Θερινό ηλιοστάσιο

"Τώρα έχουν κλείσει τα σχολεία. Έχουμε καλοκαίρι.

Μαζεύουμε λουλούδια και τζιτζίκια και γεμίζουμε το γραφείο

του πατέρα και τα τραπέζια όπου σκύβαμε τις νύχτες του

χειμώνα διαβάζοντας λατινικά.

Αντί για αλάτι ρίχνουμε κρυφά δυο φούχτες ήλιο

στο φαΐ που μαγειρεύει η μάνα μας.

Το μεσημέρι δε θα φάει κανένας.

Μέσα στα πιάτα θα γυαλίζει ο ήλιος.

Ο πατέρας θα ‘ναι σοβαρός.

Η μητέρα λυπημένη.

Εμείς θα κάνουμε πως δεν ξέρουμε τίποτα.

Θα κοιτάμε απ’ το παράθυρο τον ήλιο και θα κρυφογελάμε.

Εμείς θα φάμε το φαΐ μας. Κι όταν έρθει μεθαύριο ο χειμώνας,

ακόμα ο ήλιος θα φέγγει στην καρδιά μας.

Άρχισε κείνο το παιχνίδι που ‘χε τελειώσει.

Οι παπαρούνες μέθυσαν από ήλιο

κι έγιναν κόκκινες πεταλούδες που γεμίζουν τον αέρα,

κάθουνται στ’ άσπρο καμπαναριό της μικρής αγροτικής εκκλησιάς

και ζυγιάζουνται στους ώμους των περιστεριών.

Τούτη την ώρα δεν ξέρουμε τίποτα να πούμε- μια κι ο ήλιος

που ξέρει απ’ όλους πιο πολλά μας φωνάζει

να παίξουμε στον κάμπο.

Τώρα δυο λουλούδια και δυο αχτίνες δεν κάνουν τέσσερα.

Κάνουν την ψυχή μας.

Κι ένα τριαντάφυλλο και μια πεταλούδα δεν κάνουν δυο.

Κάνουν ένα Θεό.

Κι ένας Θεός κάνει όλα.

Λοιπόν, η ψυχή μας μαζί με την ψυχή του Θεού πόσα κάνει;

Ο δάσκαλος δεν ξέρει.

Εμείς ξέρουμε πως κάνει: ένα.

Το διαβάσαμε σήμερα στο ανοιχτό βιβλίο του ήλιου,

σήμερα που ξεχάσαμε όλα τα βιβλία."

(Γιάννης Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού)

Ἀνάμεσα στὴν ἰσημερία τῆς ἄνοιξης 

καὶ τὴν ἰσημερία τοῦ φθινοπώρου

ἐδῶ εἶναι τὰ τρεχάμενα νερὰ ἐδῶ εἶναι ὁ κῆπος

ἐδῶ βουίζουν οἱ μέλισσες μὲς στὰ κλωνάρια

καὶ κουδουνίζουνε στ᾿ αὐτιὰ ἑνὸς βρέφους

καὶ ὁ ἥλιος νά! καὶ τὰ πουλιὰ τοῦ παραδείσου

ἕνας μεγάλος ἥλιος πιὸ μεγάλος ἀπ᾿ τὸ φῶς.

(Γιώργος Σεφέρης, Πρωί)