Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Καλή χρονιά!



Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του
Γύρω απ’ την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων
Οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες
Ενώ η αθωότητα
Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα
Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά
Η Ζωή.»


(Ο. Ελύτης, Προσανατολισμοί)

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Αγάπη: η χαραμάδα της αιωνιότητας



Ένας υπέροχος ύμνος στην αγάπη των ανθρώπων, της φύσης και του Θεού, από έναν υποψήφιο νομπελίστα ποιητή!
Ο Ernesto Cardenal γεννήθηκε στη Νικαράγουα το 1925 και σπούδασε λογοτεχνία και θεολογία στη Μανάγουα, το Μεξικό και τη Νέα Υόρκη. Αποτελεί μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της πατρίδας του, καθώς υπήρξε ενεργό μέλος του κινήματος των Sandinistas και χρημάτισε για πολλά χρόνια Υπουργός Πολιτισμού της χώρας. Σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του, όχι μόνο στη Λατινική Αμερική αλλά παγκοσμίως. Το 2005 ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (ποίηση).
«Αγάπη είναι η ενοίκηση κάποιου άλλου εντός του δικού μας προσώπου. Αγάπη είναι μια παρουσία. Όταν κοιτάζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, στο βλέμμα μας έχει ανέβει ολόκληρη η ψυχή μας. Αγάπη είναι η γνώση πως αποτελούμε ζευγάρι και η αίσθηση πως είμαστε ένα με κάθε ζευγάρι που βλέπουμε –δύο εραστές, δύο σύννεφα, δύο περιστέρια που πετούν στον ουρανό, δύο αστέρια…

Όλα τα φυτά, τα ζώα και τα πράγματα έχουν οικογενειακά χαρακτηριστικά και αντιγράφουν το ένα το άλλο. Υπάρχουν έντομα  που μιμούνται φυτά και φυτά που μιμούνται έντομα. Ζώα που είναι σαν το νερό, σαν τους βράχους, σαν την άμμο της ερήμου, σαν το χιόνι, σαν τα δέντρα…

Καθετί στη φύση προσπαθεί να διαρρήξει τα ίδια του τα όρια. Όλα τα πλάσματα, στον πιο κρυφό εαυτό τους και στα κατάβαθα της ύπαρξής τους, πεινούν και διψούν για αγάπη…»



«Αυτή η δίψα, που όλες οι υπάρξεις νιώθουν, είναι η αγάπη του Θεού.

Για χάρη αυτής της αγάπης έγιναν όλοι οι πόλεμοι, διαπράχθηκαν όλα τα εγκλήματα, και για χάρη της όλοι οι άνθρωποι αγαπιούνται ή μισούνται. Για χάρη αυτής της αγάπης οι άνθρωποι σκαρφαλώνουν βουνά, κατεβαίνουν στον πυθμένα του ωκεανού, κυβερνούν και συνωμοτούν και χτίζουν και γράφουν και τραγουδούν και θρηνούν και αγαπούν. Κάθε ανθρώπινη ενέργεια, κάθε αμαρτία είναι μια αναζήτηση του Θεού. Όμως, κάποιες φορές τον αναζητούν εκεί που δεν είναι δυνατόν να βρεθεί. Γι’ αυτό και ο Αυγουστίνος λέει: «Γύρεψε αυτό που γυρεύεις, αλλά όχι εκεί που το γυρεύεις». Διότι αυτό που αποζητάμε στα όργια, στα ξεφαντώματα, στα ταξίδια, στους κινηματογράφους και στα μπαρ είναι απλά ο Θεός. Όμως, μονάχα μέσα μας μπορεί να βρεθεί...

…Η λαγνεία του δικτάτορα για εξουσία, χρήμα και ιδιοκτησία είναι η αγάπη του Θεού. Ο εραστής που αναζητά τον δρόμο για το σπίτι της αγάπης του, ο εξερευνητής, ο επιχειρηματίας, ο ταραχοποιός, ο καλλιτέχνης και ο ησυχαστής μοναχός –όλοι ψάχνουν το ίδιο πράγμα: τον παράδεισο.

Τα πρόσωπα των κοριτσιών είναι η αντανάκλαση του παραδείσου. Γι’ αυτό μας ελκύουν τόσο πολύ: διότι είμαστε πλασμένοι για τον παράδεισο.

