοί τῆς τρισηλίου Θεότητος, εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Χριστός γεννᾶται ὡς βρέφος στίς καρδιές μας.
Πρέπει νά ἐπιτρέψουμε νά μεγαλώσει ὁ Χριστός μέσα μας. Νά εἶναι Αὐτός τό πρότυπο τῆς ὀμορφιᾶς καί τῆς μεγαλωσύνης τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι, Χριστόμορφες καί φωταγωγοῦσες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ θά δημιουργήσουν ἕναν ἄλλο τρόπο ζωῆς τοῦ κόσμου.
Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἔργο τήν ἐξάσκηση ἐπιμέρους πολιτικῆς, ἀλλά καλεῖται νά διαμορφώσει πολίτες μέ ἦθος. Καί ἐκεῖνοι, μετά, ξέρουν τί πρέπει νά κάνουν. Δέν εἶναι φορείς τῆς μιᾶς ἤ τῆς ἄλλης ἄποψης πού διαιρεῖ καί βασιλεύει, δίνοντας στό σκότος τή δύναμη. Καθῆκον εἶναι προφητικά νά ὁδηγον ὡς ἀστέρες στήν πηγή τοῦ φωτός. Γιατί: «Ἡ γέννησίς Σου Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως. Ἐν αὐτῇ γάρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπό ἀστέρος ἐδιδάσκοντο. Σέ προσκυνεῖν τόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης καί σέ γιγνώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν».
Οἱ χριστουγεννιάτικες καμπάνες σημαίνουν τήν πάντοτε καί ἐντελῶς ἀπόλυτη κυριαρχία τοῦ φωτός ἀπέναντι στό σκοτάδι. Καί ἐπιβάλλονται στόν τρόμο, νά ὑποχωρήσει μπροστά στήν ταπεινή ἀγάπη πού γεννιέται στή φάτνη, διότι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α’ Ἰωάν. 4, 19).
Ἄν σήμερα τά Χριστούγεννα τά γιορτάζουμε μέσα σέ διαταραγμένους καιρούς, εἶναι πρῶτα ἀπό ὅλα ἕνα κάλεσμα στήν ἀναγέννηση ἑνός ἑκάστου καί ὅλων μαζί.
Ἀδελφοί μου, Χριστός γεννᾶται!
Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε!
Εἶναι καιρός νά σκεφτοῦμε πάλι τί εἴχαμε, τί χάσαμε καί τί μᾶς πρέπει. Τό μέλλον ἀπαιτεῖ ἀπό τούς πιστούς, ἀπό τήν Ἐκκλησία, ξανά, τήν προσφορά ἑνός ὁράματος. Μιᾶς κατεύθυνσης ζωῆς ἐλπιδοφόρας καί φωτισμένης.
Ἄς τόν ὑποδεχτοῦμε λοιπόν στή ζωή μας ἐπιτρέποντας νά γεννηθεῖ στίς φάτνες τῶν καρδιῶν μας.

Ιερώνυμος, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος

 

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

"Καλλιεργώντας" τον Ήλιο


Ζωή: το θαύμα του σύμπαντος! Εμφανίστηκε πριν 4 δισεκατομμύρια χρόνια. Εμείς οι άνθρωποι υπάρχουμε μονάχα εδώ 200 χιλιάδες χρόνια κι έχουμε καταφέρει να διασαλεύσουμε την τόσο ουσιαστική ισορροπία της ζωής.

Διαβάστε προσεκτικά αυτή την συναρπαστική ιστορία. Σας ενδιαφέρει και αποφασίστε προσεκτικά αυτό που θα πράξετε.


Σήμερα η ζωή, η δική μας ζωή, είναι ένας κρίκος μια αλυσίδα αμέτρητων έμβιων όντων, που διέρχεται το ένα το άλλο πάνω στη Γη, για περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια.

