Ελευθερία, κοινοτισμός, δημιουργία, αρμονία

Με την ευκαιρία της δημιουργίας της Τοπικής Ομάδας Ιωαννίνων της Εναλλακτικής Κοινότητας «Πελίτι», αξίζει να σημειωθεί ότι οι δραστηριότητες σε όλον τον κόσμο σχετικά με τη διατήρηση των ντόπιων σπόρων έχουν ταυτόχρονα οικονομικό, ηθικό και πολιτικό υπόβαθρο (πολιτικό, με την έννοια των ελεύθερων, ενεργών πολιτών και όχι με τις ολιγαρχικές ομάδες που νομοθετούν).

Μπορούμε να ξεχωρίσουμε τέσσερις βασικές αλληλένδετες αξίες, που δεν θα πρέπει να θεωρούμε ως «κεκτημένα», αλλά ως στόχους και προσανατολισμούς:

Ελευθερία – Κοινότητα – Δημιουργία – Αρμονία

«Ελευθερία» σημαίνει: «έχω την επιλογή να πάω όπου θέλω», σε αντίθεση με τον δέσμιο, τον δεμένο, τον οποίο κάποιος εμποδίζει να έχει αυτή την επιλογή.

Η αγώνας για την ελευθερία των σπόρων σημαίνει ακριβώς αυτό, ότι παλεύουμε να μη μας κρατάν δεμένους όσοι άνθρωποι είναι άρρωστοι από μια ψυχολογική ασθένεια, που ονομάζεται «δίψα για χρήμα και επιβολή».

Στην Ελλάδα όσοι έχουν ιστορική μνήμη γνωρίζουν ότι την ελευθερία και τη δημοκρατία δεν τις απολαμβάνουμε ως καταναλωτικά αγαθά. Πρόκειται για άθλημα, για μαραθώνιο, που πρέπει να αγωνιστείς με ένταση και διάρκεια, για να τις αποκτήσεις ή να τις διατηρήσεις: Οι δημοκρατίες στηρίζονται στους ενεργούς πολίτες. Στην αρχαία Αθήνα η δημοκρατία βασίζονταν στους ελεύθερους καλλιεργητές και τους τεχνίτες. Οι δουλοπάροικοι των φεουδαρχιών και οι υπήκοοι των μεγάλων αυτοκρατοριών δεν έχουν ποτέ το δικαίωμα  να είναι ελεύθεροι και ενεργοί πολίτες.

(Στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 2009 έχει ψηφιστεί νόμος ο οποίος μπορεί οποιαδήποτε στιγμή κριθεί απαραίτητο, να απαγορευτούν οι οικιακοί κήποι. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επίσης, οι νόμοι περί «πνευματικής ιδιοκτησίας» επί των σπόρων θεωρούν ότι τα οικονομικά δικαιώματα των εταιρειών έχουν μεγαλύτερη αξία από την επιβίωση και την ελευθερία των απλών ανθρώπων).

«Ο κόσμος, όταν τον μοιράζεσαι, υπάρχει» έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης.

«Η αλήθεια υπάρχει όταν κοινωνείται», έλεγε ο Αριστοτέλης

«Η ευτυχία είναι αληθινή, μόνο όταν την μοιράζεσαι...» ήταν το αποκρυστάλλωμα της Οδύσσειας του Κρίστοφερ Μακάντλες, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τα πάντα και να μείνει μόνος του στην Αλάσκα. Λίγο πριν πεθάνει, τον Αύγουστο του 1992, κατάλαβε ότι οι άνθρωποι, με τα χίλια δυο ελαττώματα που έχει ο καθένας, αποτελούν τον επίγειο παράδεισο.

Γι’ αυτό κι η έννοια της ελευθερίας συνδέεται στις μέρες μας όλο και πιο συχνά με μικρές ή μεγάλες συλλογικότητες, με κοινότητες, για να ξεπεραστεί η ανασφάλεια και ο αυτισμός, που διασπείρουν το φόβο και τη μισανθρωπία.

«Κι άλλο παιδί γεννήθηκε απόψε.
Κι άλλο λουλούδι βγήκε στην αυλή.
Λίγο νεράκι στο λουλούδι δώσε.
Πολλή αγάπη δώσε στο παιδί.
Μη λες πως “κάθε ελπίδα έχει χαθεί”,
από συνήθεια, ότι στέλνει ο ήλιος Φως.
Γεννήθηκε απόψε ένα παιδί:
ελπίζει ακόμα στους ανθρώπους ο Θεός»

έγραφε η Σώτια Τσώτου.

Η Δημιουργία είναι βασικό στοιχείο της κατ’ εικόνα Θεού ύπαρξης του ανθρώπου. Η «μόρφωση της κτίσεως» είναι ένας βασικός λόγος της Ύπαρξης. Κι όποιος συμμετέχει στο θαύμα της Ζωής και της Αναγέννησης κατακτά τη δυνατότητα, που δυστυχώς δεν γίνεται πάντοτε πραγματικότητα, να εφευρίσκει τρόπους να διευρύνει την ελευθερία του και να πετυχαίνει να επικοινωνεί καλύτερα στους «Πύργους της Βαβέλ» που τριγυρνάμε καθημερινά.

Κι όποιος συντονίζεται στους συμπαντικούς ρυθμούς, γνωρίζει την Κοσμική Αρμονία, το Λόγο που συνέχει ψυχές και πράγματα, μαθαίνει να σέβεται, πρώτα τον εαυτό του κι έπειτα τα πάντα γύρω του. Μαθαίνει καλύτερα τι θέλει και τι του χρειάζεται και μπορεί να αποκτήσει αρμονικότερες σχέσεις με τον εαυτό του, με τους Άλλους και μ’ όλον τον Κόσμο. Ο άνθρωπος νοιάζεται να μετέχει και όχι να κατέχει.

«Μόνο δυο πήχες σάβανο», «μόνο δυο μέτρα τόπο» λέει το ηπειρώτικο τραγούδι. Αλλά κι αυτά για λίγα χρόνια τα «κατέχει».

Αντίθετα: «Μονάχα όσα έδωσες για πάντα είναι δικά σου».

Γι’ αυτό και στο Πελίτι μεγαλύτερο βάρος δεν έχει η κατανάλωση, αλλά η προσφορά.

«μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν».

Πολλές ευχαριστίες αξίζουν στη Λένα και στη Γιώτα, που προσέφεραν δημιουργικό ενθουσιασμό στους μικρούς επισκέπτες της χτεσινής εκδήλωσης.