Νεράκι του
Θεού;
Όχι…
Ανήκει στις
εταιρείες!!!
Ήδη ξεκίνησε και στην Ελλάδα η ιδιωτικοποίηση των Οργανισμών ύρδευσης στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Κάποιοι λένε
ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει για το νερό. Αυτό που πολλοί δεν
γνωρίζουν είναι ότι ο πόλεμος έχει ξεκινήσει ανά τον κόσμο εδώ και χρόνια.
Απλώς, δεν γίνεται με πολεμικά όπλα, αλλά με οικονομικές συμφωνίες και
υπουργικές αποφάσεις. Αυτά είναι τα όπλα τους. Και τα δικά μας όπλα είναι η
ενημέρωση και η δράση.
Παραθέτουμε
τμήματα από τρία κείμενα σχετικά με τι θέμα, τα οποία δεν αφηγούνται παραμύθια,
αλλά αληθινές ιστορίες από όλο τον κόσμο:
Από το άρθρο της Αδαμαντίας Σπαθάτου:
«Εκβιασμός μέσω του νερού» (πηγή: ramnousia.com):
Το νερό της βροχής, νομίζετε πως ανήκει σε
όλους μας; Όχι βέβαια. Ανήκει στο κράτος και η εκάστοτε κρατική εξουσία
αποφασίζει σε ποιους και με ποιους όρους θα το δώσει.
Υπάρχουν αποφάσεις που, ενώ φαίνονται άνευ ή
μικρής σημασίας, στην πραγματικότητα, έχουν πολύ μεγάλη σημασία για όλους μας.
Μια τέτοια, είναι και η Κοινή Υπουργική Απόφαση για το νερό και τις γεωτρήσεις.
Σύμφωνα με την ΚΥΑ 150559, ΦΕΚ 1440 της
16-6-2011, όλα τα άτομα και οι επιχειρήσεις που κάνουν χρήση νερού για
οποιοδήποτε λόγο, θα πρέπει να καταθέσουν δικαιολογητικά, για να πάρουν άδεια
για υφιστάμενη χρήση νερού. Η απόφαση τροποποιήθηκε, σε ασήμαντα όμως σημεία. Έτσι
αν δεν κάνουν αίτηση, μέχρι 16/6/2012 η υδροληψία θεωρείται αυτοδικαίως
παράνομη και οι αρμόδιες αρχές προχωρούν στην διακοπή της ηλεκτροδότησης και
στην καταστροφή της γεώτρησης!!!
Η υπόθεση φαίνεται να αφορά κυρίως τους
αγρότες. Στην πραγματικότητα, αφορά την προσπάθεια από τα παγκόσμια κέντρα
εξουσίας, για τον έλεγχο όλων των παραμέτρων που θα βοηθούσαν κάποιους να
διεκδικήσουν μια ανεξάρτητη ζωή. Πώς θα μπορούσαμε να φέρουμε τους ανθρώπους,
ειδικά τους Ευρωπαίους, σ’ αυτό το επίπεδο; Η απάντηση, είναι απλή. Με τον έλεγχο, όλων των ουσιωδών στοιχείων που θα
μπορούσαν να συνθέσουν μια ανεξάρτητη ζωή. π.χ. η ενέργεια. Δεν είναι
τυχαίο, που η ενέργεια, ελέγχεται
κεντρικά.
Με την παρούσα ΚΥΑ, προχωράει ένα βήμα
περισσότερο, ο έλεγχος του νερού.
Το κράτος, θεωρεί το νερό δικό του
αγαθό. Η δικαιολογία είναι πως «πρέπει
να προστατευθεί το περιβάλλον και η δημόσια υγεία».
Η πραγματικότητα είναι πως θέλουν να
ελέγχουν το πόσοι και ποιοι από μας, θα έχουν νερό (άρα θα μπορούν να ζουν).
Αν πάμε στην αίτηση-δήλωση που προτείνει η
ΚΥΑ, βλέπουμε πως στην προέλευση του νερού, αναφέρεται «μεταβατικά ύδατα, παράκτια ύδατα, άλλο». Το νερό της βροχής,
άνετα μπορεί να θεωρηθεί ότι «μεταβαίνει»
από τις ψηλότερες στις χαμηλότερες περιοχές.
Αν λοιπόν φτιάξουμε μια δεξαμενή και το μαζεύουμε, θα πρέπει να το δηλώσουμε
και να πάρουμε άδεια χρήσης, αφού ανήκει στα «μεταβατικά». Και ρωτάμε: Είναι
προστασία της δημόσιας υγείας, το να δοθεί άδεια χρήσης για το νερό της βροχής
από μια κρατική υπηρεσία; Ή είναι έλεγχος και τίποτα άλλο;
Είναι
ακριβώς ό,τι ήδη έχει συμβεί στις ΗΠΑ: Κάποιος πολίτης, που έφτιαξε κτίριο για
να μαζεύει και το νερό της βροχής, έμαθε πως αυτό απαγορεύεται, γιατί εμποδίζει
το βρόχινο νερό να πέσει στη γη και να γίνει «επιφανειακό». Το τελευταίο έχει
ήδη πουληθεί σε επιχειρηματίες.
