Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Αλογατάρης

Στα βουνά του Ζαγορίου (φωτ. Κώστα Μπαλάφα)

Αλογατάρης

Να είσαι δίπλα και κοντά, πλησίον στον Κόσμο,
κοντά στα πάντα, στην αλήθεια Αυτού Που Υπάρχει
και όχι στα φαντάσματα της μονωμένης σκέψης.
Να ‘σαι κοντά, να ξέρεις να ζυγώνεις,
όπως ο Αλογατάρης τ’ άγριο τ’ άλογο,
βαδίζοντας αργά, δίπλα σ’ εκείνο.
Κι ας λεν ότι παράλληλες γραμμές δε συναντιούνται.
Βίοι παράλληλοι, ζωές που συμπονιούνται.
Και μια στιγμή, όταν ο Άλλος σε γνωρίζει,
τότε σιγά-σιγά σιμώνει ο Αλογατάρης,
χωρίς μπροστά να πάψει να βαδίζει,
χωρίς καθόλου να βιαστεί να πλησιάσει,
χωρίς το βλέμμα του στον Άλλο να το στρέψει.
Μιμούμενος τον τρόπο Αυτού Που Υπάρχει,
που, όπως η πρωινή δροσιά της λίμνης
κάθεται πάνω στα μαλλιά, πάνω στα ρούχα,
έτσι κι αυτός που ξέρει τ’ άλογο να νιώθει,
όταν κοντά του φτάνει, το χαϊδεύει.
Και τ’ άλογο το δέχεται αυτό το χάδι
όχι για την απόλαυση που νιώθει,
αλλά για την Αλήθεια του χαδιού κι όλης τη Ζήσης,
γι’ αυτόν τον Τρόπο που όλα αξίζουν να υπάρχουν
γι’ αυτόν τον Τρόπο που γεννά το γέλιο και το δάκρυ
που τρέφεται απ’ αυτά, ζει και γεννάει.

Βαγγέλης, 2 του Τρυγητή του ‘11

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου