Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Το άρθρο για την Ελλάδα της γαλλικής εφημερίδας Liberation




"Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό,
δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία.
Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής,
σχολαστικής
και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος
και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής,
στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου,

και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση
που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης
που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.
Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι,
ούτε θα σκύψει δουλικά,
ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν.


Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια.

Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού.
Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια
να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά.
Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη.
Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου,
στο τέλος πάντα σηκώνεται.

Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα.
Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία,
η μάσκα της έπεσε.
Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ,
η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο:
αυτό του ολοκληρωτισμού.

Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού.
Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό:
ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη,
αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη.
Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε.
Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά.
Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους.
Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου.
Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του,
μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.
Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι,
και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε.
Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία,
απειλεί την καθημερινή επιβίωση,
διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση
μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό
που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης,
αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό,
των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή
προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της,
αυτής του "τρελού χρήματος".
Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας,
το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα "Δεν πληρώνω"
και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης,
μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή,
που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων.
Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι,
αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής,
των διεφθαρμένων δημοκρατιών,
τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία),
θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό-
να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.
Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!
Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!"

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου


Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει, αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι Εφορίες της διαφθοράς; Τα Νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποιά, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και, πολύ περισσότερο, αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνον ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το Λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες, με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού, στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους, που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ», που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν, την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαιη ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα.
Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι Ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό.
Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Κώστας Βαξεβάνης
(koutipandoras.gr)



Από τη γιορτή μανιταριού


Παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, η τριήμερη γιορτή των μανιταρόφιλων ήταν επιτυχημένη και ενδιαφέρουσα.
Ο βροχερός καιρός δεν εμπόδισε τους μανιταρόφιλους να βγουν και να συλλέξουν μανιτάρια και δεν εμπόδισε τις άλλες εκδηλώσεις που έγιναν στη Λαμπριάδειο Σχολή. Η παρουσία του κόσμου ήταν ικανοποιητική, ενώ και τα θέματα των ομιλιών ήταν αρκετά ενδιαφέροντα για όσους ασχολούνται με αυτή τη δραστηριότητα.
Ο Σύλλογος του χωριού μας αγωνίστηκε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε, σε μια περίοδο δύσκολη από πολλές απόψεις, και τα κατάφερε πάλι μια χαρά!



Το "κυλικείο" του Συλλόγου

Ο κύριος Εσάτ Μουρατάι με τον κύριο Χρήστο Παπιγκιώτη

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Η γιορτή ξεκίνησε!



Η 4η Ηπειρώτικη γιορτή μανιταριού ξεκίνησε.
Άρχισαν να καταφθάνουν απ' όλη την Ελλάδα οι μανιταρόφιλοι στο χωριό μας.
Παρότι ο καιρός δεν είναι σύμμαχος, περισσεύει η διάθεση για συμμετοχή σ' αυτή τη γιορτή της φύσης.
Καλή συνέχεια!


Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Παράνομα και τα μικρά αμπέλια!



«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας
Π.Ε. Αιτωλοακαρνανίας

Η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας ενημερώνει τους αμπελοκαλλιεργητές ότι όλες οι οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν μετά την 1/8/1998, είναι παράνομες, εκτός των φυτεύσεων που έγιναν βάσει δικαιωμάτων που χορηγήθηκαν από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.
Σύμφωνα με το με αριθμ. 351/49474/25-04-2012 έγγραφο του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης (Διεύθυνση ΠΑΠ-ΔΕΝΔΡ/ΚΗΣ, ΤΜΗΜΑ ΑΜΠΕΛΟΥ ΚΑΙ ΞΗΡΩΝ ΚΑΡΠΩΝ), οι παραπάνω φυτεύσεις θα πρέπει να εκριζωθούν άμεσα με ευθύνη και έξοδα των κατόχων τους.
Επιπλέον, η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Π.Ε. Αιτωλ/νίας ενημερώνει όλους τους αμπελοκαλλιεργητές ότι θα προχωρήσει σε ελέγχους για την εφαρμογή του μέτρου».

Ξεκίνησε η ανάπτυξη!
Θα εκριζώνονται οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν σε αμπελοτεμάχια χωρίς δικαίωμα φύτευσης.
Για όλα τα αμπέλια που είναι φυτεμένα με οινοποιήσιμες ποικιλίες πρέπει να έχει εκδοθεί από το Υπουργείο Γεωργίας σχετική άδεια. Εάν φυτευτεί αμπέλι για κρασί χωρίς άδεια, θα εκριζώνεται. Όσοι έχουν φυτεύσει δίχως αντίστοιχο δικαίωμα φύτευσης μετά την 31η Αυγούστου 1998, δεν νομιμοποιούνται να το έχουν και υποχρεούνται να το ξεριζώσουν με δική τους δαπάνη.
Στην περίπτωση που δεν προβούν στην εκρίζωση, αμέσως επιβάλλεται χρηματική ποινή 1.200 ευρώ/στρέμμα, ποινή που ισχύει για ένα έτος από την ημερομηνία κοινοποίησης του προστίμου. Μετά την παρέλευση του έτους, το πρόστιμο διπλασιάζεται, εφόσον η «παράνομη φυτευμένη» έκταση συνεχίζει να υφίσταται.

