Αλληλεγγύη στους αιώνιους

Αγαπητέ πιτσιρίκο, σου γράφω αυτό το γράμμα με αφορμή κάποια άρθρα που έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους στο internet, του στυλ «τέλος οι αιώνιοι φοιτητές», τα οποία ουσιαστικά δεν μας λένε κάτι καινούργιο, καθώς το θέμα έχει κλείσει εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο.

Κατ’ αρχάς, ανήκω κι εγώ στην κάστα των λεγόμενων «αιώνιων φοιτητών». Δεν είμαι βέβαια και τριάντα χρονών, που λέει ο λόγος, αλλά με τα σημερινά δεδομένα, φοιτητές σαν κι εμένα, που βρίσκομαι στο έκτο έτος των σπουδών μου στα οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ (και παρεμπιπτόντως χρωστάω και αρκετά μαθήματα ακόμα), αποτελούν τον πυρήνα την δημογραφικής ομάδας των αιωνίων φοιτητών.

Να σημειώσω ότι ο όρος αυτός συνήθως χρησιμοποιείται μειωτικά, εμπεριέχοντας την έννοια της τεμπελιάς, της οκνηρίας, του ωχαδερφισμού και της κοινωνικής απάθειας και αδιαφορίας. Προσωπικά, όχι μόνο δεν με ενοχλεί ο τίτλος αυτός αλλά είμαι και περήφανος που είμαι αιώνιος φοιτητής. Θα εξηγήσω το γιατί.

Από το πρώτο έτος κιόλας, είδα την φοιτητική μου ζωή σαν μια ευκαιρία: ευκαιρία να ξεφύγω από την εικοσιτετράωρη σχεδόν πίεση του λυκείου-φροντιστηρίου, όχι όμως με το να αράξω και να πέσω σε έναν λήθαργο, αλλά με το να αφιερώσω επιτέλους την ζωή μου, τις ώρες μου και τα νεανικά μου χρόνια σε δραστηριότητες που πραγματικά με ενδιαφέρουν και έχουν σημασία για μένα.

Έτσι λοιπόν, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γραφτώ σε μια ποδοσφαιρική ομάδα και να παίξω επιτέλους μπάλα. Δεν είχα προηγούμενη εμπειρία από ποδόσφαιρο και σε τέτοιο επίπεδο και ήταν μΙα συναρπαστική εμπειρία για μένα, όσο κράτησε, γιατί η χρόνια αποχή μου από την συστηματική άσκηση ήταν εμφανής.

Όσον αφορά τώρα την συμμετοχή μου στην ακαδημαϊκή κοινότητα, από την πρώτη στιγμή συμμετείχα σε θεατρική ομάδα και σε ομάδα σκηνοθεσίας, όπου είχα την ευκαιρία να εντρυφήσω στο θέατρο και τον κινηματογράφο, τέχνες που πάντα με έλκυαν.

Πήρα μέρος σε αρκετές παραστάσεις -ως ηθοποιός και ως βοηθός σκηνοθέτη- μετά από κάποιο σημείο, και είχα και την ευκαιρία να γυρίσω και μία ταινία μικρού μήκους. Ήταν η πρώτη μου επαφή με ανθρώπους που τους γοήτευε κι αυτούς η τέχνη όπως κι εμένα και πραγματικά νιώθω ευγνώμων που είχα την δυνατότητα να περάσω τόσο όμορφες στιγμές.

Επιπρόσθετα, δεν έχανα καμία από τις εκδρομές που οργάνωνε το τμήμα φυσικής αγωγής του πανεπιστημίου, που έδωσαν την ευκαιρία σε εμένα και σε τόσους άλλους φοιτητές να γνωρίσουμε την φύση και να δοκιμάσουμε διάφορα αθλήματα, όπως το αγαπημένο μου snowboard σε πολύ καλές τιμές.

Κάτι άλλο που απολάμβανα ιδιαίτερα όλα αυτά τα χρόνια είναι οι επισκέψεις μου στην βιβλιοθήκη. Όχι όμως για να λιώσω πάνω από τις σημειώσεις και τα βιβλία των καθηγητών μας, αλλά για να διευρύνω τις γνώσεις μου και τους ορίζοντες μου, διαβάζοντας βιβλία τα οποία δε θα σου τα προτείνει κανένας καθηγητής. Βιβλία σχετικά με ιδεολογίες και οικονομικές απόψεις, που σκοπίμως αποσιωπούνται και περιφρονούνται από τους διδάσκοντες και που κανονικά θα έπρεπε να περιλαμβάνονται κανονικά στο πρόγραμμα σπουδών, εφόσον θέλουν το τμήμα μας να ονομάζεται Οικονομικών και όχι Νεοφιλελευθερισμού.