Η Γη πάγωσε, οι ατμοί συμπυκνώθηκαν και έπεσαν καταρρακτώδες νεροποντές, σε σωστή απόσταση απο τον Ήλιο, ούτε πολυ μακριά ούτε πολυ κοντά. Η απόλυτη ισορροπία της Γης διατήρησε το νερό σε υγρή μορφή. Ο κύκλος του νερού της Γης ανανεώνεται συνεχώς: καταρράκτες, ατμοί, σύννεφα, βροχή, ρυάκια, ποτάμια, θάλασσες, ωκεανοί, παγετώνες.

Ο κύκλος δεν διακόπτεται ποτέ. Υπάρχει πάντοτε η ίδια ποσότητα νερού στη Γη. Όλα τα διαδοχικά είδη στη Γη έχουν πιεί το ίδιο νερό, αυτή την εκπληκτική ουσία που είναι το νερό.

Η Γη μας βασίζεται στην ισορροπία, στην οποία κάθε ον παίζει τον ρόλο του και υπάρχει μόνο μέσω της ύπαρξης ενός άλλου όντος. Μια λεπτή, εύθραυστη αρμονία, η οποία εύκολα διαταράσσεται.

Στην αλυσίδα των ειδών τα δέντρα είναι αριστουργήματα, τέλεια ζωντανά γλυπτά! Τα δέντρα αψηφούν τη βαρύτητα. Είναι τα μόνα στοιχεία της Φύσης που κινούνται συνεχώς προς τον ουρανό. Κληρονόμησαν απο τα μικροσκοπικά κυανοβακτήρια τη δύναμη να συγκρατούν την ενέργεια του φωτός, την αποθηκεύουν και τρέφονται απ' αυτή. Την μετατρέπουν σε ξύλο και φύλλα, τα οποία αποσυντίθενται σε ένα μείγμα νερού, μετάλλων, φυτικής και έμβιας ύλης.



Έτσι σταδιακά σχηματίζεται το έδαφος. Το έδαφος αφθονεί απο μικροοργανισμούς, που τρέφονται, παράγουν οξυγόνο και αλλάζουν. Σχηματίζουν το "χούμος", το οργανικό στρώμα με το οποίο συνδέεται ολόκληρη η ζωή στη Γη.

Τι γνωρίζουμε για την ζωή στη Γη; Πόσα είδη γνωρίζουμε; Το 1/10, το 1/100; Τι γνωρίζουμε για τους μεταξύ τους δεσμούς;

Η Γη είναι ένα θαύμα. Η ζωή παραμένει μυστήριο. Διαμορφώνονται οικογένειες ζώων με έθιμα και τελετουργίες, που παραδίδονται απο γενιά σε γενιά. Στη μεγάλη περιπέτεια της ζωής στη Γη κάθε είδος έχει ένα ρόλο να παίξει. Κάθε είδος έχει τη θέση του. Κανένα δεν είναι περιττό ή επιβλαβές. Τα πάντα βρίσκονται σε ισορροπία.

Και σε αυτό το σημείο, εσύ Χόμο Σάπιενς, Σοφέ Άνθρωπε, μπαίνεις στην ιστορία. Επωφελείσαι απο την κληρονομιά των τεσσάρων δισεκατομμυρίων χρόνων που σε κληροδότησε η Γη. Εισαι μόνο 200.000 ετών, όμως άλλαξες το πρόσωπο του κόσμου. Παρά την τρωτότητά σου, κατέκτησες κάθε ενδιαίτημα και απέραντες εκτάσεις, όσο κανένα είδος πριν απο σένα.

Η θύμηση χιλιάδων χρόνων αναζήτησης τροφής ξεθώριασε. Το σιτάρι αποτέλεσε τη μαγιά της ζωής. Παραγάγαμε ποικιλίες και μάθαμε να το προσαρμόζουμε στα εδάφη και το κλίμα μας. Είμαστε σαν όλα τα είδη στη Γη: η καθημερινή μας ανησυχία είναι η τροφή. Η γεωργία παραμένει η πιο εκτεταμένη αποσχόληση στη Γη: το μισό ανθρώπινο είδος οργώνει το έδαφος, περισσότερα από τα 3/4 με τα χέρια. 