Από το άρθρο της
Φραγκίσκας Μεγαλούδη «Το εμπόριο του νερού» (Πηγή: the insider):
Η
Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά την αξία της Αγοράς Νερού στο 1 τρις δολάρια, ενώ το
περιοδικό Fortune το 2002 ανακοίνωσε πως η επιχείρηση του νερού είναι η πιο
προσοδοφόρα αγορά για τους επενδυτές. Πολυεθνικοί κολοσσοί, όπως η Coca Cola
και η Nestle, μονοπωλούν την αγορά εμφιαλωμένου νερού, η οποία τους αποφέρει
τεράστια κέρδη.
Χαρακτηριστικό
είναι το γεγονός πως από τα 110 δισεκατομμύρια ελβετικά φράγκα, που είναι και ο
ετήσιος τζίρος της Nestle, το 10% προέρχεται από την αγορά νερού. Ή εταιρεία
έχει αγοράσει τα γαλλικά Perrier και Vittel καθώς και το ιταλικό St Pelegrino,
ενώ στόχος της είναι να καταστήσει το προϊόν της Pure Life ως το μοναδικό
εμφιαλωμένο νερό στην παγκόσμια αγορά. Παρόμοια στρατηγική ακολουθεί και η Coca
Cola, που με επιθετική διαφήμιση προσπαθεί να επιβάλλει το εμφιαλωμένο νερό της
και παράλληλα να πείσει όσους δεν το καταναλώνουν, να αντικαταστήσουν το νερό
με τα προϊόντα της.
Μπορεί
η επιθετική διαφήμιση και τα πλάνα για μονοπώλιο να μην αποτελούν εγκλήματα, ο
τρόπος όμως που οι εταιρείες αποκτούν τον έλεγχο σε πηγές νερού και το πώς τις
διαχειρίζονται θα μπορούσαν να θεωρηθούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Η
Nestle έχοντας δημιουργήσει μια τεράστια και κερδοφόρα αγορά εμφιαλωμένου νερού,
αγοράζει και εκμεταλλεύεται φυσικές πηγές πόσιμου νερού σε χώρες του τρίτου
κόσμου. Τις πηγές αυτές τις εκμεταλλεύεται αποκλειστικά για την παραγωγή του
νερού που εμφιαλώνει και πουλάει στερώντας έτσι πολύτιμο νερό από τους
κατοίκους των περιοχών που δραστηριοποιείται.
Στο
Πακιστάν στη μικρή αγροτική κοινότητα του Bhati Dilwan, περιοχή όπου η εταιρεία
έχει αγοράσει τις πηγές νερού για την παραγωγή του Pure Life, οι κάτοικοι
καταγγέλλουν πως τα παιδιά τους πεθαίνουν από το μολυσμένο νερό. Τα αποθέματα καθαρού
νερού έχουν εξαντληθεί και η εταιρεία αρνείται να αναλάβει την άντληση νερού
για τους αγρότες της περιοχής.
Αντιθέτως,
συνεχίζει να εκμεταλλεύεται τα αποθέματα και πουλάει έπειτα το καθαρό νερό της
περιοχής με τη μορφή του εμφιαλωμένου Pure Life σε όποιον μπορεί να το
αγοράσει.
Αν
και η εταιρεία αρνείται τις κατηγορίες και υποστηρίζει πως ξοδεύει τεράστια
ποσά σε προγράμματα νερού και εκπαίδευσης στις κοινότητες, τα ίδια στοιχεία
φαίνεται να την διαψεύδουν. Προσπαθώντας να διατηρήσει το «ανθρωπιστικό» της
προφίλ, η Nestle έκτισε το 2003 στην Αιθιοπία ένα σύστημα καθαρισμού νερού
αξίας 750.000 δολαρίων. Μέσα στα επόμενα 2 χρόνια η εταιρία εγκατέλειψε το
πρόγραμμα, απέσυρε την χρηματοδότηση και χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν ακόμα
χωρίς πρόσβαση σε νερό.
Στη
Νιγηρία, η Nestle έχει αγοράσει πηγές νερού στις αγροτικές κοινότητες έξω από
το Λάγκος, το οποίο μεταπουλάει ως Pure Life. Όποιος δεν έχει χρήματα να το
αγοράσει, απλά πίνει το βρώμικο νερό του δικτύου.