Ο Θεός είναι η πατρίδα όλων. Γι’ Αυτόν και μόνο είμαστε νοσταλγοί. Στην όψη κάθε πλάσματος ο Θεός μάς καλεί. Τα θέλγητρα του πλάσματος είναι το κάλεσμά του. Ακούμε την κλήση Του βαθιά μέσα μας, όπως ο κορυδαλλός ακούει το ταίρι του να τον φωνάζει την αυγή ή όπως η Ιουλιέτα ακούει τον Ρωμαίο να της ψιθυρίζει κάτω από το μπαλκόνι της…

…H σφραγίδα του Θεού υπάρχει πάνω σ’ ολόκληρη τη φύση. Όλα τα πλάσματα είναι ερωτικά γράμματα του Θεού προς εμάς. Είναι ξέσπασμα αγάπης. Όλη η φύση είναι ένα ξέσπασμα αγάπης, για να αναφλέγει τη φωτιά της αγάπης μέσα μας. Δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης όλα τα πράγματα, δεν έχουν άλλο νόημα. Δεν έχουν να μας δώσουν άλλη ευχαρίστηση, άλλη ικανοποίηση από αυτή, από το να αναδεύουν μέσα μας την αγάπη του Θεού…

 …Η αγάπη του Θεού μάς περικυκλώνει.

Η αγάπη Του είναι το νερό που πίνουμε, ο αέρας που αναπνέουμε και το φως που βλέπουμε.

Όλα τα φυσικά φαινόμενα είναι διαφορετικές υλικές μορφές της αγάπης του Θεού. Κινούμαστε μέσα στην αγάπη Του, όπως το ψάρι μέσα στο νερό.

Και είμαστε τόσο κοντά Του, τόσο τυλιγμένοι από την αγάπη Του και λουσμένοι στις δωρεές Του (εμείς οι ίδιοι είμαστε μια δωρεά Του), που δεν το συνειδητοποιούμε, χάνοντας την προοπτική μας.

Η αγάπη Του μας περιτριγυρίζει, αλλά την αισθανόμαστε όσο αισθανόμαστε και την πίεση που ασκεί η ατμόσφαιρα πάνω μας»




.

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Ο Χριστός και ο Μίσα




Το παρακάτω περιστατικό συνέβη σ’ ένα ορφανοτροφείο στη Ρωσία, όπου περιθάλπονται μικρά παιδάκια, εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα. Στο ορφανοτροφείο, λοιπόν, αυτό, πήγε παραμονές Χριστουγέννων ένας καθηγητής, να μιλήσει στα παιδιά για τη μεγάλη αυτή γιορτή. Τα περισσότερα απ’ αυτά άκουγαν για πρώτη φορά για το Χριστό και για τη Γέννηση του. Ένα αγοράκι έξι χρονών, ο Μίσα, άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή τα λόγια του καθηγητή.

Στη συνέχεια δόθηκαν στα παιδιά υλικά για να φτιάξουν τη σπηλιά, τη φάτνη και όλα τα σχετικά.

Παρακολουθώντας ο καθηγητής τα χειροτεχνήματα των παιδιών, πρόσεξε κάτι πού του έκαμε εντύπωση σε εκείνο του Μίσα. Μέσα στη φάτνη τοποθέτησε δύο μωρά.

«Ο ένας είναι ο Χριστός», του είπε ο καθηγητής. «Ποιό είναι το άλλο παιδάκι στην κούνια;»

Τότε ο μικρός Μίσα άρχισε να του λέγει την ιστορία της Γέννησης του Χριστού πού πριν λίγο είχε ακούσει από το στόμα του καθηγητή, προσθέτοντας, όμως, και κάτι δικό του. Όταν έφτασε στο σημείο που η Θεοτόκος τοποθέτησε το βρέφος στη φάτνη, συνέχισε με αυτά τα λόγια:

«Τότε ο μικρός Χριστός γύρισε, με κοίταξε και με ρώτησε αν είχα ένα μέρος να μείνω. Εγώ του είπα ότι δεν έχω ούτε μητέρα, ούτε πατέρα, ούτε πουθενά για να μείνω. Τότε ο Χριστός μου είπε να μείνω μαζί του.

Εγώ τότε σκέφτηκα πώς δεν είχα κανένα δώρο να του δώσω, όπως οι άλλοι. Πώς θα με κρατούσε μαζί του; Το μόνο δώρο πού μπορούσα να του προσφέρω ήταν να τον κρατήσω ζεστό. Γι’ αυτό τον ρώτησα: “Αν σε κρατάω ζεστό, είναι για σένα αυτό ένα καλό δώρο;” Ο Ιησούς μου απάντησε: “Αν με κρατήσεις ζεστό, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο πού μου έχει δώσει κανείς ποτέ.”

Έτσι μπήκα στη μικρή κούνια, κι αφού γύρισε και με κοίταξε ο Ιησούς μου είπε ότι μπορούσα να μείνω μαζί του για πάντα».

Όταν τέλειωσε την ιστορία ο μικρός Μίσα, τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα, που έτρεχαν ασυγκράτητα στα μαγουλάκια του. Έσκυψε πάνω στο τραπέζι, κάλυψε το πρόσωπο με το χέρι κι έκλαιγε γοερά. Το μικρό ορφανό είχε βρει, επί τέλους, κάποιον πού δε θα τον εγκατέλειπε ποτέ, πού δε θα τον κακοποιούσε. Κάποιον πού θα του έλεγε να μείνει μαζί του για πάντα.

