Θεία Πάθη και ανθρώπινα πάθη...

Ενώπιος ενωπίω

Δεν ξέρω αν μου μένει καιρός να τιμωρήσω το φίδι,

αυτό μου το Εγώ.

Εαυτέ μου,

ο χρόνος κατέβασεν ήδη του ειδώλου σου

την αυταπάτη απ’ το σύμπαν.

Παράγινε η μέρα σου γκρίζα.

Ώρα πια να πηγαίνουμε στο βουνό, να λογαριαστούμε.

Δεν ξέρω, το ρολόι μου πάει ακατάπαυστα

και δεν ξέρω αν μας μένει καιρός.

Μην κοιτάς από δω και από κει,

μη γυρνάς το κεφάλι σου πίσω.

Το δράμα του κόσμου είναι ο καθρέφτης σου.

Κοιτάξου να ιδείς: Είσαι ρακένδυτος.

Τράβα εμπρός!

                                                Νικηφόρος Βρεττάκος

 Ρωτώ τον άνθρωπο των αισθήσεων: 

«Ποιός είσαι εσύ;»

Και αυτός απαντά: 

Εγώ είμαι εγώ.

Και εννοεί το σώμα του.

Ρωτώ τον σκεπτόμενο άνθρωπο: 

Ποιός είσαι εσύ; 

Και αυτός απαντά: 

Δυο ξένους βλέπω μέσα μου,

κι εγώ διεισδύω ανάμεσα τους,

φιλοξενούμενος μια στον έναν,

μια στον άλλον

και εννοεί

την ενστικτώδη 

και συνειδητή ψυχή του.

Ρωτώ τον πνευματικό άνθρωπο : 

Ποιός είσαι εσύ; 

Και αυτός απαντά : 

Υπάρχει κάποιος στο βάθος της ψυχής μου,

απλώνω τα χέρια μου να τον φτάσω,

όμως βλέπω ότι γι’ αυτό 

θα χρειαζόμουν χέρια που είναι μακριά

κι από το σύμπαν.

Ρώτα αυτόν

ποιός είμαι.

Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Χαρμολύπη, μία ὡραία λέξη. Λύπη γιὰ τὸν θάνατο ἑνὸς ἀθώου καὶ χαρὰ γιὰ τὸν θρίαμβο τῆς ζωῆς, γιὰ τὴν δόξα τῆς Ἀνάστασης. Ὁ Χριστός, κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή, εἶναι Λέων ποὺ κοιμᾶται ἕναν ὕπνον φυσίζωον.

Ἡ λέξη χαρμολύπη ἀντιστοιχεῖ μὲ τὴν λέξη σταυροαναστάσιμο Πάσχα. Αὐτὸ τὸ ἀντάμωμα τῆς ζωῆς μὲ τὸν θάνατο ἐκφράζει ἕνα μεγάλο μυστήριο. Χαρὰ χωρὶς πόνο εἶναι ἀρρωστημένο συναίσθημα καὶ πόνος χωρὶς χαρὰ εἶναι τραγωδία.

Ὁ Ντοστογιέφσκι ἔθεσε, ὅπως γράφει, «ἕνα μάταιο ἐρώτημα». «Τί εἶναι προτιμότερο; Ἡ μέτρια εὐτυχία ἢ ὁ ὑψηλὸς πόνος;». Καταλήγει στὸ δεύτερο, γιατί ὁ πόνος προκαλεῖ καὶ ἀνοίγει τὰ ὅρια τῆς ὑπάρξεως, ἐνῶ ἡ μέτρια εὐτυχία κοιμίζει τὸν ἄνθρωπο.

Ιερόθεος Ναυπάκτου

"Ίδε ο Άνθρωπος..."

«Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή, να ‘σαι μόνος σαν το Χριστό, προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξύδι και τη λόγχη. Τις ζαριές ν’ ακούς ατάραχα στο μοίρασμα των υπαρχόντων σου, τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία. Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή. Τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της Μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας. Μην ξαφνιαστείς, μη φοβηθείς στ’ απρόσμενο σουρούπωμα. Οι μπόρες του ουρανού δε στερεύουν. Η ξαστεριά θα ’ρθει το Σαββατόβραδο. Τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας».

Μωυσής Αγιορείτης