Παρόμοια
πολιτική ακολουθεί και η Coca Cola, η οποία κατηγορείται για την δηλητηρίαση
των πηγών του νερού στις αγροτικές κοινότητες της Kerala και της Sivangaga στην
Ινδία, από τα υπολείμματα των εργοστασίων εμφιάλωσης των προϊόντων της που
λειτουργούν στην περιοχή.
Από το άρθρο
«Ο πόλεμος του νερού και των ιδιωτικοποιήσεων»
(πηγές: truth.freeforumw, epohi.gr):
Το 2000 στη Βολιβία ξέσπασε ο πόλεμος του νερού. Η Βολιβία πάμφτωχη χώρα της λατινικής
Αμερικής και ταυτόχρονα υπερχρεωμένη, κατέφυγε στο σύμμαχο όλων των αβοήθητων
και οικονομικά δυσπραγούντων κρατών, το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ πέρα από την απλόχερη
οικονομική στήριξη του, της παρείχε και συμβουλές (διαταγές) αναδιάρθρωσης και
ανάκαμψης της οικονομίας της. Μεταξύ
των αξιόλογων προτάσεων του, συμπεριέλαβε και την όσο δυνατόν μεγαλύτερη
ιδιωτικοποίηση των κρατικών πόρων και την αποκρατικοποίηση των κρατικών
επιχειρήσεων. Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση της χώρας υπό τη διεύθυνση
του πρώην δικτάτορα Hugo Banzer, αποφάσισε την ιδιωτικοποίηση της κρατικής εταιρείας ύδρευσης και την παροχή
δικαιωμάτων σε ξένες εταιρείες για εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων και του
αρδευτικού συστήματος της Cochabamba, της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της
Βολιβίας. Στον πλειοδοτικό διαγωνισμό που έγινε τα δικαιώματα πήρε έναντι 2,5
δισεκατομμυρίων μια κοινοπραξία υπό την επωνυμία Aguas del Tunari, στην οποία
βασικός μέτοχος ήταν κατά διαβολική σύμπτωση ένα μεγαθήριο της παγκόσμιας
οικονομίας, η πολυεθνική κατασκευαστική Becthel.
Τις υποσχέσεις της Becthel για ριζικές αλλαγές και αναδιοργάνωση
του τοπικού υδρευτικού και αρδευτικού συστήματος, χωρίς ουσιώδη επιβάρυνση της
λαϊκής κοινότητας ακολουθούν ανατιμήσεις των παρεχόμενων σχετικών με το νερό
υπηρεσιών κατά 200% και 300%. Σε μία πόλη που το 70% των κατοίκων ζει κάτω από
το όριο της φτώχειας οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν υπέρογκα ποσά για να
καλύψουν τις απόλυτα στοιχειώδεις ανάγκες τους για νερό.
Όπως είναι φυσικό, ο κόσμος ξεσηκώνεται. Τις επόμενες μέρες η πόλη
και τους επόμενους μήνες η χώρα ολόκληρη ακινητοποιείται από απεργίες,
διαδηλώσεις και επιθέσεις των διαμαρτυρομένων. Το πρόβλημα του νερού φέρνει στην επιφάνεια και όλη τη
σαθρή κατάσταση της χώρας, την ανεργία, την υπανάπτυξη και το χαμηλό βιοτικό
επίπεδο. Δεκάδες διαδηλωτές δολοφονούνται, ενώ η χώρα κηρύσσεται σε κατάσταση
πολιορκίας. Έπειτα από τετράμηνες
διενέξεις οι διαδηλωτές καταφέρνουν να αποκτήσουν τον έλεγχο του νερού και η
ξένη εταιρεία εκμετάλλευσης αποσύρεται.
Μετά από αιματηρές διαδηλώσεις, λοιπόν, ο λαός
της Βολιβίας κατάφερε να γλυτώσει το ξεπούλημα του νερού. Δεν απέφυγε, όμως και το ξεπούλημα της ίδιας της
χώρας. Δυνάμει της εσωτερικής κρίσης, η Βολιβία πούλησε το σύνολο σχεδόν των
κρατικών της επιχειρήσεων, μεταξύ των οποίων την εταιρεία ηλεκτρισμού, τον
οργανισμό σιδηροδρόμων, την κρατική αεροπορική εταιρεία της. Προχώρησε σε
ιδιωτικοποίηση ακόμα και των ορυχείων της και των πηγών φυσικού αερίου
(δεδομένου ότι η Βολιβία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα σε αποθέματα φυσικού
αερίου στη Λατινική Αμερική). Στερούμενη από κάθε σχεδόν παραγωγικό πόρο και
κεφάλαιο, βούλιαξε στην ύφεση και τη δυσπραγία.