Πηγή: Το δώρο του Μίσα, σελ. 57-59, σελ. 241-242, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 12, Δεκέμβριος 2008


Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Δροσόπαγος


Ο ήλιος βγαίνει και η πάχνη λάμπει πάνω στις σκεπές.
Πάχνη και πάγος έχουν την ίδια ετυμολογική ρίζα, το ρήμα πήγνυμι=μπήγω, στερεώνω, στήνω, κατασκευάζω. Είναι το στέριωμα, η πήξη του νερού. Η πάχνη είναι ο πρωινός δροσόπαγος.
Στον τόπο μας είναι γνωστή και ως τσιαφ, στην έκφραση "έπισι τσιαφ". Και όμως, κι αυτή η λέξη έχει αρχαιοελληνική ρίζα και συναντάται στα έπη του Ομήρου ως στίβη. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα στείβω=ποδοπατώ, συμπιέζω. Παραπλήσια είναι και η λέξη στιβάδα=υλικά συμπιεσμένα σε στρώμα, και ο στίβος=πατημένο έδαφος. Την ίδια ρίζα έχει και το ρήμα στίβω.
Ωραίο παιχνίδι η αναζήτηση των λέξεων και των νοημάτων...

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Γιάννης Μακριδάκης, "Του Θεού το μάτι"




Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

* Ποιος είναι ο θεός και ποιο το μάτι του;
Ο θεός είναι παντού. Είναι οι δυνάμεις και οι δυναμικές του δημιουργικού χάους, που ορίζουν το οικοσύστημα και το βαστούν σε ισορροπία, οπότε μπορείς να τον δεις στην πιο μικρή του έκφανση, σε μια κίνηση ενός φυτού, στη ματιά ενός ζώου. Στο βιβλίο “Του θεού το μάτι” ονομάζονται αλληγορικά τα πετούμενα, τα πουλιά που είναι η συνείδησή μας, αφού πετούν από πάνω μας και μας παρατηρούν, γνωρίζουν την κάθε μας κίνηση.

* Πιστεύετε στον θεό;
Πιστεύω, διότι τον βλέπω κάθε μέρα.

* Τη συνείδησή μας θεωρείτε ότι την ξεχάσαμε τα τελευταία χρόνια;
Την ανθρώπινη υπόστασή μας ξεχάσαμε, καθώς και οτιδήποτε φυσικό. Είμαστε πλανεμένοι. Έχουμε παραμελήσει τον άνθρωπο και έχουμε αφιερωθεί στο άτομο, στην υπόσταση του ιδιώτη καταναλωτή, που ζει αποξενωμένος από το φυσικό του περίβλημα, μέσα σε τεχνητά περιβάλλοντα, μακριά από το αυθύπαρκτο οικοσύστημα και εντός ενός τεχνητού συστήματος, έχουμε χάσει την επαφή μας με τους φυσικούς πόρους, μας έχει καλλιεργηθεί η μη ευθύνη για οτιδήποτε δεν ορίζεται ως ατομική μας ιδιοκτησία, οπότε ζούμε πλανεμένοι με την ιδέα ότι το σύστημά μας είναι το παν και ότι το χρήμα είναι φυσικός πόρος και μάλιστα ο μοναδικός.

