Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Δημόσια ενημερωτική δράση



Το Εναλλακτικό Δίκτυο Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης θα πραγματοποιήσει την 1η δημόσια ενημερωτική δράση προς τους συμπολίτες μας την Πέμπτη 20 Ιουνίου στις 7μ.μ. στον πεζόδρομο έξω από την ΖΩΣΙΜΑΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ.

ΑΧΡΗΜΑΤΕΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ
Δοκίμασέ τες! Συμφέρουν από πολλές απόψεις.
Όσο παρατείνεται η χρηματοοικονομική κρίση, στην οποία βυθίστηκε και η Ελλάδα με τις συνέπειες που όλοι οδυνηρά βιώνουμε, τόσο περισσότερο γίνεται αισθητό ότι πρέπει το χρήμα να επανέλθει στον αρχικό του ρόλο, την διευκόλυνση των συναλλαγών.
Η "κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία" είναι μια οικονομία που δεν στηρίζεται στη επιδίωξη κέρδους, αλλά στη βάση των πραγματικών αναγκών των ανθρώπων.
Τα τοπικά δίκτυα αχρήματων συναλλαγών είναι μια θετική δράση από τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι, παίρνοντας τη ζωή τους στα χέρια τους, αυξάνουν τις  ευκαιρίες απασχόλησης, δίνουν αξία στα τοπικά προϊόντα, κινούνται στην λογική των συναλλαγών χωρίς μεσάζοντες, δημιουργούν γνώση και παραγωγικότητα προς όφελος των ίδιων των πολιτών και όχι κάποιων πολυεθνικών που απομυζούν τον πλούτο.
Ένα τέτοιο δίκτυο, το "Εναλλακτικό Δίκτυο Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης" έχει ξεκινήσει και στα Γιάννενα.
Το Δίκτυο μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμο:

  • Σε όσους επιθυμούν να έχουν περιορισμένες ώρες απασχόλησης.
  • Σε όσους χρειάζονται μια επιπλέον πηγή εισοδημάτων.
  • Σε ανέργους, που έτσι μπορούν να καλύψουν ένα μέρος των αναγκών τους.
  • Σε συνταξιούχους, για επιπλέον πράγματα από όσα επιτρέπει η σύνταξή τους.
  • Σε εμπόρους, οι οποίοι έτσι θα αυξήσουν τους πελάτες τους και θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν υπηρεσίες και προϊόντα άλλων μελών του Δικτύου.


Ζητείστε το αναλυτικό ενημερωτικό κείμενο, συμμετέχοντας στο Δίκτυο.

Μπορείτε να προσφέρετε τις υπηρεσίες σας (π.χ. διδακτικές ώρες, συντροφιά σε παιδιά και γέροντες, φύλαξη σπιτιού και κατοικίδιων, περιποίηση κήπου, επισκευές ή κάποια άλλη δεξιότητα που έχετε)
Επίσης: να διαθέσετε συσκευές, έπιπλα, αντικείμενα ή άλλα είδη που δεν χρειάζεστε πια ή απλώς τα βαρεθήκατε και θέλετε να τα αλλάξετε, ανταλλάσσοντάς τα με προϊόντα που χρειάζεστε είτε με υπηρεσίες άλλων μελών.
Μπορείτε να έχετε ένα «δεύτερο χέρι» βοήθειας σε δουλειές που δεν γίνονται από ένα άτομο ή «σκάντζα βάρδια», για να λείψετε λίγο.
Μπορείτε να πουλήσετε προϊόντα σας σε νέους πελάτες, δεχόμενοι ως τμήμα της αξίας τους κάποιες υπηρεσίες τους.
Μπορείτε να αγοράσετε προϊόντα σε ιδιαίτερα ελκυστικές τιμές, προσφέροντας δικά σας προϊόντα ή υπηρεσίες.

Εναλλακτικό Δίκτυο Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης Ιωαννίνων

ιστοσελίδα: www.tem-ioannina.gr                      
email: tem-ioannina@gmail.com

Ενημέρωση: Κάθε Τετάρτη στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων από τις 19:00 - 21:00

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Πού πήγανε τα τραγούδια μας;




του Γιάννη Μακριδάκη

Έχω ένα ραδιοφωνάκι κρεμασμένο μόνιμα στην αμυγδαλιά. Σόνυ είναι, παλαιό, παγκοσμίου λήψεως(!), αλλά πιάνει μόνο Δεύτερο Πρόγραμμα. Το ‘χω να κρέμεται εκεί, σ’ ένα κλαρί, και να το κουνά ο αέρας, με την κεραία του να βλέπει συνήθως κατά τον νοτιά, αλλά να στρίβει κιόλας από δω κι από κει, ανάλογα με τη δύναμη και τη φορά του ανέμου.
Κάθε πρωί, κατεβαίνοντας στο χωράφι, η πρώτη μου κίνηση είναι να πλησιάζω τη μυγδαλιά και να πατάω το κουμπάκι του Σόνυ της.
Παρέα με το Δεύτερο κάνω όλες τις δουλειές στο χωράφι. Ας παίζει τις περισσότερες ώρες δίχως να του δίνω σημασία, ας παίζει μόνο του αφού εγώ δεν ακούω ή δεν προσέχω, ακούει η μυγδαλίτσα και όλα τα φυτά και τα έντομα, τα πουλιά, τα γατιά και ο Μάρτης, ας λένε και βλακείες οι παραγωγοί του καμιά φορά, έρχεται όμως η στιγμή που θα βάλει ένα παλιό τραγούδι, που θα τ’ ακούσεις, θα σε αρπάξει από πολύ μέσα σου, θα σου κοπούνε τα πόδια, θ’ αράξεις στη γη ή στο κάθισμά σου και θα γείρεις το κεφάλι πίσω, θα γεμίσεις τα πνευμόνια σου με τη γλύκα της ζωής και της Τέχνης, της ανθρώπινης σοφίας.
Έτσι ένιωθα προχτές, που άκουγα σε μια εκπομπή τραγούδια μιας περασμένης Ελλάδας, μιας πατρίδας που εξαφανίστηκε παντελώς, μιας εποχής όμορφης και τραχιάς, όχι ισοπεδωμένης όπως σήμερα. Και σκεφτόμουνα πως αυτά τα τραγούδια πλέον δεν έχουν λόγο να ακούγονται. Αυτή η Τέχνη μαρτυρά πως κάποτε υπήρχε μια χώρα με τις ιδιαιτερότητές της, με το τσαγανό της, με το φιλότιμο, την περηφάνεια, την τιμή, το καθαρό της κούτελο, τη φτώχεια, τον πλούτο της τον πραγματικό, την αρχοντιά της από το χωριό μέχρι το άστυ. Μια χώρα με τις γειτονιές της που σφύζανε από ζωή στους δρόμους, μια χώρα ανθρώπων ζωντανών κι όχι ατόμων νεκρωμένων
Αυτά σκεφτόμουνα προχτές, Κυριακή μεσημέρι ήτανε, τρίβοντας ρίγανη αποξηραμένη και ακούγοντας Δεύτερο Πρόγραμμα και μάλιστα ήταν η πρώτη φορά μέσα σ’ αυτά τα τρία χρόνια απουσίας μου από την πόλη, που κάπως την νοστάλγησα. Που έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται μια βόλτα απογευματάκι καλοκαιριού στους πεζόδρομους των Εξαρχείων κι ως απάνω στις γειτονιές των Αμπελοκήπων και μια παγωμένη μπύρα στο πάρκο ή στο καφενείο. Νοστάλγησα την πόλη, μιαν άλλη πόλη όμως, μιας άλλης εποχής, αυτής που μου ‘φερε στην ψυχή το Δεύτερο Πρόγραμμα με τις επιλογές του, μιας εποχής που δεν ισχύει πια. Τίποτα δεν ισχύει πια.
Και μείνανε μόνο τα τραγούδια να μας θυμίζουν κάτι που χάθηκε, κάτι που αφήσαμε πίσω οριστικά, κάτι που καταστρέψαμε ολοσχερώς και ανεπίστροφα. Να μας θυμίζουνε τον εαυτό μας πριν τον ξεπεσμό, τότε που ήταν άλλος. Να μας θυμίζουνε την πατρίδα μας, την παιδική ηλικία μας. Κι έμεινε κι ένα ραδιόφωνο να τα μεταδίδει αυτά τραγούδια, που δεν έχουνε πια κανένα λόγο να μεταδίδονται, μιας και μονάχα στις ψυχές των τελευταίων που ξεμείνανε να ονειρεύονται πλούτο και όχι χρήμα, μιλάνε. Τα τραγούδια που δεν τα θέλει πια η εποχή μας, ούτε το μέλλον που σχεδιάζουμε τα χρειάζεται, ίσα-ίσα ζημιά του κάνουνε, διότι ίσως μπορεί να βάλουνε κάνα-δυο νέους ανθρώπους να ψαχτούνε μήπως και νιώσουνε…
Μέσα στην εποχή της ισοπέδωσης και της καπιταλιστικής απανθρωπιάς, δεν μπορούν να ακούγονται αυτά, ούτε να υπάρχει ραδιόφωνο και μάλιστα κρατικό που να τα μεταδίδει, έτσι ακριβώς σκεφτόμουνα, καθώς μου είχε έρθει η έκλαμψη πως και μόνο η μετάδοσή τους αποτελεί πράξη αντίστασης και επανάστασης.
Σήμερα πήγα στο χωράφι και πάτησα, όπως κάθε πρωί, το κουμπί του ραδιοφώνου της μυγδαλίτσας, αλλά ακούστηκε μονάχα ο ήχος των παρασίτων.
Άντε τώρα να εξηγήσεις στα φυτά, στα πουλιά, στα γατιά και στον Μάρτη, πού πήγανε τα τραγούδια μας…



Πεζοπορία στη Μονή Στομίου


Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

"Χίλια χρόνια και μια μέρα"



Πολλά τα στόματα μέσα μου. Μπερδεύομαι. Μου μιλάνε όλα μαζί. Τα βράδια βάνω τρικλοποδιές στις λέξεις. Να μείνουν. Θεέ μου, να ξεδιαλύνω τις φωνές. Πριν κουραστεί και σβήσει η φωτιά κι αδυναστέψει η μνήμη. Και οι εικόνες; Έτσι να ανασύρω μια, χιλιάδες ανασταίνονται και με τραβάνε στο βυθό. Πνίγομαι μαζί τους. Ακόμα.

