Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Ματιές από Βραδέτο και Ζαγόρι

Πολύ συχνά τα όμορφα πράγματα προκύπτουν αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, από προσωπικές προσπάθειες ανθρώπων που δεν διαθέτουν οικονομικά μέσα και δυνατότητες κρτατικών επιχορηγήσεων, αλλά ωθούνται επίμονα από την αγάπη για τον τόπο τους.
Στον Ζαγόρι, στον τομέα των μουσείων και των εκθέσεων υπάρχουν τα παλιότερα παραδείγματα του Λαζαρίδη στο Κουκούλι και του Τόλη στους Κήπους, αλλά και τα πιο πρόσφατα, του Οικονομίδη στον Ελαφότοπο και του Χρηστογούλα στο Βραδέτο.
Ο Στέφανος Χρηστογούλας δεν καταφέρνει σχεδόν ποτέ να αντισταθεί στο μεράκι του για το Ζαγόρι. Κι όταν γκιζεράει χωριά και βουνά, έχει πάντα μαζί του τη φωτογραφική του μηχανή.


Και καθώς είναι ένας από τους πιο πείσμονες ανθρώπους του τόπου μας, κατόρθωσε, παρά τα "δεν γίνεται" και τα "τι τα θέλ'ς αυτά", να στήσει και να διατηρεί μια αξιόλογη φωτογραφική έκθεση στο Βραδέτο, με ίδιους πόρους και "ίδιον" μόχθο.


Η αίσθηση που μένει στον επισκέπτη, εκτός από την ωραία εικαστική περιπλάνηση στις ομορφιές του Ζαγορίου είναι και η ζεστασιά της προσωπικής επαφής με τον άνθρωπο που δημιούργησε και συντηρεί την έκθεση. Η κουβέντα με το λουκούμι και το τσίπουρο, η διάχυτη αγάπη για τον τόπο είναι στοιχεία που δεν μπορούν να μας προσφέρουν ούτε κρατικές επιχορηγήσεις ούτε γραφειοκρατικές "διαχειρίσεις". Αντίθετα είναι στοιχεία που, όπως λέει και το Σύνταγμά μας, "επαφίενται στον πατριωισμό των Ελλήνων". Κι αυτός ο πατριωτισμός είναι ένα από τα πιο αισιόδοξα μηνύματα για την χώρα μας.


Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Στην "Αλεξόπ'λαινα"


Σε υψόμετρο 1030 μέτρων, στον πάνω μαχαλά, βρίσκεται αυτό το "μπαλκόνι" του χωριού.
Εκεί κοντά, αιώνες πριν, βρισκόταν το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας και ο πρώτος πυρήνας του χωριού μας.
Τα σπίτια αυτής της γειτονιάς, πεισματωμένα, περιμένουν ακόμα τους ανθρώπους...
Ωραίος τόπος για σεργιάνι...

Σπίτια του Πάνω Μαχαλά
Το παλιό σπίτι των Μισιαίων, στο αγνάντιο...
Η Αραβνά και στη ρίζα της το ξωκλήσι της Κοίμησης
Τα παλιά αλώνια, στο βασίλεμα του ήλιου
Το μεσοχώρι
Κέντημα με πέτρες...
Μοναξιά δεν υπάρχει...
 

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Για τις μέρες που πλησιάζουν


Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.
Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.
Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή. Γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

(Από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη “Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης)


Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Αλλιώτικα Χριστούγεννα


«Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες» στο Σύνταγμα

Δεν είναι μεγάλο, δεν είναι εντυπωσιακό, δεν είναι λαμπερό. Κι όμως είναι ίσως το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της χώρας. Με ελάχιστα στολίδια, αλλά γεμάτο τρυφερά σημειώματα που τα μικρά των Σύρων προσφύγων και των Ελλήνων αλληλέγγυων στέλνουν στους γονείς τους και σ' όλο τον κόσμο. «Θέλω να μην ξανακοιμηθώ στο πεζοδρόμιο ποτέ μου», γράφει ένα μικρό. «Θέλω να δω τη μαμά μου και τον μπαμπά μου», γράφει ο 10χρονος Μπακάν. «Εύχομαι στα παιδιά της Συρίας καλή επιτυχία, με αγάπη», απαντά ένα μικρό από την Ελλάδα.
Εβδομήντα παιδιά βρίσκονται ανάμεσα στους Σύρους της πλατείας Συντάγματος, εκ των οποίων τα 8 κάνουν το μακρύ ταξίδι προς την Ευρώπη ασυνόδευτα. Κι επειδή ακόμα και στις πιο άγριες συνθήκες τα πιτσιρίκια μένουν πάντα πιτσιρίκια, γελάνε, παίζουν, τρέχουν και ποζάρουν όλο νάζι στο φωτογραφικό φακό. 
«Τι το θέλουν το δέντρο οι μουσουλμάνοι;», αναρωτιόταν φωναχτά μια κυρία. «Κάποιοι από εμάς είναι χριστιανοί και, πάντως, τα Χριστούγεννα είναι για όλους», της απάντησαν οι πρόσφυγες. 

 
«Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες» εξελίσσονται στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας. Και για όσους από εσάς έχετε παιδιά, ανίψια, βαφτιστήρια δεν υπάρχει ωραιότερη βόλτα από το Σύνταγμα. Αν το περίφημο πνεύμα των Χριστουγέννων υπάρχει, εκεί θα το βιώσετε από τώρα, κάθε μέρα, όλη μέρα: κατοικεί στα χέρια που σφίγγουν ξένα χέρια, στις αγκαλιές που ανοίγουν σε ξένες αγκαλιές, στα μάτια που συναντούν ξένα μάτια. Και σε μια γλώσσα που δεν χρειάζεται λέξεις για να συνεννοηθούν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Οι Σύροι πρόσφυγες μάς κάνουν το μεγαλύτερο δώρο: στην καρδιά της άγριας μητρόπολης μάς θυμίζουν την ανθρωπιά μας.
Ντίνα Δασκαλοπούλου από efsyn


Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Από τα εγκαίνια του ΠΑΛΑΣΕ

Χαιρετισμός του Πρύτανη κ. Γιώργου Καψάλη

Χαιρετισμός του Δήμαρχου Ζαγορίου κ. Βασίλη Σπύρου

Οι λειτουργίες του Σταθμού Έρευνας, σε παρουσίαση του Τζων Χάλλεϋ

Τα πλεονεκτήματα του Λαμπριάδειου Σταθμού Έρευνας. Στο Ζαγόρι συναντάται το 1/3 της χλωρίδας του ελληνικού χώρου!