* Αυτό που προτείνετε, και μέσα από την ίδια σας τη ζωή και στάση, είναι να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τα ανθρώπινα μεγέθη. Προτείνετε επιπλέον να αρνηθούμε τον κόσμο έτσι όπως τον ξέρουμε ως σήμερα;
Ένα από τα χαρακτηριστικά του κόσμου, όπως τον ξέρουμε σήμερα, είναι ότι το 60% των ανθρώπων που ζουν στον πλανήτη καταναλώνει φυσικούς πόρους, χωρίς να αναπληρώνει ούτε στο ελάχιστο κάποιους απ’ αυτούς. Αυτό είναι ένδειξη ότι βαδίζουμε προς το αδιέξοδο, με δεδομένο ότι ο πλανήτης είναι πεπερασμένος. Αυτό που προτείνω εγώ δεν είναι μια γενικευμένη επιστροφή στο παρελθόν. Το παρελθόν το θεωρώ εξίσου υπεύθυνο για το παρόν αδιέξοδο. Προτείνω μια τάση προς εξισορρόπηση, η οποία θα έρθει μέσα από την επαφή του καθενός μας με τους βασικούς φυσικούς πόρους που εξ’ ορισμού είναι αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων. Και επίσης με την καλλιέργεια της προσωπικής ευθύνης για τη διαχείριση και την αναπλήρωσή τους. Τέλος, με την επαφή του ανθρώπου με την ανθρώπινή του υπόσταση και όχι μόνο με την ατομική, έτσι ώστε να στραφεί προς το να συμπεριφέρεται συνεργατικά και όχι ανταγωνιστικά στον συνάνθρωπό του.
Ο τρόπος για να επιτευχθούν όλα αυτά στηρίζεται σε τρεις συνιστώσες που ορίζονται ως φυσική ζωή, φυσική καλλιέργεια, φυσική διατροφή, διότι κάθε φυσικό πλάσμα, όπως ο άνθρωπος, μόνο φυσική ζωή μπορεί να ζήσει, αφού τον διέπουν οι νόμοι της φύσης. Ό,τι πάει να κάνει εκβιαστικά επί των φυσικών ρυθμών και νόμων γυρίζει στο πολλαπλάσιο ως συνέπεια στον ίδιο. Κι όταν λέμε στον ίδιο, εννοούμε την ανθρωπότητα, γιατί η ανθρωπότητα είναι ενιαίο σύνολο.
Επομένως ναι, προτείνω να αποδομήσουμε το σύστημα που έχουμε φτιάξει και μας έχει φέρει προ του αδιεξόδου, να ορίσουμε εκ νέου το αξιακό μας σύστημα, τις έννοιες όλες, την ανάπτυξη, τη λιτότητα, την κατανάλωση, την αναπλήρωση, τους φυσικούς πόρους και να πορευτούμε πιο κοντά στους νόμους με τους οποίους είμαστε φτιαγμένοι, να δρούμε με όσο το δυνατό μικρότερης κλίμακας επεμβάσεις πάνω στη Γη.

* Όλο αυτό προϋποθέτει και μια επαναπροσέγγιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά και του τρόπου με τον οποίο δεχόμαστε και χρησιμοποιούμε τη γνώση.
Βεβαίως, γι’ αυτό θα πρότεινα όσοι έχουμε υποστεί τη συστημική εκπαίδευση να φοιτήσουμε κάποια διαστήματα σε σχολεία αποεκπαίδευσης, και κυρίως τα παιδιά, όχι μόνο εμείς οι μεγάλοι, και να μιλήσουμε κατόπιν για μια παιδεία με άλλους όρους.

* Τι εννοείτε όταν λέτε αποεκπαίδευση; Δεν υπάρχει στο λεξικό ακόμα αυτή η λέξη.
Όπως υπάρχει ο όρος ανάπτυξη, που περιγράφει μια φυσική διαδικασία εξέλιξης, αλλά το σύστημα τον αλλοίωσε και τον όρισε ως μεγέθυνση, γιγαντισμό και εν τέλει καταστροφή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο όρος αποανάπτυξη, για να ισορροπήσει. Έτσι και σχετικά με την εκπαίδευση, επειδή ξέφυγε από τον ορισμό της παιδείας, της καλλιέργειας, της αισθητικής, της επαφής με κάθε τι φυσικό και ορίστηκε ως εκπαίδευση εξειδικευμένων ατόμων-γραναζιών του συστήματος, δημιουργείται πλέον η ανάγκη ενός νέου ορισμού, κατ’ αναλογία με την αποανάπτυξη, που είναι η αποεκπαίδευση. Η παιδεία, στα πρώτα της τουλάχιστον στάδια, να δίνεται δηλαδή βιωματικά και μέσα από την επαφή του νέου ανθρώπου με τον φυσικό του εαυτό και με το φυσικό του περιβάλλον.

* Και η γνώση που έχει κατακτηθεί, η τεχνολογία, πώς εντάσσονται σ’ αυτό το σκηνικό;
Λόγω του απαράβατου νόμου της αρχής διατήρησης της ενέργειας στη γενικευμένη της μορφή, δεν κατακτάς κάτι, χωρίς να χάσεις κάτι ανάλογο. Με άλλα λόγια, η κατάκτηση της γνώσης και της τεχνολογίας κόστισαν την απώλεια άλλων πολύτιμων γνώσεων και ανθρώπινων δεξιοτήτων που υπήρχαν στο παρελθόν, αλλά όχι τώρα. Παρ’ όλα αυτά, τη γνώση και την τεχνολογία που έχουμε στα χέρια μας σήμερα ένας τρόπος μόνο υπάρχει να την κάνουμε χρήσιμη για την ανθρωπότητα και για το οικοσύστημα στο σύνολό του, να την εντάξουμε σε ένα πλαίσιο αλλαγής πορείας, συνεργασίας με το οικοσύστημα και όχι κυριαρχικού ανταγωνισμού.