Επιπρόσθετα, είχα την ευκαιρία να διαβάσω και λογοτεχνία (ορισμένα κλασσικά όπως το "1984") αλλά και να πάρω και μια ιδέα από άλλες επιστήμες, όπως ψυχολογία για παράδειγμα.

Αλλά η σημαντικότερη απόφαση που πήρα κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων ήταν η συμμετοχή μου στον σύλλογο φοιτητών Erasmus. Ήταν ένας σύλλογος ιδρυμένος από φοιτητές, με στόχο την βοήθεια προς τους εισερχόμενους φοιτητές Erasmus και την ενσωμάτωσή τους στην τοπική κοινωνία, σε όλα τα επίπεδα με την οργάνωση διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και με την καθημερινή επαφή.

Γνωρίσαμε άτομα από όλη την Ευρώπη και είχαμε την δυνατότητα, εκτός απ’ το να διασκεδάσουμε, να ανταλλάξουμε τους προβληματισμούς μας για το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου, για τον ρόλο μας στην αλλαγή και για το ότι δεν διαφέρουμε σε τίποτα τελικά μεταξύ μας, όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Και ευτυχώς γι' αυτούς, είχαν την ευκαιρία να δουν από πρώτο χέρι τους αγώνες μας και τις διεκδικήσεις μας για ένα καλύτερο αύριο. Ήταν μάρτυρες της όποιας μαχητικότητας και πάθους είχαμε επιδείξει και ελπίζω να πήραν κάποια στοιχεία από μας πίσω στις χώρες τους.

Το επόμενο βήμα φυσικά, ήταν το δικό μου Erasmus. Σπούδασα ένα χρόνο στην Βαρκελώνη (όλως περιέργως εκεί είχα λίγο περισσότερη όρεξη για μάθημα, με αποτέλεσμα να περάσω αρκετά μαθήματα, άσχετα που οι εδώ καθηγητές μου αρνήθηκαν να μου αναγνωρίσουν, έστω και ένα μάθημα, με αστείες δικαιολογίες). Έζησα με νέους από διαφορετικές χώρες, ήρθα σε επαφή με μετανάστες, κοινωνικά κέντρα, βίωσα από πρώτο χέρι και προσπάθησα να κατανοήσω την σχέση καταλανικού εθνικισμού και αναρχίας, βελτιώθηκα στο skate, έπαιξα basket σε ghetto-style γηπεδάκια με διχτάκια-αλυσίδες και, φυσικά, είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σε όλη την Ισπανία και σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.

Δημιουργήσαμε με όσα παιδιά γνώρισα ειλικρινείς φιλίες και μπορώ να πω πλέον πως έχω φίλους σε κάθε γωνιά της ηπείρου μας, αλλά και σε Αφρική, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Λατινική Αμερική κτλ.

Και φυσικά, όλα αυτά τα χρόνια, εκτός από αυτά που προανέφερα, και μέθυσα με φίλους, και μαστούρωσα, και γνώρισα και πολλές κοπέλες και βίωσα και ιδιαίτερες εμπειρίες, που δεν είναι του παρόντος να αναλύσω περαιτέρω. Και συμμετείχα και σε συνελεύσεις του πανεπιστημίου, συμμετείχα σε εγχειρήματα και σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, στέκια καταλήψεις κτλ, και δούλεψα από δω κι από κει για το μεροκάματο, αλλά και δυστυχώς αναγκάστηκα να ζω με γονείς ως τώρα ελλείψει χρημάτων.

Όλα αυτά δεν τα ανέφερα και ανέλυσα για να δείξω πόσο πολυσχιδής προσωπικότητα είμαι, ούτε για να παινευτώ για τα κατορθώματά μου και τις εμπειρίες που έχω ζήσει. Είμαι σίγουρος ότι μαζί μου θα ταυτίζονται και πάρα πολλά άτομα στην ηλικία μου. Τα έγραψα για να καταλήξω στο ότι όλα αυτά τα ζήσαμε, γιατί δεν ήμασταν όλη μέρα στα μαθήματα, και γιατί δεν διαβάζαμε από το πρωί ως το βράδυ για να βγάλουμε δέκα. Γιατί δεν ασχολούμασταν με το να κάνουμε θελήματα σε καθηγητές και γιατί η αγάπη μας για την ζωή και την ψυχαγωγία ήταν μεγαλύτερη από την αγάπη μας για το χαρτί. Πιστεύω ότι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (για παράδειγμα Δαπίτες φοιτητοπατέρες, που ξοδεύουν όλη τη φοιτητική τους ζωή σε κυριλέ πάρτι και σε πάγκους, για να πάρουν τελικά το πτυχίο με συνοπτικές διαδικασίες με την συνδρομή όλης της παράταξης και φίλα προσκείμενων καθηγητών και παρατρεχάμενων), όλοι οι αιώνιοι φοιτητές ανήκουμε στην ίδια κατηγορία.

