Στο γύρισμα του χρόνου

Γιάννης Τσαρούχης, "Οι 4 εποχές", 1969

 Στο γύρισμα του χρόνου, οι ευχές γίνονται Ελπίδα, μέσα από την Αγάπη και την Ανθρωπιά. Κι αυτές οι δύο είναι πολύ κοντά μας, όσο κοντά μας βρίσκεται ο «πλησίον».

«Και τις εστί μου πλησίον;»

Η ελπίδα γενιέται παντού! Ακόμα και στην καταστροφή:

Την περασμένη Παρασκευή, Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών απονεμήθηκε μετά θάνατον στους δύο Πακιστανούς Hamayun Anwar και Wakar Ahmed, για υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας, καθώς βρήκαν τραγικό θάνατο στις 6 Απριλίου 2012, στο Κρυονέρι Αττικής, στην προσπάθειά τους να απεγκλωβίσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τις ράγες του τραίνου.

Ο Humayun Anwar ήταν γεννημένος στις 4 Αυγούστου 1993. (Δεν είχε κλείσει ούτε τα  19!) Ζούσε εδώ με τον θείο του, ο οποίος και έχει αναλάβει όλα τα διαδικαστικά.

Ο Wakar Ahmed ήταν γεννημένος την 1 Ιανουαρίου 1979. (Την ερχόμενη Πρωτοχρονιά θα έκλεινε τα 33...) Ο Wakar ήταν συγχωριανός των δυο πρώτων.

Στο γύρισμα του χρόνου, η αυτοθυσία των «Ξένων» που στάθηκαν «Πλησίον» ανάβει ένα φωτάκι... 

Κι άλλο ένα δώρο! Η σκληρή πραγματικότητα συνομιλεί μ' ένα τρυφερό παραμύθι, ένα κείμενο του Μάνου Χατζηδάκι για την Αγάπη και το Χρόνο:

Το Νησί των Συναισθημάτων

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί, στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;». «Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ, βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια. «Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου». «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!». Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος, που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση: «Γνώση, ποιος με βοήθησε»; «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;» Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε: «Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».