* Πώς αυτό το κινηματικό μοντέλο που έχετε κατά νου μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη;
Έχει αρχίσει ήδη να εφαρμόζεται από νέους ανθρώπους που φτιάχνουν άλλου είδους κοινότητες, μικρότερης κλίμακας και κοντά στις φυσικές αξίες και πόρους, κοντά στη γη και την παραγωγή και αυτό έρχεται ως συνέπεια του ότι η ανθρωπότητα, που ξεκίνησε από τις μικρές κοινότητες κι έχει φτάσει πλέον στις μητροπόλεις, βλέπει το αδιέξοδο εμπρός της και αποκτά αντισώματα, ανθρώπους δηλαδή που αποδομούν όλο αυτό το μοντέλο και πηγαίνουν σε ένα άλλο είδος κοινοτισμού, επιστρέφουν πάλι στις πρωτογενείς αξίες και υλικά, αλλά με σύγχρονους όρους.

* Ωστόσο, δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό.
Το θέμα δεν είναι να το κάνουν όλοι, γιατί έτσι θα διαταραχθεί και πάλι η ισορροπία. Αν επιστρέψουμε όμως στις ανθρώπινες κλίμακες των κοινοτήτων, θα υπάρχει μεγαλύτερη ποιότητα ζωής παντού.

* Μέσα σ’ αυτό το μοντέλο η τέχνη, και εν προκειμένω η λογοτεχνία με την οποία ασχολείστε, ποια θέση κατέχει;
Η τέχνη είναι ένα μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων. Απευθύνεται στην ανθρώπινη, όχι στην ατομική υπόσταση, οπότε είναι άρρηκτα δεμένη με τις ζωές των ανθρώπων και μπορεί να γίνει ένα σημαντικό εργαλείο για τον εξανθρωπισμό των ατόμων. Έχει μεγάλη δύναμη η τέχνη.

* Εσείς γιατί γράφετε;
Είναι ανάγκη εσωτερική, λειτουργεί ευεργετικά πάνω μου. Ευτυχώς, μου έρχονται και μηνύματα από αναγνώστες ότι λειτουργεί κάπως έτσι και σ’ αυτούς, οπότε υπάρχει πληρότητα και αρμονία, με την έννοια ότι υπάρχει ένας δίαυλος αμφίδρομης επικοινωνίας.

* Τα διαβάσματά σας πού περιστρέφονται;
Δεν έχω σημαντικά, είμαι της βιωματικής προσέγγισης της ζωής. Και τη λογοτεχνία βιωματικά την προσεγγίζω. Με την ακοή, ας πούμε, την προφορική λογοτεχνία. Έχω αντιληφθεί ότι γύρω μας υπάρχουν πάρα πολλοί λογοτέχνες, οι οποίοι δεν θα γίνουν ποτέ συγγραφείς.

* Μιλάτε για την αποδόμηση του συστήματος. Όμως κι εσείς χρησιμοποιείτε το σύστημα, όταν απευθύνεστε σ’ έναν εκδοτικό οίκο που βγάζει τα βιβλία σας, τα οποία πωλούνται στα βιβλιοπωλεία, κάνετε παρουσιάσεις, παίρνετε μέρος δηλαδή στην αγορά και στους κανόνες της.
Σ’ αυτό το μεταβατικό στάδιο που βρισκόμαστε για την αλλαγή πορείας της ανθρωπότητας είναι ανέφικτο ακόμη να είσαι εξολοκλήρου εκτός συστήματος, αλλά είναι εφικτό αυτό που κάνω τη δεδομένη στιγμή, δηλαδή να μην έχω σχεδόν καμία επαφή με το χρήμα στην καθημερινότητά μου, πράγμα που σημαίνει ότι δεν καταναλώνω φυσικούς πόρους και δεν παράγω απορρίμματα. Η έκδοση ενός βιβλίου ή η διοργάνωση μιας εκδήλωσης είναι η εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας.

* Μπορείτε να μας περιγράψετε μια μέρα σας στη Βολισσό;
Ξυπνάω πριν την αυγή. Γράφω μέχρι τις 8.30-9.00 και μετά πηγαίνω στον Ροδώνα, στο χωράφι. Εκεί, ανάλογα με την εποχή, κάνω κάποιες μικροεπεμβάσεις στη γη, στη λογική της φυσικής καλλιέργειας. Τις περισσότερες ώρες απλώς παρατηρώ τη φυσική ανάπτυξη και βέβαια συλλέγω την τροφή της ημέρας μου. Το χωράφι μου αποτελεί μια πολυκαλλιέργεια που παίρνει μορφή και δίνει καρπούς μετά από αλλεπάλληλες σπορές. Έτσι, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιώ χρήμα για να εξασφαλίσω την τροφή μου. Κάνω τις βόλτες μου στο βουνό ή στη θάλασσα και γενικώς προσαρμόζομαι ως πλάσμα στους ημερήσιους και ετήσιους κύκλους της φύσης.

