Γυμνά δέντρα

Κρύος ο φετινός χειμώνας, σκορπίζει δέος με τη θέα των γυμνών κλαδιών.
Δεν άνθισαν ακόμα οι κρανιές.
Όμως ο κότσυφας τραγουδάει πάνω στα δέντρα από το σούρουπο μέχρι την αυγή.
Καλή άνοιξη!

Όλοι οι δρόμοι σε μια αγκαλιά...

Όχι, δεν υπάρχει καλός και κακός δρόμος. Όπως δεν υπάρχει καλό και κακό ποτάμι. Όλα οδηγούν στην αγκαλιά της θάλασσας.

Όχι, μην απογοητεύεσαι. Το ακούς; Η θλίψη στα μάτια σου, το σφίξιμο στην καρδιά σου, τα τρεμάμενα χέρια δεν είναι μετάνοια. Φόβος και ενοχή είναι. Γιατί σου είπαν ότι πρέπει να είσαι πάντα τέλειος, να είσαι “κάπως”, για να σε αποδέχονται οι άλλοι, για να αποδέχεσαι εσύ τον εαυτό σου. Κάθε που ραγίζει το προφίλ σου από ένα λάθος, κλονίζεσαι, χάνεσαι και πεθαίνεις, αισθάνεσαι ότι θα έρθει πάλι η τιμωρία, η απόρριψη απέναντι στο κακό παιδί.

Όχι, δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Όλα είναι δρόμος. Το σωστό σε πάει στο λάθος και το λάθος στο σωστό. Όταν χάνεις βρίσκεις και όταν πεθαίνεις ανασταίνεσαι. Μάθε λοιπόν πως υπάρχει Κάποιος που δεν σε τιμωρεί στα λάθη σου. Που σε αγαπά υπερβολικά στην αμαρτία σου. Που σε κρατά αγκαλιά τότε που δεν μπορείς να σύρεις τα πόδια σου. Μάθε πως πέρα από σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, στέκει η Αγάπη. Πάντα μια ζεστή αγκαλιά σε προσμένει να ξεκουράσεις τους φόβους.

π. λίβυος 

Ψυχόσάββατο

Στον Αη-Δημήτρη

Να ρωτάς...

Ρώτα τον πρωτομάστορα που κλαίει στο γεφύρι

και τον σαμάνο που καλεί το Γιάικ το πουλί

Τα τσοπανάκια ρώτησε, που 'χουν τρανζιστοράκι

κι ακούν αναμετάδοση κάθε Κυριακή

Ρώτα τον παραπόταμο που αδειάζει στο ποτάμι

και το μαντήλι που γλιστρά πίσω απ' τα μαλλιά

Τον ποδηλάτη στη βροχή που τρέχει ρώτησέ τον

και τη γριούλα που αρχινά να βγάζει και φτερά.

Κάνε και μια ερώτηση στου Ολύμπου τις χαράδρες,

ρώτα τους δώδεκα θεούς, τους ταραχοποιούς

Κι αν θέλεις περισσότερα, ρώτα τους πεθαμένους

με λίγα λόγια και καλά, τα Ψυχοσάββατα

Ρώτα, ρώτα...

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Περικλής Τσαπάρης

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Πολύ πιο φτωχός απομένει από σήμερα ο Αιγυπτιώτης Ελληνισμός με την τεράστια απώλεια μιας από τις πιο δυναμικές προσωπικότητες των τελευταίων δεκαετιών στην ελληνική κοινωνία της Αλεξάνδρειας: του γνωστού σε όλους μας, του συμπαθούς σε όλον τον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό, «γιατρού» Περικλή Τσαπάρη, του ανθρώπου που στήριξε όσο κανείς άλλος με την αγάπη του τον ναό των Αγίων Αναργύρων στο Αμπουκίρ, αλλά και έγινε γνωστός σε όλον τον Απόδημο Ελληνισμό για το εκπληκτικής ομορφιάς εστιατόριό του, «Ζεφύριον», που εδώ και πάνω από μισό αιώνα ανέπνεεε «Ελλάδα», γεμάτο από ζωγραφιές με ελληνικά τοπία, αλλά κυρίως με την ίδια την πνοή που τού έδινε ο ιδιοκτήτης του.

Ο γιατρός, έτσι τόν λέγανε όλοι, μπορεί να μην άσκησε το επάγγελμα διότι ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις του πατέρα του, που ήρθε και εγκαταστάθηκε στο Αμπουκίρ από τα Άνω Πεδινά του Ζαγορίου της Ηπείρου, αλλά ήταν ο ίδιος ένας πραγματικός γιατρός για όλη την μικρή κοινωνία του παραθαλάσσιου Αμπουκίρ, 15 περίπου χιλιόμετρα από την Αλεξάνδρεια.

Δεν υπήρχε ούτε ένας κάτοικος της περιοχής που να μην έλεγε έναν καλό λόγο για αυτόν, καθώς ο αείμνηστος Περικλής Τσαπάρης είχε πάντα την πόρτα αλλά και την καρδιά του ανοιχτή να βοηθήσει όλους όσοι ζητούσαν τη βοήθειά του.

Μαζί με την αξιοσέβαστη σύζυγό του, την Βιβή Τσαπάρη, στάθηκαν μέχρι σήμερα οι στυλοβάτες μίας μακρόχρονης παράδοσης, που είχε να κάνει με την διατήρηση όσων απέμειναν από την πάλαι ποτέ διαλάμψασα Ελληνική Κοινότητα του Αμπουκίρ.