Αυτό είναι ένα από τα ποιήματα της ποιητικής συλλογής με τίτλο «Χιλια χρόνια και μια μέρα» του συγχωριανού μας Κώστα Παπαρούνα. Σεμνά κι αθόρυβα κυκλοφόρησε το βιβλίο, με τον ίδιο τρόπο που κινείται κι ο δημιουργός του. Το παραπάνω ποίημα φανερώνει την εσωτερική ανάγκη που νιώθει  ο Κώστας να διευθετήσει τους «λογαριασμούς» του με τη μνήμη: με τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας και τους δεσμούς με τα αγαπημένα πρόσωπα.
Ο τρόπος της γραφής του Κώστα βασίζεται στον τρόπο που έφερε στην ελληνική ποίηση ο Σεφέρης και που κυριάρχησε στην πρώτη μεταπολεμική γενιά, επηρεάζοντας και πολλούς σύγχρονους Ηπειρώτες ποιητές.
Παραθέτουμε κάποια όμορφα, χαρακτηριστικά ποιήματα.

Μικρογραφία
Μικρός σαν ήμουν
απ’ τις χαραμάδες
έβλεπα τον κόσμο.
Και τ’ αστέρια
πάντα μικρά τα ήθελα.
Σαν τα μικρά μου μυστικά
που κλείδωνα βαθιά
μες στις κρυψώνες της ψυχής μου.
Μαζί με τις μικρές μου ευτυχίες
που άλλοτε με ζουν
κι άλλοτε με πεθαίνουν.

Η φωτιά καίει ακόμα στη γωνιά.
Χορεύουν τα κύματα στον τοίχο.
Έτσι είναι η θάλασσα; Αναρωτιέμαι ακόμα.
Ποτέ δεν μεγάλωσα.

------------------------------------------------------------

Πίσω από εκείνα τα βουνά
Πίσω από εκείνα τα βουνά
κοιμάται η πίκρα μου.
Ένα απέραντο μαύρο σύννεφο
που κρύβει καλά τους κεραυνούς του.

Πίσω από εκείνα τα βουνά
ξενιτιά και χιόνι.
Μάτια γεμάτα απορία.
Μάτια μου.

Πίσω από εκείνα τα βουνά
μνήμες που κρατούν αστροπελέκι.

 ------------------------------------------------

Ν’ ανέβω σε ψηλό βουνό.
Να κάψω έναν κέδρο.
Να βγάλω μια θεριά κραυγή
και να ραγίσει ο κόσμος.

--------------------------------------------------------------------

Απ’ τη σκεπή οι σταλαξιές μέσα στις κατσαρόλες.
            Μάνα να βάλω μαρτίτσια;
            Όχι, μονάχα οι κοπέλες βάνουν,
            Γιατί δεν ξαίνεις;
Θημωνιά τα μαλλιά. Κι η πίκρα θημωνιά. Το αντί χτυπούσε τον αργαλειό. «Ηπειρωτική Βιοτεχνία Υφαντών». Αναλαμβάνομεν την παραγγελίαν καραμελωτών, μαλλινοσινδονίων, στρώσεων, διαδρόμων κλπ. Εργασία εγγυημένη εκατό τοις εκατό».
            Τι έχεις;
            Τίποτα δεν έχω. Μονάχα έναν κόμπο. Να, εδώ. Θα περάσει.
Όχι, δεν είχες μόνο τον κόμπο, είχες κι άλλα. Και ξενιτιές και Γερμανίες… Κι ας μην τα έλεγες ποτέ.
            Μάνα, κάνει κρύο. Μου λείπουν τα ζεστά σου λόγια.

-------------------------------------------------------------------------------

Τα βράδια με τη λάμπα. Ακόμα καίει το φιτίλι.
Μάνα, χάλασαν τα μάτια μου.
Θύμωνε η φωτιά. Παραμιλούσε.
            Κάποιος μας αναφέρει. Ο πατέρας σας θα ‘ναι.
Κι όταν παραθύμωνε μας έπαιρνε αγκαλιά και στήναμε μαζί με τις σκιές μας το πανηγύρι χορεύοντας γύρω γύρω στους τοίχους. Πιασμένοι χέρι χέρι. Στους κάτασπρους τοίχους. Τα ξύλα ακόμα καίνε.
            Δεν μπορώ, μανούλα μ’, δεν μπορώ.


Συγχαρητήρια Κώστα!
.