* Στο καφενείο πηγαίνετε;
Όχι. Είναι περιβάλλοντα όξινα αυτά για μένα.

* Μοναξιά υπάρχει στη Βολισσό;
Μοναχικότητα υπάρχει και μοναξιά κάποιους μήνες του χειμώνα. Είναι όμως αναγκαία για να κυλήσει ο ετήσιος κύκλος, μιας και από την άνοιξη και μετά υπάρχει έντονη κινητικότητα και επισκέψεις.

* Την κρίση πώς τη βιώνετε στο χωριό;
Μόνο διαδικτυακά και όταν έρθει κάποιος λογαριασμός ηλεκτρικού ρεύματος. Πώς αλλιώς να βιώσει μια οικονομική κρίση κάποιος που ζει στο περιθώριο του συστήματος και στην καρδιά του οικοσυστήματος; Όσο λιγότερη η επαφή με το χρήμα, τόσο πιο υγιής η διαβίωση.

* Την κόκκινη σημαία γιατί τη βάλατε στο μπαλκόνι σας;
Συμβολίζει τη νίκη του ανθρώπου επί του ατόμου, τη νίκη των συναισθημάτων επί του νου, τη διαρκή επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην κοινωνία μας εδώ και τρία χρόνια και οδηγεί στην αλλαγή της πορείας, στη συνεργασία πλέον του ανθρώπου με το οικοσύστημα.

* Τα βιβλία σας κάποιοι τα θεωρούν παλαιϊκά., Τι λέτε γι’ αυτό;
Τα βιβλία μου είναι πολιτικά. Είναι πολιτική λογοτεχνία. Θεωρώ το παρελθόν και την παράδοση συνυπεύθυνη για το αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα. Λάθος πάνω στο λάθος χτίστηκε ο σημερινός μας κόσμος και γι’ αυτό το μόνο που πρεσβεύω και κάνω είναι η χρήση παλαιών αγνών υλικών με σύγχρονη προσέγγιση και αντίληψη. Αυτό κάνω και στα βιβλία μου. Παίρνω την αυθεντική γλώσσα και, κυρίως, την ατμόσφαιρα του τόπου που ζω και μέσα απ’ αυτή κοιτώ τον κόσμο γύρω μου σήμερα.

* Σας ενοχλεί που λόγω των πολιτικοκοινωνικών απόψεών σας κάποιοι δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσουν βιβλία σας;
Δεν με ενοχλεί τίποτε πια. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο χάος.

Πηγή: http://yiannismakridakis.gr

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα...

Εικόνες από ένα Σουδενιώτικο σπίτι

Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,
Ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.
Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά
που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια του ήλιου,
κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα.
Όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας, αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν
μ’ εκείνους που έμειναν,
μ’ εκείνους που έφυγαν,
μ’ άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν
ή που χάθηκαν, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.

Δεν ξέρω πολλά από σπίτια.
θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους καμιά φορά,
σα σταματήσω. Ακόμη,
καμιά φορά, κοντά στη θάλασσα, σε κάμαρες γυμνές
μ’ ένα κρεβάτι σιδερένιο, χωρίς τίποτε δικό μου
κοιτάζοντας τη βραδυνήν αράχνη συλλογιέμαι
πως κάποιος ετοιμάζεται να’ ρθει, πως τον στολίζουν
μ’ άσπρα και μαύρα ρούχα με πολύχρωμα κοσμήματα
και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δέσποινες
γκρίζα μαλλιά και σκοτεινές δαντέλες,
πως ετοιμάζεται να’ ρθει να μ’ αποχαιρετήσει.
Ή μια γυναίκα ελικοβλέφαρη, βαθύζωνη
γυρίζοντας από λιμάνια μεσημβρινά,
Σμύρνη, Ρόδο, Συρακούσες, Αλεξάντρεια,
από κλειστές πολιτείες σαν τα ζεστά παραθυρόφυλλα,
με αρώματα χρυσών καρπών και βότανα:
πως ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει
εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω από τη σκάλα.
Ξέρεις, τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα,
σαν τα γυμνώσεις.


(Από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη: Το σπίτι κοντά στη θάλασσα)


Ήταν συνήθειο από παλιά να ταξιδεύουν οι άντρες.
Χάνια να στήνουνε στα τρίστρατα και κάθε πέντε χρόνια
στο σπιτικό τους να γυρνούν. Όχι όμως όλοι...
Ο ένας αδερφός, ανύπαντρος, στη Βουλγαρία χάθηκε.
Ο άλλος, ο παντρεμένος, πήρε τους δρόμους του νοτιά...
Εκεί που σώνει η Αφρική καζάντησε
κι ύστερα γύρισε στην Αλεξάντρεια να στεριώσει.
Ήταν ο πέμπτος χρόνος κι έφτανε η νόστιμη η μέρα
που θα 'βλεπε το ταίρι του και τις μικρές του κόρες.
Δεν πρόλαβε...
"Πώς τον θάφτουνε τον ξένο μες στη μαύρη ξενιτιά...
Κλάψτε τον πουλιά κι αηδόνια, μοιριολογήστε τον..."



Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Εκδήλωση για το κουκάλογο στο χωριό μας




Η λαϊκή φαντασία, η οποία αφορμήν θέλει διά να πλάση ατέλειωτους ιστορίας, εδημιούργησεν εις δόξαν του Κούκου ένα ολόκληρον χάρτην προνομίων. Πρώτα-πρώτα, αδύνατον να πείσετε χωρικόν ότι δεν ταξιδεύει έφιππος. Το άλογό του είναι ένα μεγάλο άσπρο πουλί, το οποίον δεν είναι γνωστόν με άλλο όνομα παρά ως «Κουκάλογο». Τον Μάρτιον έρχεται εις τα μέρη μας ολίγας ημέ­ρας ενωρίτερον του Κούκου, και η παράδοσις θέλει ότι το στέλλει ο αφέντης του ο Κούκος, διά να εξέτα­ση αν ήλθεν η άνοιξις στα βουνά. Το Κουκάλογο περιπλανάται ολίγας ημέρας εις τα πλάγια και έπειτα επιστρέφει, διά να μεταφέρη τον καβαλάρη του.

 (Από το βιβλίο το Στέφανου Γρανίτσα: Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου)


 

  

Η επιστημονική του ονομασία είναι Neophron percnopterus. Το όνομα του γένους προέρχεται από την ελληνική μυθολογία. Ο Νεόφρων (Neophron) και ο Αιγυπιός (Aegypius), υπήρξαν τα τραγικά πρόσωπα της ιστορίας μιας παράνομης ερωτικής σχέσης με τη μητέρα του πρώτου Τιμάνδρα και της τελικής μεταμόρφωσης όλων σε πτηνά από τον Δία. 

Η λατινική λέξη percnopterus σημαίνει «αυτός που έχει σκοτεινόχρωμες φτερούγες». 

Η αγγλική ονομασία του είδους Egyptian Vulture σχετίζεται, τόσο με τις κύριες περιοχές αναπαραγωγής του πτηνού στη Β. Αφρική, όσο και με την ιερή σημασία του στην αρχαία Αίγυπτο. (Η χρήση του ως συμβόλου της βασιλικής οικογένειας στο αιγυπτιακό πολιτισμό, και η προστασία του με νόμο τού Φαραώ, έκανε το είδος τόσο κοινό στους δρόμους της Αιγύπτου, που έδωσε αφορμή για το όνομα "κοτόπουλο του Φαραώ".)

Η ελληνική του ονομασία αντιστοιχεί στο λευκό, γενικότερα, παρουσιαστικό των ενήλικων ατόμων. 

Ο Ασπροπάρης είναι ένας μικρός γύπας, διαδεδομένος αποκλειστικά στον Παλαιό Κόσμο. Η εξάπλωσή του, ανάλογα με το υποείδος, περιλαμβάνει τη Μεσόγειο, εκτεταμένες περιοχές στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή, και φτάνει μέχρι την Ινδία και, σπανιότερα, μέχρι τη Σρι Λάνκα. 

Για την Ελλάδα, ο Ασπροπάρης αποτελεί καλοκαιρινό επισκέπτη. Έρχεται για να αναπαραχθεί στα μέσα Μαρτίου και, φεύγει αργά το Σεπτέμβριο για την Αφρική και την Αραβία, όπου και ξεχειμωνιάζει. 

Συχνάζει σε μεγάλη ποικιλία βιοτόπων, ιδιαίτερα όμως στις ορεινές περιοχές. Προτιμάει τις ανοιχτές, λοφώδεις, ξηρές εκτάσεις με πέτρες και θάμνους. Επίσης, επειδή προσαρμόζεται εύκολα στην ανθρώπινη παρουσία, περιφέρεται συχνά σε μαντριά και σκουπιδότοπους. 

Στον ελλαδικό χώρο, ο Ασπροπάρης απαντάται και με άλλες ονομασίες, όπως Αστραπάρης, Ασπρόγυπας, Λευκόγυπας, Μικρό Όρνιο, Μπατζουτιέρα (Βλαχ.), Σκανίτης, Κουκκάλογο (Ήπειρος), Καλιατζάρης (Θράκη), Τυροκόμος (Κοζάνη).