Φρόντιζαν την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, έκαναν τις πανηγύρεις, φιλοξενούσαν τους επισκέπτες και όλα τα έκαναν από καρδιάς.

Όπως, από καρδιάς, ο Περικλής Τσαπάρης πάντοτε μέσα από την ψυχή του υποδεχόταν τον κάθε επισκέπτη στο γραφικό «ΖΕΦΥΡΙΟΝ», επισκέπτες που ήταν αμέτρητοι. Από το εστιατόριό του, που κτυπάει το κύμα της θάλασσας, πέρασαν Αρχηγοί κρατών, Ελλάδας, Αιγύπτου και άλλων χωρών, καλλιτέχνες, Απόδημοι όλου του κόσμου, και όλοι είχαν να πουν έναν εξαιρετικό λόγο, όχι μόνο για τα προσφερόμενα, αλλά κυρίως για τη δυνατή ψυχή του αεικίνητου Περικλή Τσαπάρη, που πάντοτε ντυμένος με το υπέροχο κλασσικό στυλ του, υποδεχόταν τους επισκέπτες και φιλοξενούμενους με την παραδοσιακή ηπειρώτικη φιλοξενία, καταγόμενος ο ίδιος από το Ζαγόρι της Ηπείρου, καθώς εκεί γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου του 1929, στα Άνω Πεδινά.

Η δυνατή καρδιά του μεγάλου Αιγυπτιώτη τελικά δεν άντεξε. Οι έντονες ενοχλήσεις τόν οδήγησαν σε νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας, όπου μία μέρα μετά, άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 85 ετών.

Μάλιστα, για την προσφορά του στους Ηπειρώτες, είχε τιμηθεί και από τον Πανηπειρωτικό Σύλλογο Καΐρου, του οποίου είχε ανακηρυχτεί Μεγάλος Ευεργέτης, ενώ και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της Ελλάδας είχαν γράψει για την πολυσχιδή του προσωπικότητα.

Τη μεγάλη του προσωπική θλίψη αλλά και εκ μέρους όλης της Κοινοτικής Επιτροπής Αλεξανδρείας, για την τεράστια απώλεια που αφήνει ο Περικλής Τσαπάρης, εξέφρασε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας κ. Ιωάννης Σιόκας.

Ο Περικλής Τσαπάρης, ένας πραγματικός Ακρίτας του Ελληνισμού, ήταν από τους τελευταίους πραγματικά μεγάλους Αιγυπτιώτες.

Το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο!

Το τελευταίο «αντίο» θα τού πουν οι αμέτρητοι φίλοι του το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου, στις 12 το μεσημέρι, όπου θα τελεστεί η νεκρώσιμη ακολουθία του στον Καθεδρικό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αλεξανδρείας.

Δεν θα μπορέσουμε να τον ξεχάσουμε ποτέ!

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ

πηγή: http://pyramisnews.gr/apeviose-o-periklis-tsaparis

Άσπρη μέρα!

Των Φώτων

(8-10-1962)

Χτες βράδυ άκουγα χτύπους μέσα μου. Χτύπους ζωντανού πλάσματος. Είχα την εντύπωση πως κάτι ήταν κοντά σε μια πόρτα, έτοιμο να βγει, και την εντύπωση πως εγώ ο ίδιος ήμουν μπροστά σε μια πόρτα που θα άνοιγε. Η λέξη φως επανέρχονταν στο μυαλό μου, ή καλλίτερα, το φως επανέρχονταν μέσα μου, σαν αίσθηση που αναγκαστικά έπειτα γίνονταν λέξη.

Φως: η κορυφαία του χορού των λέξεων της ψυχής μου, που ζητούσε να συνδεθεί με τις άλλες λέξεις.

Κάθισα αρκετή ώρα στο πάρκο, μόνος, χωρίς να νιώθω την ψύχρα, προσηλωμένος σ' αυτό που γίνονταν μέσα μου. Οι φυλλωσιές των δέντρων κρέμονταν πάνω μου, η νύχτα ήταν προχωρημένη. Σηκώθηκα όρθιος. Ένοιωθα ελαφρύς κι ένοιωθα την ψυχή μου να 'χει ανυψωθεί μέσα μου. Οι κινήσεις της μου θύμιζαν τις κινήσεις του ευλύγιστου γερακιού πάνω από τον Ταΰγετο.

Μια νύχτα ακόμη, μια μέρα ακόμη, θέλεις να σου εμπιστευτώ κάτι; Μου φαίνεται πως οι νύχτες μου και οι μέρες μου δεν κόβονται από το χρόνο μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

(Απόσπασμα από το βιβλίο "Ενώπιος ενωπίω", εκδ. Τρία φύλλα, 1991)

Καλή χρονιά!

Καλή χρονιά σε όλους μας! 

Και ιδιαίτερα στους Πανωσουδενιώτες "της διασποράς" μια ευχή ακόμα: "Καλή αντάμωση!"

Πρωινό της Πρωτοχρονιάς, πολλά αυτοκίνητα σταθμευμένα πέριξ του δρόμου, ελάχιστοι άνθρωποι... (Μείον 4 έδειχνε η σκάλα του Κέλσιου...)

Το σκηνικό άθικτο: Ο πλάτανος, το καμπαναριό, στο βάθος η Αραβνά κι ο Λάκκος.

Κι ένας καλός χωριανός, ο Γιάννης Λαμπρίδης, αγναντεύει τον Κάμπο και την Γκορίλα.