 

Αλλά, αφότου βασίστηκε αρκετά στη δύναμη των χεριών, ο άνθρωπος βρήκε τρόπο να δαμάσει την ενέργεια απο τα σωθικά της Γης. Καθαρή ενέργεια, την ενέργεια του Ήλιου, που για εκατομμύρια χρόνια δέσμευαν εκατομμύρια φυτά πριν απο 100 εκατομμύρια χρόνια.

Είναι άνθρακας, είναι αέριο και, πάνω απ' όλα, είναι πετρέλαιο. Αυτή η δέσμη φωτός απελευθέρωσε τους ανθρώπους από τους μόχθους της Γης. Με το πετρέλαιο άρχισε η εποχή των ανθρώπων που απελευθερώθηκαν απο τα δεσμά του χρόνου. Με το πετρέλαιο πολλοί αποκτήσαμε πρωτόγνωρες ανέσεις: Μέσα σε 50 χρόνια, όσο διαρκεί μια ζωή, η Γη άλλαξε πιο ριζικά απο όσο τις προηγούμενες γενιές.

Όλο και γρηγορότερα τα τελευταία 60 χρόνια ο πληθυσμός της Γης σχεδόν τριπλασιάστηκε. Σχεδόν 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι μετοίκησαν στις πόλεις. Η Αμερική ήταν η πρώτη που δάμασε την πρωτοφανή επαναστατική ενέργεια του "μαύρου χρυσού". Ένα λίτρο πετρελαίου παράγει τόση ενέργεια όση 10 ζευγάρια χέρια σε 24 ώρες. Η ενέργεια του πετρελαίου εξαφάνισε το φάντασμα της ξηρασίας, που απειλούσε τους αγρότες.

Στους αγρούς τα μηχανήματα αντικατέστησαν τους ανθρώπους. Κανένα ρεύμα δεν αντιτίθεται στις επιταγές της γεωργίας, που απορροφά το 70% της παγκόμιας κατανάλωσης νερού.

Στη Φύση τα πάντα συνδέονται. Τα παρασιτοκτόνα, άλλο ένα δώρο της πετροχημικής επανάστασης, διέρρευσαν στον αέρα, το έδαφος, τα φυτά,τα ζώα, τα ποτάμια και τους ωκεανούς.

Εισχώρησαν στην καρδιά των κυττάρων, παρόμοιων κυττάρων με το μητρικό κύτταρο, που υπάρχει σε κάθε μορφή ζωής. Όσο μεγαλώνει ο πληθυσμός των πόλεων, τόσο περισσότερα ζώα καταναλώνει. Όλο και γρηγορότερα, όπως η ζωή των ζωντανών αδερφών μας, που δεν θα δουν ποτέ λιβάδι, η παραγωγή των ζώων γρήγορα έγινε ρουτίνα. Ως αποτέλεσμα, χρειάζονται 100 λίτρα νερού για να παραχθεί ένα κιλό πατάτας, 4.000 λίτρα για ένα κιλό ρύζι και 20.000 λίτρα για ένα κιλό βοδινού, για να μην αναφερθουμε στο πετρέλαιο, που καταβροχθίζει η παραγωγή και η μεταφορά.



Η γεωργία αντλεί ενέργεια από το πετρέλαιο. Μπορεί να θρέψει τους διπλάσιους από τους κατοίκους της Γης! Μας προσφέρει ανέσεις που ούτε ονειρευόμασταν, αλλά πλέον η ζωή μας εξαρτάται αποκλειστικά από το πετρέλαιο. Αυτή είναι η νέα μέθοδος μέτρησης του χρόνου: το ρολόι του κόσμου χτυπάει στον ρυθμό αυτών των ακούραστων μηχανών που αντλούν την ηλιακή ενέργεια. Ολόκληρος ο πλανήτης προσέχει αυτούς τους μετρονόμους των ελπίδων και των ψευδαισθήσεών μας. Γνωρίζουμε ότι το τέλους του φθηνού πετρελαίου ζυγώνει, αλλά αρνούμαστε να το πιστέψουμε.

