Εικόνες από το τουρνουά μπριτζ

Πάνω από 100 οι συμμετέχοντες παίχτες

Συζήτηση στο Κυλικείο

Από την απονομή των βραβείων

Κι αφού αναφερόμαστε σε επιτραπέζιο παιχνίδι, ευκαιρία είναι να αναρτήσουμε κι ένα σχετικό άρθρο, που σχολιάζει και την (κωμικοτραγική) επικαιρότητα...

Επιτραπέζια

 του Μ. Τζανάκη

Όλα ξεκίνησαν απ’ τα «επιτραπέζια» παιχνίδια… Την ώρα που εκείνοι έπαιζαν «σκάκι», εμείς παίζαμε «τάβλι»! Συνηθίζεται η χρήση της ονοματικής φράσης «πολιτική σκακιέρα», για να καταδείξει τον προσεκτικό και προμελετημένο σχεδιασμό των κινήσεων εκείνων, που θα φέρουν τη νίκη στον καλό «παίκτη» και θα εξοντώσουν τον άλλο αντίπαλο «παίκτη» αντίστοιχα.

Το σκάκι εμφανίστηκε στην Περσία τον 6ο μ.Χ. αι, με το όνομα «σαχ», που σημαίνει «βασιλιάς». Φαντάζομαι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία να θυμούνται και οι νεότεροι να ‘χουν ακούσει για τον «Σάχη» (δηλ. βασιλιά της Περσίας), που τον γκρέμισε ο Αγιατολάχ (ayat-Allah, που σημαίνει μαρτυρία του Θεού) Χομεϊνί απ’ την εξουσία.

Το σκάκι, λοιπόν, είναι ένα εσωστρεφές και εντελώς «απάνθρωπο» παιχνίδι, που έχει ένα και μόνο σκοπό: την εξόντωση του αντιπάλου και την επιβίωση τουλάχιστον ενός «βασιλιά». Οι κινήσεις στο σκάκι είναι προμελετημένες, γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή, αυτοσυγκέντρωση αλλά και κυνισμό. Το σκάκι δε θέλει συναίσθημα, ούτε καν στους δικούς σου «παίκτες». Ο «βασιλιάς» δε διστάζει να «θυσιάσει», πρώτα τους «στρατιώτες» του, μετά τους «αξιωματικούς» του, τα «άλογα και τους πύργους» του, ενδεχομένως και αυτήν αυτοπροσώπως την πολυαγαπημένη του «βασίλισσα», αρκεί ο ίδιος να κατακτήσει την πολυπόθητη «νίκη».

Οι παίκτες, σιωπηλοί, ανέκφραστοι, κάνουν μία-μία κίνηση, σκεπτόμενοι την επόμενη. Πριν το παιχνίδι μελετούν, σχεδιάζουν και αναλογίζονται τα κέρδη, που θα τους αποφέρει η ολοκληρωτική «νίκη» τους. Η μεθοδικότητα, ο κυνισμός, η εσωστρέφεια του παιγνίου το έκανε ιδιαίτερα δημοφιλές στη «Δύση», αφού τα χαρακτηρολογικά γνωρίσματα των παικτών, ταίριαζαν «γάντι» στους εξ Εσπερίας «παίκτες», που θα μάθουν καλά το παιγνίδι και θα το παίξουν με μεγάλη επιδεξιότητα κι επιτυχία (Μεσαίωνας, Αποικιοκρατία, Παγκόσμιοι Πόλεμοι κ.λπ.).

Το στοιχείο, που έκανε εξαιρετικά δημοφιλές το σκάκι στη «Δύση», ήταν η τελική του κίνηση. Αυτό που -σκακιστές και μη,- γνωρίζουν ως κίνηση «ματ». Χρησιμοποιείται συχνότατα η φράση: «έκανε κίνηση ματ», όχι μόνο σε σκακιστικές, αλλά και σε εξωσκακιστικές «δραστηριότητες». Για όσους δεν το ξέρουν, στην Περσική η λέξη «ματ» σημαίνει «θάνατος». Όσοι επομένως κάνουν κίνηση «ματ», απλά επιφέρουν, κατά τρόπο αναπότρεπτο, το «θάνατο» στον αντίπαλο τους.