Το κελάρι του "Μπαζακάτικου"
Δεκάδες τέτοιοι νόμοι θα ψηφιστούν τα προσεχή χρόνια, αν εφαρμοστεί η «αναπτυξιακή» πολιτική που επαγγέλλονται οι τεχνοκράτες, για να σώσουν τη χώρα από τους τεμπέληδες και ατίθασους κατοίκους της.
Όλα τα προϊόντα θα χρειάζονται πιστοποιητικά νομιμότητας, όλα τα οικόσιτα ζώα θα πρέπει να έχουν κίτρινα σκουλαρίκια… Και όλα αυτά για τη δημόσια υγεία και την ευημερία των παραγωγών…
Βέβαια, τα φαρμακωμένα απ’ τα χημικά προϊόντα και τα μεταλλαγμένα δεν θα έχουν πρόβλημα με τα πιστοποιητικά…

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012



ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/5/2012

10:00-19:00 : Μανιταροεξόρμηση, πρωί ή απόγευμα, ανάλογα με την προσέλευση των επισκεπτών

20:00 : Υποδοχή επισκεπτών, Μανιταροκουβέντα)
(Στον χώρο της γιορτής θα λειτουργήσει ψησταριά)

ΣΑΒΒΑΤΟ 26/5/2012

09:30 : Συγκέντρωση στον προαύλιο χώρο της Λαμπριαδείου Σχολής, καθορισμός ομάδων μανιταροεξόρμησης και υπεύθυνων αρχηγών τους

10:00 : Αναχώρηση ομάδων για ανεύρεση και συλλογή μανιταριών της περιοχής

13:30 : Επιστροφή, αναγνώριση & καταγραφή των συλλεχθέντων μανιταριών, έκθεσή τους στο Περίπτερο του Συλλόγου

14:30-17:00 : Ελεύθερος χρόνος για ξεκούραση

17:00 : Έναρξη παιδικού εργαστηρίου (προαύλιο),
- μελέτη μανιταριών με την χρήση μικροσκοπίου σε αίθουσα της Σχολής (Δ. Σωφρόνης)
- επίδειξη καλλιέργειας μανιταριών (Δ. Τσακίρης)

18:00 : Χαιρετισμός από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Μανιταρόφιλων Ηπείρου
Χαιρετισμός από τον Δήμαρχο Ζαγορίου

18:15-21:15 : Ομιλίες προσκεκλημένων ομιλητών
- Δ. Τσακίρης : Καλλιέργεια μανιταριών στο σπίτι – Β. Καουνάς : Υπόγεια μανιτάρια της Ελλάδας
- Γ. Σέτκος : Οι Τρούφες και τα μυστικά τους
- Α.Παπαδημητρίου : Μανιτάρια -επικίνδυνες ομοιότητες
- Γ. Κωνσταντινίδης : Μανιταρογνωσία – Μανιταροφιλία στην Ελλάδα

21:30 : Δωρεάν προσφορά μανιταρόσουπας
Μουσική εκδήλωση με το συγκρότημα «Μουκλιόμος», διασκέδαση, χορός
(Στον χώρο της γιορτής θα λειτουργήσει ψησταριά)

ΚΥΡΙΑΚΗ 27/5/2012

09:45 : Συγκέντρωση στον προαύλιο χώρο της Λαμπριαδείου Σχολής

10:00 : Εξόρμηση για ανεύρεση τρούφας
Συζήτηση- Ανταλλαγή απόψεων για την Μανιταρογνωσία – Μανιταροφιλία στην Ελλάδα


12:00 : Αποχαιρετισμός, λήξη γιορτής

Παράλληλα με τις εκδηλώσεις της Γιορτής θα γίνει Επίδειξη πτήσεων «Παραπέντε» του Αεραθλητικού Σωματείου Ιωαννίνων & Διθέσιες πτήσεις από «FLYMANIA»



Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Πανωσουδενιώτισσες


Φωτογραφία κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου.
Κλασική φωτογραφία στην πλακόστρωτη αυλή, με τις γυναίκες να ποζάρουν όρθιες, επίσημα ντυμένες, με φόντο το περίτεχνο υφαντό.

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Codex Alimentarius


Ένα νέο αυστηρό νομοσχέδιο που θα επιβάλλει την καταβολή δικαιωμάτων χρήσης των σπόρων και περιορίζει την ελεύθερη ιδιοπαραγωγή ψηφίσθηκε πρόσφατα από το Γαλλικό κοινοβούλιο. Η νέα νομοθεσία επιβεβαιώνει την γενικότερη τάση στην Ε.Ε. περιορισμού των δικαιωμάτων των αγροτών επί της χρήσης των σπόρων καθώς εντείνει και τις ανησυχίες για τις δυνητικές επιπτώσεις στην αγροτική βιοποικιλότητα.
Για τους Γάλλους αγρότες η ελεύθερη χρήση σπόρων δείχνει πολύ σύντομα να γίνεται ανάμνηση.
Οι ιδιοπαραγώμενοι σπόροι, γνωστοί ως «σπόροι αγροκτήματος,» επιλέγονται από τους αγρότες από τη δική τους σοδειά και διατηρούνται για φύτευση την επόμενη χρονιά. Εδώ και μερικές δεκαετίες, αυτό είχε πρακτικά περιοριστεί κατά πολύ, ιδιαίτερα από τότε που οι σπόροι προστατεύονται από το Πιστοποιητικό Φυτικών Ποικιλιών (PVC), ή αλλιώς του δικαιώματος ιδιοκτησίας που ανήκει αποκλειστικά στους «ιδιοκτήτες» των σπόρων.
Η επαναχρησιμοποίηση αυτών των σπόρων προς φύτευση ήταν θεωρητικά απαγορευμένη, αν και στη πραγματικότητα, η πρακτική της επαναχρησιμοποίησης των σπόρων ήταν ευρέως ανεκτή στη Γαλλία. Ωστόσο, από τώρα και στο εξής η νομοθεσία θα γίνει πολύ πιο αυστηρή σύμφωνα με ένα νομοσχέδιο του κεντροδεξιού κόμματος Γαλλικού κόμματος UMP το οποίο εγκρίθηκε στις 28 Νοεμβρίου από το Γαλλικό κοινοβούλιο.
Από τις 5.000 φυτικές ποικιλίες που καλλιεργούνται για εμπορικούς σκοπούς στη Γαλλία, οι 1.600 προστατεύονται με πιστοποιητικό PVC αντιστοιχώντας στο 99% των καλλιεργούμενων ποικιλιών». Μεταξύ φόρων και απαγόρευσης επαναχρησιμοποίησης των δικών τους σπόρων, οι αγρότες θα φορολογούνται όλο και περισσότερο κάθε φορά, χωρίς πλέον να τους παράγουν, αλλά με το αγοράζουν κάθε χρονιά τους σπόρους τους. Με τον τρόπο αυτό υπάρχει ο φόβος ότι θα υπάρξει αύξηση της εξάρτησης από την βιομηχανία σπόρων.
Το πιστοποιητικό PVC στη Γαλλία είναι μια εναλλακτική λύση για τις πατέντες σε ζωντανούς οργανισμούς, που είναι σε ισχύ, για παράδειγμα, στις ΗΠΑ. Αυτό το δικαίωμα «πνευματικής ιδιοκτησίας» καταχωρείται από εταιρείες η οποίες, μέσω της έρευνας, έχουν δημιουργήσει υβριδικές ποικιλίες και έχουν μονοπώλιο της πώλησης των σπόρων [για αρκετά χρόνια] από τα είδη αυτά, όπως συμβαίνει στη Γαλλία για περίπου 450 είδη.
Σε κάθε περίπτωση, σε αντίθεση με το πιστοποιητικό PVC, η πατέντα απαγορεύει εντελώς στους αγρότες να καλλιεργούν [πατενταρισμένους] σπόρους που προέκυψαν από ιδία παραγωγή, με ή χωρίς αποζημίωση. Αυτή συμβαίνει ήδη με τις γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες (μεταλλαγμένα) που ανήκουν στην αμερικανική εταιρεία Monsanto. Η άλλη διαφορά με τις πατέντες είναι ότι το πιστοποιητικό PCV επιτρέπει στους ιδιοκτήτες να χρησιμοποιούν ελεύθερα προστατευμένες ποικιλίες, επωφελούμενοι των γενετικών πόρων τους και να δημιουργήσουν νέες ποικιλίες.
Ήδη η παραγωγή σπόρων ελέγχεται από έναν μικρό αριθμό πολυεθνικών παραγωγών σπόρων.
Ο παγκόσμιος έλεγχος της παραγωγής τροφίμων από ολιγοπώλια βρίσκεται προ των πυλών
.
Πηγή στα Ελληνικά http://biotechwatch.gr/?q=FranceSeedLaw

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Πίσω στην καθημερινότητα




"Μέτρο του λόγου δεν είναι ο ρήτορας, αλλά ο ακροατής"
                                                                                Πλάτων

Το πρόσωπο του τέρατος




Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...]
Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;
Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.
Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.

Μάνος Χατζιδάκις
Από το βιβλίο: «Τα Σχόλια του Τρίτου», Εκδ. Εξάντας, Αθήνα 1980