Τα αυτοκίνητα έγιναν σύμβολο ευμάρειας και προόδου. Όσο αναπτύσσεται ο κόσμος, τόσο περισσότερο διψά για ενέργεια. Παντού μηχανές σκάβουν, τρυπούν και ξεκολλούν από την Γη τα πολύτιμα κομμάτια που φιλούσε από την γέννηση της: τα μεταλλεύματα. Με το προνόμοιο της εξουσίας, το 80% των μεταλλευμάτων καταναλώνεται από το 20% του πλυθησμού της Γης. Πριν το τέλος του αιώνα η εκτεταμένη εξόρυξη θα έχει εξαντλήσει σχεδόν όλα τα αποθέματα της Γης. Όλο και γρηγορότερα, ναυπηγεία παράγουν πετρελαιοφόρα, μεταφορικά και βυτιοφόρα, που πληρούν τις ανάγκες της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής. Δεν έχουμε κατανοήσει ότι εξαντλήσαμε ό,τι μας παρέχει η φύση.

Από το 1950 τα θηράματα αλιείας έχουν πενταπλασιαστεί, από 18 σε 100 εκ. τόνους το χρόνο και εκατοντάδες πλοία αδειάζουν τους ωκεανούς. Τα περισσότερα μεγάλα ψάρια έχουν εξαφανισθεί, εφόσον δεν έχουν χρόνο να αναπαραχθούν.

Καταστρέφουμε τον κύκλο της ζωής που μας δόθηκε. Με αυτούς τους ρυθμούς, όλα τα αποθέματα ψαριών απειλούνται με εξαφάνιση. Ολόκληρη η έμβια ύλη συνδέεται: νερό, αέρας, έδαφος, δέντρα. Η μαγεία του κόσμου είναι μπροστά στα μάτια μας.

Όλα γίνονται για τον άνθρακα. Σε μερικές δεκαετίες ο άνθρακας που έκανε την ατμόσφαιρα κλίβανο, τον οποίο η φύση φυλάκισε για χιλιάδες χρόνια, επιτρέποντας την ανάπτυξη της ζωής, θα ξαναχυθεί έξω. Η ατμόσφαιρα θερμαίνεται στις πολικές περιοχές. Η ισορροπία της φύσης έχει ήδη διασαλευτεί. Καταφέρουμε να εκθέσουμε την κλιματική ισορροπία που μας επέτρεψε να αναπτυχθούμε για 12.000 χρόνια. Τα είδη εξαφανίζονται 1.000 φορές γρηγορότερα από τον φυσικό ρυθμό. 
 Είναι αργά να είμαστε απαισιόδοξοι. Η Γη συνδέεται με τον Ήλιο, την πρωταρχική πηγή ενέργειας. Σε μια ώρα ο Ήλιος δίνει στην Γη την ίδια ποσότητα ενέργειας που καταναλώνει η ανθρωπότητα σε ένα χρόνο. Όσο υπάρχει η Γη, η ηλιακή ενέργεια θα είναι ανεξάντλητη.

Πρέπει να σταματήσουμε να τρυπάμε την Γη και να κοιτάξουμε στον ουρανό.

Πρέπει μόνο να μάθουμε να καλλιεργούμε τον Ήλιο.

Ήρθε η ώρα να ενωθούμε. Αυτό που προέχει δεν είναι όσα χάθηκαν, αλλά όσα απέμειναν.

ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ. ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ;



Πηγή: Ο χρήστης του Facebook Tuff Akis, που άντλησε στοιχεία από το ντοκιμαντέρ “Home”, του σκηνοθέτη Υann Arthur-Bertrand. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε σε ελληνική αφήγηση στο: https://youtu.be/stktebGuZgc

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Χώρα Άπειρος


Ήπειρος.
Χώρα Άπειρος.
Ο Ηπειρώτης μικρός στέκει κοιτά τις βουνοκορφές, πλαταίνει το στήθος του και υποκλίνεται στο μεγαλείο της Ηπειρώτικης γής.
Ακούει ο Ηπειρώτης το μοιρολόι .
Το κλαρίνο βαρύ στο τόπο να μη σειέται φύλλο.
Υψώνει το ανάστημά του και θυμάται την αρχαία ράτσα του.
Τίποτε δεν χαρίστηκε στους Ηπειρώτες ποτέ.
Σκληρή δουλειά, πόνος και μοιρολόι γέννησαν ήρωες και εθνικούς ευεργέτες.
Η μόνη προίκα του Ηπειρώτη ήταν και θα είναι τα περήφανα βουνά, ο καθαρός αέρας, τα ποτάμια, οι πηγές, τα βοσκοτόπια, η παράδοση και η μουσική του.
Αν όλα αυτά σβήσουν, θα πεθάνει και ο Ηπειρώτης.
Αδέρφια, το Σούλι έπεσε με μπαμπεσιά.
Η Ήπειρος θα πέσει με μπαμπεσιά .
Αν τώρα δεν φυλάξουμε τον τόπο θα τον χάσουμε.
Και μαζί θα χαθεί και ο Ηπειρώτης.

Ηλίας Ευθυμίου

Πηγή: ΣΩΣΤΕ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ  - ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΧΕΡΣΑΙΑ ΕΞΟΡΥΞΗ ΠΕΤΡΕΛΑΙΩΝ

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

Ο τόπος μας

Με δυσκολία αναγνωρίζεις το χωριό μας
Καθώς απλώνεται σε πέντε λόφους.
Κάθε πλαγιά, πολλές θεάσεις.
Εκεί στο βάθος, είν' ο Αη-Λιας που το προδίδει.
Εικόνες που "γερεύουν" την ψυχή!
Ας είν' καλά τα ανέγγιχτα εργαλεία:
Είναι τα μάτια της ψυχής τα παραθύρια
Είναι η μνήμη το νερό και το ψωμί της
Είναι η αγάπη το "τσιμέντο" των ανθρώπων
Είναι κι ο μόχθος, δίνει τη μορφή στη Κτίση...

(Η εικόνα δανεισμένη απ' τον Βασίλη Π.)


Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Καθρεφτάκια

Θεογέφυρο (φωτ. Μενέλαου Συκοβέλη)





Ο πιο ασφαλής τρόπος να χάσεις μια μάχη είναι να μην τη δώσεις ποτέ.

«Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη», διαβεβαίωνε ο Κινέζος στρατηγός Σουν Τζου πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια.

Την ξέρουν καλά αυτή την τέχνη οι πολυεθνικές, πνευματικά παιδιά της αποικιοκρατίας: Το χρηματιστήριο, η διαφήμιση, το προφίλ που καλλιεργούν είναι, σε μεγάλο βαθμό, παιχνίδια εντυπώσεων και όχι η πραγματικότητα. Ξέρουν να φτιασιδώνονται, να καλύπτουν τις ατέλειές τους και να παρουσιάζονται απρόσβλητες και ικανές να επιβάλλουν πάντα την βούλησή τους.
Τι επιλογές έχουμε;
«Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα»
αγγέλλει ο Ελύτης.
            Πώς γίνεται να μοιάσουμε της πατρίδας μας;
«Και είταν αυτή από εκείνα τα στουρνάρια που έχει πολλά στην πατρίδα της» γράφει ο Δημήτρης Χατζής για μια Ηπειρώτισσα του 13ου αιώνα. Αγέρωχη, απτόητη, με σθένος αλλά και με νηφαλιότητα, που πηγάζει από τη σιγουριά της στάσης της. 
Είμαστε αρκετά νοήμονες, για να μην ανταλλάσσουμε τον πλούτο του τόπου μας με «καθρεφτάκια». Τι να τα κάνουμε άλλωστε; Καλύτερα να καθρεφτιζόμαστε στα κρυστάλλινα νερά των ποταμιών μας…




Βοϊδομάτης