Ένα θαυμάσιο βιβλίο

Ένα θαυμάσιο βιβλίο είναι "Η αδικία που πληγώνει", του παιδοψυχίατρου-Ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη.

Παραθέτουμε δύο χαρακτηριστικά κείμενα:

Η αγωνία της δικαίωσης και η πίκρα από την «αδικία» οδηγεί ικανούς ανθρώπους να εγκλωβίζονται στο γεγονός που τους πλήγωσε και να στερούνται την ευτυχία και την ελευθερία. Η διαρκής ενασχόληση με την αδικία που βίωσαν τους κάνει να αποσύρονται στον εαυτό τους, να χάνουν το ενδιαφέρον τους για τη ζωή και τελικά να οδηγούνται στην κατάθλιψη.
Η αίσθηση της αδικίας πληγώνει τον ψυχικό κόσμο. Καταστρέφει την επιθυμία για ζωή, για χαρά, για συνάντηση με τους άλλους. Ορθώνει ένα κάστρο για να προστατεύσει, αλλά τελικά φυλακίζει την ύπαρξη.
Η αίσθηση αδικίας είναι βαρίδι, που δεν επιτρέπει την ελευθερία του πετάγματος. Είναι άγκυρα, που καθηλώνει στη σιγουριά της αυτοδικαίωσης και δεν επιτρέπει το άνοιγμα στο πέλαγος της ζωής. Είναι κελί απομόνωσης, που σε κρατά δέσμιο της πίκρας και της απογοήτευσης.
Η πίκρα από την αδικία απαγορεύει κάθε είδους άλλη ευχαρίστηση, εκτός από τη δική της ηδονή. Ζητάει την αποκλειστικότητα στην ύπαρξη. Είναι έρημος, που καθιστά αδύνατη την ύπαρξη ζωής.
Στην απονομή δικαιοσύνης νικητής βγαίνει όποιος αποδείξει ότι είναι το θύμα. Ο μηνυτής πρέπει να αποδείξει ότι έχει υποστεί βλάβη από τον κατηγορούμενο. Ο κατηγορούμενος πρέπει να αποδείξει ότι αδίκως κατηγορήθηκε. Μετά το τέλος της δίκης, θα πανηγυρίζει εκείνος που στη ζωή είναι ο χαμένος.
Η νοοτροπία αυτή έχει περάσει στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, με οδυνηρό αποτέλεσμα: αντί να παλεύουν για να δημιουργήσουν όρους ευτυχίας, να δυστυχούν, δίνοντας μάχες, προκειμένου να αποδειχθεί ότι έχουν αδικηθεί. Κυριαρχεί η απογοήτευση, η κούραση και η αίσθηση αδικίας. Η επικοινωνία καταστρέφεται στους παράλληλους μονολόγους, που αποδεικνύουν την απογοήτευση από τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν, όταν έχουν προσωπικούς λόγους για να το πετύχουν.
Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να αλλάξουν, όταν ξεφύγουν από την καταγγελία των συνθηκών που ευθύνονται για τα προβλήματά τους.
Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να αλλάξουν, όταν σταματήσουν να στρέφονται κατά των άλλων και αναλάβουν την ευθύνη για τη ζωή τους.
Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να αλλάξουν, όταν συνειδητοποιήσουν την τρομερή ισχύ των επαναλαμβανόμενων προτύπων συμπεριφοράς που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις και αποφασίσουν να σπάσουν τα φοβερά δεσμά τους.
Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να αλλάξουν, όταν δεν περιμένουν τις μαγικές αλλαγές στη ζωή τους, αλλά θεωρούν ότι οι ίδιοι θα τις επιφέρουν.
Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να αλλάξουν, όταν δεν προσφεύγουν στη θεραπεία για να λάβουν τη μαγική συνταγή, αλλά αναλαμβάνουν να συμμετάσχουν ενεργά στη θεραπεία τους.
Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να αλλάξουν, όταν δεν κλείνονται στα όρια της ατομικότητάς τους, αλλά ανοίγονται προς τους άλλους.
Τελικά, οι άνθρωποι είναι δυνατόν να αλλάξουν, όταν αγαπήσουν όχι συναισθηματικά, αλλά οντολογικά, με όλη τους την ύπαρξη. Είναι η αγάπη που αλλάζει τους ανθρώπους.
Η αυθεντική αγάπη που τους προσφέρθηκε δίχως προϋποθέσεις και η αυθεντική αγάπη που ένιωσαν εκείνοι για κάποιον άλλο, τους επέτρεψε να ξεφύγουν από την πληγωμένη ατομικότητά τους.