Και θα πει εδώ κάποιος: «εντάξει, δηλαδή άμα είσαι συνεπής στην υποχρεώσεις σου, δεν μπορείς παράλληλα να κάνεις και αυτά που πραγματικά αγαπάς;». Και η απάντηση μου είναι «όχι». Στα ν+2 χρόνια, δεν προλαβαίνεις να κάνεις όλα όσα θέλεις και δεν έχεις καν το κουράγιο και την όρεξη να τα κάνεις, όταν το άγχος της δαμόκλειου σπάθης της διαγραφής κρέμεται συνεχώς πάνω απ' το κεφάλι σου.

Ποιος θα αφιερώσει χρόνο να συμμετάσχει σε έναν εθελοντικό οργανισμό; Ποιος θα ασχοληθεί με τις τέχνες; Ποιος θα τολμήσει να «χάσει» ένα εξάμηνο ή έναν χρόνο για να ζήσει την εμπειρία να σπουδάσει στο εξωτερικό; Θέλουν να μας κάνουν να γαμιόμαστε στο διάβασμα τέσσερα χρόνια, μετά να κάνουμε ένα gap year, για να ζήσουμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας που μας προσφέρει το σύστημα και να παλέψουμε να στριμώξουμε μέσα σε έναν χρόνο όλα όσα ονειρευόμαστε στην ζωή μας και μετά να γαμιόμαστε στη δουλεία για σαράντα χρόνια.

Το να τελειώσεις το πανεπιστήμιο παρατείνοντας τον χρόνο σπουδών σου δεν έχει σχέση με το πόσο αγαπάς την επιστήμη σου ή με το πόσο καλός είσαι. Είναι θέμα αρχών, είναι απόφαση ζωής. Όλα αυτά δε θα τα καταλάβουνε ποτέ θείτσες και γιαγιάδες, που με ρωτάνε: "πόσα μαθήματα χρωστάς" και "πότε θα τελειώσεις".

Ούτε συμφοιτητές και λοιποί γνωστοί, που κρίνουν τον άλλον από το πόσα μαθήματα έχει για το πτυχίο. Είναι δυστυχώς οι ίδιοι, που αύριο θα κρίνουν τους ανθρώπους από το πόσα λεφτά βγάζουν, από τα πόσα κονομάνε, από το πόσο μεγάλο σπίτι έχουν και από το πόσα άλογα έχει το αμάξι τους.

Θα κλείσω, στέλνοντας ένα μήνυμα προς όλους τους «μεγάλους», προς όλους τους πολιτικούς και προς όλους τους επιμελείς και έντιμους φοιτητές, που θα γίνουν με την σειρά τους οι αυριανοί «μεγάλοι» και οι αυριανοί πολιτικοί:

Εμείς θα ζήσουμε. Ό,τι και να κάνετε, όσα μέτρα και αν πάρετε, όσα νομοσχέδια και αν περάσετε, θα βρούμε τους τρόπους μας και θα ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε, όπως αρμόζει σε έναν άνθρωπο και όχι σε μια μηχανή. Θα ζήσουμε, θα γελάσουμε, θα ερωτευτούμε και θα δημιουργήσουμε. Αλλά δε θα μείνουμε εκεί. Το κόμπλεξ σας και το μίσος σας για την ζωή που δεν ζήσατε, για τα όνειρα που παρατήσατε και για το φως που δεν θελήσατε να αγγίξετε δεν θα το βγάλετε πάνω μας. Θα παλέψουμε και θα αγωνιστούμε, για να σας στείλουμε από κει που ήρθατε. Θα κάνουμε τα πάντα, για να ζήσουμε και εμείς και οι επόμενες γενιές όπως ονειρευόμαστε. Και μετά ξύπνησα. Και πήρα και πτυχίο.

Χρήστος Α.

(Αγαπητέ φίλε, καλά κάνατε και κάνατε ό,τι γουστάρατε στα φοιτητικά σας χρόνια. Άλλωστε, κι αυτοί που πήραν ήδη το πτυχίο άνεργοι είναι -εκτός από τους Πασπο-Δαπίτες. Τέλος πάντων, ας κάνει ο καθένας ό,τι πραγματικά επιθυμεί. Πάντως, αν και επιμένουμε να το ξεχνάμε, αιώνιος δεν είναι κανείς. Ούτε οι φοιτητές. Σήμερα θα πάω στην δεύτερη κηδεία από την αρχή της χρονιάς. Καλό πτυχίο.)

http://pitsirikos.net/