Αυτό το παιγνίδι παιζόταν και παίζεται εκεί στην Εσπερία. Γεννημένοι «νικητές», θα θυσιάσουν τα πάντα, χωρίς αιδώ, χωρίς αναστολές, για να φτάσουν στην κίνηση «ματ», την οριστική εξόντωση του «άλλου παίκτη».

Με βάση τις παραπάνω περιγραφές και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και προσόντα των «παικτών», ας αναλογιστούμε πόσο καλοί «σκακιστές», θα είναι αυτοί οι ψυχροί και ανέκφραστοι τύποι που συνέρχονται σε «τακτικά» και «έκτακτα» Eurogroup. Η φράου-Μέρκελ θα μπορούσε αναμφίβολα να προκαλέσει αναρίθμητα «ματ» (με την κυριολεκτική Περσική σημασία της λέξης), σ’ όλον τον κόσμο, ειδικά όταν ο «παίκτης», που έχει απέναντί της είναι παντελώς άσχετος με το «σαχ» ή σκάκι αν προτιμάτε, όπως καλή ώρα συμβαίνει με κάποιους, που ειδικεύονται στο …τάβλι.

Στον αντίποδα την ώρα, που αυτοί έπαιζαν «σκάκι», περικυκλώνοντας τα δικά μας «πιόνια»- κυριολεκτικά και μεταφορικά- οι δικοί μας έπαιζαν θορυβωδώς «τάβλι»!!! Το’ χαν ρίξει στις «πόρτες» και το «πλακωτό».

Παιγνίδι εξωστρεφές και φασαριόζικο, το τάβλι στηρίζεται περισσότερο στην τύχη παρά σ’ οτιδήποτε άλλο. Αν ξέρεις πέντε βασικά πράγματα, ρίχνεις τα «ζάρια» και περιμένεις να επιβραβευθεί δια της τύχης η «τέχνη» σου. Το τάβλι απαιτεί «φλυαρία», «κομπορρημοσύνη», «τρελίτσα», και παρορμητισμό. Τα πάντα επαφίενται στις «ζαριές». Μπορεί να κάνεις «εξάπορτο», μπορεί όμως να πιαστείς και στη «μαμά», και τότε αλίμονο… Χάνεις την παρτίδα «διπλή».

Αυτό έγινε στην περίπτωσή μας. Οι Έλληνες πολιτικοί μας, ήταν και είναι, κλασικοί τύποι καραμπουζουκλήδων θυμοειδών «ταβλαδόρων». Φανταστείτε να παίζουν παρτίδες τάβλι ο αείμνηστος Βαγγέλης Γιαννόπουλος με το Μεϊμαράκη ή ο Γιακουμάτος με τον Πάγκαλο. Θα αποτελούσε από μόνο του το θέαμα, ξεχωριστό «σόου», μόνο απ’ τα «μπινελίκια» που θα έπεφταν εκατέρωθεν απ’ τους κυρίους, ανταλλάσσοντας φιλοφρονήσεις. Αλλά, άντε τώρα, να πάει ο Γιακουμάτος στις Βρυξέλλες να ρίχνει «ασσόδυο» στο «πλακωτό» και να ‘χεις απέναντι σου το «βλοσυρό» Τεύτονα εκ Γερμανίας και Ολλανδίας να σου κάνει «ρουά-ματ». Ο αγώνας είναι εξ ορισμού άνισος και προκαταβολικά χαμένος. Άλλωστε οι Έλληνες δε διακρίθηκαν στο «σκάκι» ποτέ, παρά μόνο στο τάβλι και τον τσαμπουκά της παρτίδας, που ενίοτε τελειώνει με απότομο «δίπλωμα» του ξύλινου «τεραίν», μετά πολλών αθυροστομιών.

Οι πολιτικοί μας, σίγουρα θα τα κατάφερναν πολύ καλύτερα στις «πόρτες», παρά σε διπλωματία και άσκηση σοβαρής και υπεύθυνης πολιτικής. Αν είχαν ασχοληθεί αποκλειστικά μ’ αυτό (το τάβλι), κι εκείνοι θα περνούσαν καλύτερα κι εμείς θα γλιτώναμε τη «μαμά».

ΥΓ. Η τελευταία «παρτίδα» που θα παίξουν πάντως οι «δικοί» μας, θα είναι σίγουρα στο …«ΦΕΥΓΑ»!!!

...