Τρόφιμα χωρίς μεσάζοντες




Με μεγάλη συμμετοχή, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, και παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013 μία ακόμη διανομή τροφίμων "ΧΩΡΙΣ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ" στα Γιάννενα. 1200 περίπου οικογένειες της πόλης μας προμηθεύτηκαν φθηνά-ποιοτικά όσπρια και αλεύρι απευθείας από τρεις διαφορετικούς παραγωγούς.
Η συμμετοχή αυτή επιβεβαιώνει την πεποίθησή μας ότι αυτές τις κρίσιμες ώρες της βαθιάς και πολυεπίπεδης κρίσης με ζοφερές συνέπειες για πολλούς συμπολίτες μας, που βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας, της απόλυτης ανέχειας, της πλήρους ένδειας, της εξαθλίωσης, της κατάρρευσης, χρειάζεται περισσότερο από ποτέ να είμαστε όλες και όλοι μαζί, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο και να διασφαλίσουμε την αξιοπρέπειά μας με την αλληλεγγύη μας, την αυτενέργειά μας, την αυτοοργάνωσή μας και την κοινωνική μας δράση.
Η αθρόα προσέλευση των συμπολιτών μας στη διανομή της Κυριακής είχε σαν αποτέλεσμα και την εμφάνιση ορισμένων τεχνικών προβλημάτων, όπως η παρατεταμένη αναμονή για την προμήθεια κάποιων από τα προϊόντα. Ζητούμε την κατανόηση των συνδημοτών μας για την τυχόν ταλαιπωρία που υπέστησαν. Επιπλέον θα θέλαμε να καταστήσουμε σαφή τη θέση μας σε ένα θέμα που προέκυψε σχετικά με κάποιες συσκευασίες με γίγαντες του παραγωγού Λάμπρου Κασιόλα από την Καστοριά, οι οποίες έφεραν αυτοκόλλητη ετικέτα με λανθασμένη ημερομηνία λήξης, γεγονός που οφείλεται σε λάθος του παραγωγού, όπως μας εξήγησε. Το σημαντικό στην περίπτωση αυτή είναι ότι δεν υπάρχει δόλος και ζήτημα αξιοπιστίας γιατί: το χρώμα και η εμφάνιση του προϊόντος δεν υποδηλώνουν γίγαντες περασμένης χρονιάς και επιπλέον ο συγκεκριμένος παραγωγός υπέγραψε συμφωνητικό και υπεύθυνη δήλωση, με τα οποία δηλώνει και υπογράφει ότι οι γίγαντες είναι φετινής σοδειάς.
Ευχαριστούμε το ΚΕΠΑΒΙ για την ανοχή εκ μέρους του της χρήσης του χώρου από μια τόσο πολυάνθρωπη διανομή, που πιθανό να δημιούργησε κάποιο πρόβλημα σχετικά με την πρόσβαση στο χώρο στάθμευσης, συμπολιτών που επισκέφτηκαν παρακείμενη επιχείρηση. Πιστεύουμε όμως ότι η ανάγκη ενός τόσο μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας, όχι μόνο για την προμήθεια φθηνών προϊόντων, αλλά και για την αίσθηση της αλληλοστήριξης και της κοινωνικής αλληλεγγύης που προσφέρει η δράση αυτή, δικαιούται να έχει προτεραιότητα αλλά και την κατανόηση όλων έστω και για λίγες ώρες.
Διαβεβαιώνουμε τους συμπολίτες μας ότι καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια, με δεδομένο το μέγεθός μας και την εμπειρία μας, να λύσουμε με τον καλύτερο τρόπο οργανωτικά προβλήματα σε δράσεις με τόσο υψηλή συμμετοχή. Και το κυριότερο: η λειτουργία μας είναι τελείως διαφανής και ανοιχτή, βασίζεται στη διάθεση χρόνου και ενέργειας που δεν μας περισσεύουν και συνοδεύεται από συνεχείς προσκλήσεις μέσω της ιστοσελίδας μας για την ενεργό συμμετοχή στις συνελεύσεις μας οποιουδήποτε ενδιαφέρεται να βοηθήσει, από την επιλογή των παραγωγών μέχρι την υλοποίηση των δράσεων.
Θα θέλαμε τέλος να σας ευχαριστήσουμε για την μέχρι τώρα στήριξη των δράσεών μας και να σας καλέσουμε στο στέκι μας, Τοσίτσα 16 (πρώην γκαλερί Αμυμώνη), όπου μπορείτε να μας βρείτε κάθε Τετάρτη και Πέμπτη απόγευμα, για να συζητήσουμε όλοι μαζί την οργάνωση της επόμενης δράσης μας, αλλά και τρόπους συλλογικής αντιμετώπισης της λαίλαπας της κρίσης που απειλεί την ίδια μας τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας. 
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

Πρωτοβουλία πολιτών Ιωαννίνων "Τρόφιμα Χωρίς Μεσάζοντες"
trofima-xoris-mesazontes-ioannina.blogspot.gr/